Zelfkennis

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door tineke

Die niet-openheid beschouw ik niet als een hindernis voor mij maar eerder als een obstakel voor de ander (of klink ik nu pedant?). Ik zie gewoon het nut of de zin niet van een actie die irritatie opwekt; waarom zou ik tegen dovemansoren spreken?

Als er geen openheid is, kan er niks binnenkomen en kun je beter stoppen waar je mee bezig was. Maar een actie die irritatie oproept kan juist buitengewoon nuttig en zinvol zijn. Een prachtige reden tot zelfonderzoek.

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Als er geen openheid is, kan er niks binnenkomen en kun je beter stoppen waar je mee bezig was. Maar een actie die irritatie oproept kan juist buitengewoon nuttig en zinvol zijn. Een prachtige reden tot zelfonderzoek.

Zal ik de volgende keer melden als mijn gedrag weer eens irritatie opwekt bij iemand. Alhoewel de persoon in kwestie door die boodschap misschien nog meer ge?rriteerd raakt. En zo kunnen we bezig blijven natuurlijk...

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Hoe is dat zo gekomen, dat je niet / zelden ge?rriteerd raakt?

Ik las deze vraag gisteren nog, maar kon er niet op antwoorden, behalve met "ik weet het niet". En dus schonk ik mezelf -"nog even voor het slapengaan?- een mijmeruurtje om te zien welk antwoord er tevoorschijn zou komen?

Het eerste wat in me opkwam, was een "anekdote". Enkele dagen geleden las ik in een bepaald draadje iets over irritatie i.v.m. een mug en ik moest toen glimlachen omdat ik de nacht voordien een zoemende mug op bezoek had in mijn slaapkamer maar dat deze mij langs geen kanten irriteerde, omdat ik zoemen beschouw als iets wat muggen nu eenmaal doen! Ik ging er dus niet automatisch van uit dat het beestje mij zou steken en alzo jeuk zou veroorzaken. En de herinnering aan die anekdote maakte bepaalde dingen ineens helderder? Resultaat? Een antwoord op jouw vraag :

Mijn huidige wijze van zijn (= zelden ge?rriteerd) kan gelinkt worden aan het kind dat ik ooit was, voor mijn tot dan harmonieuze (= zorgeloze want angstloze?) wereld van het ene moment op het andere compleet veranderde. Zoals je misschien al weet (omdat ik vermoed dat ik het er ooit over gehad heb in ??n of ander draadje) werd ik als 4-jarige door mijn vader opgesloten in een piepklein en pikkedonker kolenhok (een ervaring die lang verdrongen werd en waarvan ik me dus niet meer bewust was).

Ondertussen weet ik dat het om een gebeurtenis ging die ik totaal niet begreep en die een intense doodsangst veroorzaakte (ik geloofde immers dat ik daar "voor altijd" vast zat).

Vanaf toen werd het voor mij blijkbaar van cruciaal belang dat ik anderen (zeker degene die ik als "belangrijk" beschouwde) door-en-door leerde kennen en begrijpen, zodat ik op hun gedrag kon anticiperen en mezelf daardoor kon beschermen tegen een herhaling van zo'n verschrikkelijke ervaring.

Zo kan dus ook de (herinnering aan de) ervaring van een jeukende muggenbeet ertoe leiden dat je jezelf wilt beschermen tegen een herhaling daarvan en het (irriterende) zoemende geluid zorgt er inderdaad voor dat je k?n anticiperen (via : mug doodslaan, jezelf bedekken of insmeren met muggenmelk) op het ?verwachte? gedrag van die mug. Een voorwaarde voor anticipatie en die (poging tot) zelfbescherming is dan echter wel dat je WEET dat een mug zoemt!

In mijn pogingen mezelf te beschermen, "maakte" ik anderen (en hoe zij zich voelden) belangrijker dan mezelf en hoe ik mij voelde. Hun emotionele stabiliteit was voor mij immers van levensbelang geworden!

Mijn gedrag veranderde dus compleet maar dat besefte ik z?lf niet. Ik had totaal geen herinneringen meer aan mijn leven dat vooraf ging aan die ervaring en hoe ik dus voordien functioneerde. Dat de buitenwereld (school, kennissen) zich geen vragen stelde bij zulk een drastische ommezwaai in mijn persoonlijkheid is voor mij nog steeds een groot raadsel...

Wanneer men mij dus van alles in de schoenen schoof, mij tekort of pijn deed, afwees, uitlachte, etc. voelde ik binnenin wel telkens een intens verdriet maar de ware marteling lag in het feit dat ik doodsbang werd omdat ik het gedrag dat gesteld werd, niet kon plaatsen, niet begreep. Mijn "oplossing" bestond er uiteindelijk in om de oorzaak/de reden van het gedrag van de ander sowieso altijd bij mezelf te leggen, mezelf verantwoordelijk te achten voor (schuldig aan) hun handelen. Ik kon dan die verschrikkelijke angst "bezweren" door gewoon nog wat meer mijn best te doen om braaf/gehoorzaam/begripvol/vergevingsgezind/goed/liefdevol/gevend te zijn. En dat werd gaandeweg een automatisme (ik heb zelfs nog nooit in mijn leven ruzie gemaakt; ik zou niet weten hoe ik dat moet doen )?

Tot ik niet meer KON (en ergens zelfs niet eens meer wilde) leven?

Ik ben ondertussen -zowel mentaal als emotioneel- een ander iemand dan degene die ik zo heel lang geweest ben en dat is volgens mij dus het gevolg van de regressietherapie die ik onderging. Dat heeft immers bepaalde intense maar tot dan verdrongen (en dus onderbewust levende) ervaringen en alle daarmee verbonden "negatieve" emoties (het ging niet alleen om die opsluiting in het kolenhok) terug in mijn bewustzijn gebracht, waardoor ik uiteindelijk alles heb kunnen verwerken en loslaten.

Het lijkt nu alsof ik op een bepaalde manier opnieuw het kind ben dat ik was v??r ik bepaalde -door mij als negatief ervaren- verwachtingspatronen (= overtuigingen) begon te hanteren. Ik leef als iemand die door en door beseft dat mijn belevingswereld gevormd wordt door mijn (zowel bewuste als onderbewuste) overtuigingen. Ik beschouw mezelf (en dus ook alle anderen) als verantwoordelijk (*) voor het eigen denken/voelen/handelen (de persoonlijke 3-eenheid) en daardoor kan ik gemakkelijk in een natuurlijk aanvoelende staat van innerlijke harmonie verkeren. Ik voel me verbonden met mezelf zoals ik bedoeld was te zijn en anderen kunnen die verbinding zelden tot nooit verstoren, zelfs geen zoemende mug midden in de nacht?

(*) : Verantwoordelijkheid is voor mij iets anders dan schuld. Ik zie het meer als een soort "oorzakelijkheid".

Het is duidelijk een lang antwoord geworden? Maar jouw vraag eens laten ronddwalen in mijn bewustzijn en het resultaat daarvan effectief opschrijven, heeft mij (mijn zelfkennis?) alleszins verrijkt. Dus Rob, oprecht bedankt daarvoor!

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door tineke

Het is duidelijk een lang antwoord geworden? Maar jouw vraag eens laten ronddwalen in mijn bewustzijn en het resultaat daarvan effectief opschrijven, heeft mij (mijn zelfkennis?) alleszins verrijkt. Dus Rob, oprecht bedankt daarvoor!

Jij bedankt, ik heb het met veel plezier gelezen!

[Danique]

Mooi Tineke

[sagnaar]

Oorspronkelijk geplaatst door tineke

Ik las deze vraag gisteren nog, maar kon er niet op antwoorden, behalve met "ik weet het niet". En dus schonk ik mezelf -"nog even voor het slapengaan?- een mijmeruurtje om te zien welk antwoord er tevoorschijn zou komen?

Het eerste wat in me opkwam, was een "anekdote". Enkele dagen geleden las ik in een bepaald draadje iets over irritatie i.v.m. een mug en ik moest toen glimlachen omdat ik de nacht voordien een zoemende mug op bezoek had in mijn slaapkamer maar dat deze mij langs geen kanten irriteerde, omdat ik zoemen beschouw als iets wat muggen nu eenmaal doen! Ik ging er dus niet automatisch van uit dat het beestje mij zou steken en alzo jeuk zou veroorzaken. En de herinnering aan die anekdote maakte bepaalde dingen ineens helderder? Resultaat? Een antwoord op jouw vraag :

Mijn huidige wijze van zijn (= zelden ge?rriteerd) kan gelinkt worden aan het kind dat ik ooit was, voor mijn tot dan harmonieuze (= zorgeloze want angstloze?) wereld van het ene moment op het andere compleet veranderde. Zoals je misschien al weet (omdat ik vermoed dat ik het er ooit over gehad heb in ??n of ander draadje) werd ik als 4-jarige door mijn vader opgesloten in een piepklein en pikkedonker kolenhok (een ervaring die lang verdrongen werd en waarvan ik me dus niet meer bewust was).

Ondertussen weet ik dat het om een gebeurtenis ging die ik totaal niet begreep en die een intense doodsangst veroorzaakte (ik geloofde immers dat ik daar "voor altijd" vast zat).

Vanaf toen werd het voor mij blijkbaar van cruciaal belang dat ik anderen (zeker degene die ik als "belangrijk" beschouwde) door-en-door leerde kennen en begrijpen, zodat ik op hun gedrag kon anticiperen en mezelf daardoor kon beschermen tegen een herhaling van zo'n verschrikkelijke ervaring.

Zo kan dus ook de (herinnering aan de) ervaring van een jeukende muggenbeet ertoe leiden dat je jezelf wilt beschermen tegen een herhaling daarvan en het (irriterende) zoemende geluid zorgt er inderdaad voor dat je k?n anticiperen (via : mug doodslaan, jezelf bedekken of insmeren met muggenmelk) op het ?verwachte? gedrag van die mug. Een voorwaarde voor anticipatie en die (poging tot) zelfbescherming is dan echter wel dat je WEET dat een mug zoemt!

In mijn pogingen mezelf te beschermen, "maakte" ik anderen (en hoe zij zich voelden) belangrijker dan mezelf en hoe ik mij voelde. Hun emotionele stabiliteit was voor mij immers van levensbelang geworden!

Mijn gedrag veranderde dus compleet maar dat besefte ik z?lf niet. Ik had totaal geen herinneringen meer aan mijn leven dat vooraf ging aan die ervaring en hoe ik dus voordien functioneerde. Dat de buitenwereld (school, kennissen) zich geen vragen stelde bij zulk een drastische ommezwaai in mijn persoonlijkheid is voor mij nog steeds een groot raadsel...

Wanneer men mij dus van alles in de schoenen schoof, mij tekort of pijn deed, afwees, uitlachte, etc. voelde ik binnenin wel telkens een intens verdriet maar de ware marteling lag in het feit dat ik doodsbang werd omdat ik het gedrag dat gesteld werd, niet kon plaatsen, niet begreep. Mijn "oplossing" bestond er uiteindelijk in om de oorzaak/de reden van het gedrag van de ander sowieso altijd bij mezelf te leggen, mezelf verantwoordelijk te achten voor (schuldig aan) hun handelen. Ik kon dan die verschrikkelijke angst "bezweren" door gewoon nog wat meer mijn best te doen om braaf/gehoorzaam/begripvol/vergevingsgezind/goed/liefdevol/gevend te zijn. En dat werd gaandeweg een automatisme (ik heb zelfs nog nooit in mijn leven ruzie gemaakt; ik zou niet weten hoe ik dat moet doen )?

Tot ik niet meer KON (en ergens zelfs niet eens meer wilde) leven?

Ik ben ondertussen -zowel mentaal als emotioneel- een ander iemand dan degene die ik zo heel lang geweest ben en dat is volgens mij dus het gevolg van de regressietherapie die ik onderging. Dat heeft immers bepaalde intense maar tot dan verdrongen (en dus onderbewust levende) ervaringen en alle daarmee verbonden "negatieve" emoties (het ging niet alleen om die opsluiting in het kolenhok) terug in mijn bewustzijn gebracht, waardoor ik uiteindelijk alles heb kunnen verwerken en loslaten.

Het lijkt nu alsof ik op een bepaalde manier opnieuw het kind ben dat ik was v??r ik bepaalde -door mij als negatief ervaren- verwachtingspatronen (= overtuigingen) begon te hanteren. Ik leef als iemand die door en door beseft dat mijn belevingswereld gevormd wordt door mijn (zowel bewuste als onderbewuste) overtuigingen. Ik beschouw mezelf (en dus ook alle anderen) als verantwoordelijk (*) voor het eigen denken/voelen/handelen (de persoonlijke 3-eenheid) en daardoor kan ik gemakkelijk in een natuurlijk aanvoelende staat van innerlijke harmonie verkeren. Ik voel me verbonden met mezelf zoals ik bedoeld was te zijn en anderen kunnen die verbinding zelden tot nooit verstoren, zelfs geen zoemende mug midden in de nacht?

(*) : Verantwoordelijkheid is voor mij iets anders dan schuld. Ik zie het meer als een soort "oorzakelijkheid".

Het is duidelijk een lang antwoord geworden? Maar jouw vraag eens laten ronddwalen in mijn bewustzijn en het resultaat daarvan effectief opschrijven, heeft mij (mijn zelfkennis?) alleszins verrijkt. Dus Rob, oprecht bedankt daarvoor!

Ergens kan ik een suggestieve link leggen tussen de zwarte donkerte van die kolenhok 'beleving' en je latere 'ervaring' dat (allebei ?) je vader of moeder blind werd.

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Keen

Ergens kan ik een suggestieve link leggen tussen de zwarte donkerte van die kolenhok 'beleving' en je latere 'ervaring' dat (allebei ?) je vader of moeder blind werd.

Men kan natuurlijk tussen vele zaken "ergens" een suggestieve link leggen maar deze kan ik toch niet zo goed plaatsen. Ik heb mijn ouders trouwens nooit anders dan blind gekend en probeerde mij daar -als heel klein kind zelfs al- iets bij voor te stellen door allerlei dingen met gesloten ogen te (proberen) doen Later ben ik van mijn vader -wiens ogen omwille van kanker op heel jonge leeftijd al dienden verwijderd te worden maar die wel ooit tot "zien" in staat is geweest (dit in tegenstelling tot mijn moeder die blind geboren werd)- te weten gekomen dat "niets" kunnen zien (zoals een blinde) totaal iets anders is dan donker of zwart ervaren (zoals een niet-blinde die zijn/haar ogen sluit). Om die reden besef ik dus ook dat het niets (zien) heel moeilijk kan ingevuld worden door ons voorstellingsvermogen. In verband met mijn ervaring in het kolenhok leven "zwart" en "donker" in mijn herinnering omdat dat het enige was wat ik (met allebei mijn ogen open!) kon "zien". Men zegt wel dat ogen aan de duisternis wennen en uiteindelijk wel IETS kunnen onderscheiden, maar dat was in het kolenhok dus niet het geval. Er kon geen spiertje licht binnen...

Omdat er volgens mijn toenmalig (kinderlijk) begripsvermogen geen kans op redding of ontsnapping was uit de gevangenis waarin ik terecht gekomen was, ontstond er een intense doodsangst die er uiteindelijk toe leidde dat ik na een bepaalde tijd buiten bewustzijn ben geraakt. Ik verkeerde nog steeds in die toestand toen ik "bevrijd" werd en naar mijn bed werd gebracht (mijn vader ging er vanuit dat ik heel vast sliep). Ik had -en heb nog steeds- geen eigen herinnering aan het "getransporteerd" worden van het kolenhok naar mijn slaapkamer en dus dacht ik dat ik terug levend "gemaakt" was (ik kende op dat moment het woord "verrezen" niet) toen ik -"dankzij" een nachtmerrie- midden in de nacht uit die bewusteloosheid ontwaakte.
En al kon ik mij die hele ervaring tientallen jaren aan een stuk niet meer herinneren, blijkbaar hield mijn (onder)bewustzijn al die tijd vast aan de overtuiging dat men zomaar ineens dood kon gaan en nadien opnieuw "tot leven gewekt" kon worden.
De actieve uitwerking van die overtuiging was duidelijk merkbaar omdat ik -na mijn kolenhokervaring- alle angst om dood te gaan/zijn kwijt was. Daarvoor in de plaats ontstond een levensangst (al was ik me daar toen niet van bewust). Op een bepaald niveau "wist" ik vanaf dat moment dat leven veel minder vrijheid inhield, dat levend zijn (de mogelijkheid van) bang zijn inhield terwijl dat bij dood zijn niet het geval is. Mijn levensangst verdween pas in het niets nadat ik alles wat ooit in mijn leven gebeurd is (en waar ik me via regressietherapie bewust van geworden was), had verwerkt en losgelaten, zowel mentaal als emotioneel.

En al werd mijn bewustzijn daardoor als het ware "opgeruimd", het is niet geleegd. Mijn vermogen tot herinneren (verleden/achteruit kijken) en tot voorstellen (toekomst/vooruit kijken) is nog steeds werkzaam, wat ik trouwens erg handig vind. Die herinneringen en die voorstellingen hebben mij echter niet in hun "greep"; ze houden mij niet gevangen omdat ik besef dat ze verlegbare grenzen hebben. Om die reden kunnen ze dus geen echt doorslaggevend belang verwerven...
Persoonlijk ervaar ik mijn bewustzijn dus eigenlijk als bevrijd van de grenzen van de angst waardoor ik zelf vrij werd om te kiezen (bijvoorbeeld tussen zorgeloos denken of bezorgd denken).

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door tineke

Ik las deze vraag gisteren nog, maar kon er niet op antwoorden, behalve met "ik weet het niet". En dus schonk ik mezelf -"nog even voor het slapengaan?- een mijmeruurtje om te zien welk antwoord er tevoorschijn zou komen?

Het eerste wat in me opkwam, was een "anekdote". Enkele dagen geleden las ik in een bepaald draadje iets over irritatie i.v.m. een mug en ik moest toen glimlachen omdat ik de nacht voordien een zoemende mug op bezoek had in mijn slaapkamer maar dat deze mij langs geen kanten irriteerde, omdat ik zoemen beschouw als iets wat muggen nu eenmaal doen! Ik ging er dus niet automatisch van uit dat het beestje mij zou steken en alzo jeuk zou veroorzaken. En de herinnering aan die anekdote maakte bepaalde dingen ineens helderder? Resultaat? Een antwoord op jouw vraag :

Mijn huidige wijze van zijn (= zelden ge?rriteerd) kan gelinkt worden aan het kind dat ik ooit was, voor mijn tot dan harmonieuze (= zorgeloze want angstloze?) wereld van het ene moment op het andere compleet veranderde. Zoals je misschien al weet (omdat ik vermoed dat ik het er ooit over gehad heb in ??n of ander draadje) werd ik als 4-jarige door mijn vader opgesloten in een piepklein en pikkedonker kolenhok (een ervaring die lang verdrongen werd en waarvan ik me dus niet meer bewust was).

Ondertussen weet ik dat het om een gebeurtenis ging die ik totaal niet begreep en die een intense doodsangst veroorzaakte (ik geloofde immers dat ik daar "voor altijd" vast zat).

Vanaf toen werd het voor mij blijkbaar van cruciaal belang dat ik anderen (zeker degene die ik als "belangrijk" beschouwde) door-en-door leerde kennen en begrijpen, zodat ik op hun gedrag kon anticiperen en mezelf daardoor kon beschermen tegen een herhaling van zo'n verschrikkelijke ervaring.

Zo kan dus ook de (herinnering aan de) ervaring van een jeukende muggenbeet ertoe leiden dat je jezelf wilt beschermen tegen een herhaling daarvan en het (irriterende) zoemende geluid zorgt er inderdaad voor dat je k?n anticiperen (via : mug doodslaan, jezelf bedekken of insmeren met muggenmelk) op het ?verwachte? gedrag van die mug. Een voorwaarde voor anticipatie en die (poging tot) zelfbescherming is dan echter wel dat je WEET dat een mug zoemt!

In mijn pogingen mezelf te beschermen, "maakte" ik anderen (en hoe zij zich voelden) belangrijker dan mezelf en hoe ik mij voelde. Hun emotionele stabiliteit was voor mij immers van levensbelang geworden!

Mijn gedrag veranderde dus compleet maar dat besefte ik z?lf niet. Ik had totaal geen herinneringen meer aan mijn leven dat vooraf ging aan die ervaring en hoe ik dus voordien functioneerde. Dat de buitenwereld (school, kennissen) zich geen vragen stelde bij zulk een drastische ommezwaai in mijn persoonlijkheid is voor mij nog steeds een groot raadsel...

Wanneer men mij dus van alles in de schoenen schoof, mij tekort of pijn deed, afwees, uitlachte, etc. voelde ik binnenin wel telkens een intens verdriet maar de ware marteling lag in het feit dat ik doodsbang werd omdat ik het gedrag dat gesteld werd, niet kon plaatsen, niet begreep. Mijn "oplossing" bestond er uiteindelijk in om de oorzaak/de reden van het gedrag van de ander sowieso altijd bij mezelf te leggen, mezelf verantwoordelijk te achten voor (schuldig aan) hun handelen. Ik kon dan die verschrikkelijke angst "bezweren" door gewoon nog wat meer mijn best te doen om braaf/gehoorzaam/begripvol/vergevingsgezind/goed/liefdevol/gevend te zijn. En dat werd gaandeweg een automatisme (ik heb zelfs nog nooit in mijn leven ruzie gemaakt; ik zou niet weten hoe ik dat moet doen )?

Tot ik niet meer KON (en ergens zelfs niet eens meer wilde) leven?

Ik ben ondertussen -zowel mentaal als emotioneel- een ander iemand dan degene die ik zo heel lang geweest ben en dat is volgens mij dus het gevolg van de regressietherapie die ik onderging. Dat heeft immers bepaalde intense maar tot dan verdrongen (en dus onderbewust levende) ervaringen en alle daarmee verbonden "negatieve" emoties (het ging niet alleen om die opsluiting in het kolenhok) terug in mijn bewustzijn gebracht, waardoor ik uiteindelijk alles heb kunnen verwerken en loslaten.

Het lijkt nu alsof ik op een bepaalde manier opnieuw het kind ben dat ik was v??r ik bepaalde -door mij als negatief ervaren- verwachtingspatronen (= overtuigingen) begon te hanteren. Ik leef als iemand die door en door beseft dat mijn belevingswereld gevormd wordt door mijn (zowel bewuste als onderbewuste) overtuigingen. Ik beschouw mezelf (en dus ook alle anderen) als verantwoordelijk (*) voor het eigen denken/voelen/handelen (de persoonlijke 3-eenheid) en daardoor kan ik gemakkelijk in een natuurlijk aanvoelende staat van innerlijke harmonie verkeren. Ik voel me verbonden met mezelf zoals ik bedoeld was te zijn en anderen kunnen die verbinding zelden tot nooit verstoren, zelfs geen zoemende mug midden in de nacht?

(*) : Verantwoordelijkheid is voor mij iets anders dan schuld. Ik zie het meer als een soort "oorzakelijkheid".

Het is duidelijk een lang antwoord geworden? Maar jouw vraag eens laten ronddwalen in mijn bewustzijn en het resultaat daarvan effectief opschrijven, heeft mij (mijn zelfkennis?) alleszins verrijkt. Dus Rob, oprecht bedankt daarvoor!

Mooi (ook) je uitleg betref verantwoording zonder daar een schuldvraag van te hoeven maken. Dat is iets wat nogal vastgeroest zit en ik zelden zo helder beschreven heb gezien. Bedankt voor het delen.