Zelfacceptatie *
 

Volgens mij kun je niet je zelf accepteren.
Want dat loopt alleen maar uit op strijd. Steeds weer bewijzen hoe je het eens bent met jezelf, wat je doet en laat, et cetera.
Er is er Een die jou wel accepteert, zoals je bent. Dat is God.
Vanuit het bekende, het kleine zelf, zal het je niet lukken.
Je denken zal altijd weer roet in het eten gooien.
God zelf is Genade en dat is niet het denken.

Ow?
Maar dat ervaar ik helemaal niet zo.
Niet meer.
Het is wel zo geweest ja... vinden dat je jezelf moet accepteren en juist door dat moeten.. hoe subtiel ook... in een bepaalde strijd geraken.
En ja... soms is dat nog wel zo.
Maar jeetje... bij lange na niet meer van een duur die als lastig te betitelen is.
Neuh... ik vind het oké zo.. en ervaar geen strijd meer... geen strijd in ieder geval... die ik als last ervaar.
Wellicht omdat ik zelfs die strijd accepteer (als van mij).

Wellicht ...
Maar toch niet omdat je te vertrouwd bent geworden met jezelf?

Zelfacceptatie
 

Ik hoef mezelf niet te accepteren
want ik word - al - geaccepteerd.

http://1.bp.blogspot.com/_mVxhJQEgtb...oto-744675.jpg

* foto iPhone

Waarom heb je hem dan op dit blad gezet ?

Hij hoort op de achterliggende Laurier.

Mooie foto btw.

Wat dacht je van een glaasje mint?

http://3.bp.blogspot.com/_mVxhJQEgtb...oto-784178.jpg

* iPhone foto

Ligt het nu aan mij, of is het lieveheersbeestje nu verzopen? CrY

Verklaar je nader, Maria.
Misschien begreep ik de opmerking van Renoir niet?

Nee, dit is mint. BiGeRgRiN

De blaadjes waar het lieveheersbeestje op zit op de ene foto lijken een beetje op de blaadjes in je theekopje. Maar als ik het moet uitleggen is het niet meer leuk BiGeRgRiN

Edit: ik zie dat je hem alsnog begrepen hebt.... je post is veranderd BiGeRgRiN

Klopt.
Kijk maar ik veranderde nog net mijn tekst.