[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Aart

Goeiemiddag u allen, jongens wat zit het me weer tegen, moet ik weer zo`n mooie tekst lezen, tis me allemaal wat zeg.

Renoir, wat doe ik toch steeds maar fout, meen ik echt.

Het zit mij al tijden niet meer tegen, heus.

Okay, ik zou wel grote borsten willen hebben om de hele dag mee te spelen maar dan wel zonder borsthaar.

Even wat serieuser, er zou eerst een definitie van verlichting gemaakt moeten worden.

Er is ook een verschil tussen; ontwaken en verlichting.

Als ik zo om me heen kijk lijken er ook verschillende stadia m.b.t. verlichting te zijn.

Mijn definitie van verlichting zou kunnen zijn; dat er geen wrijving meer met het leven ervaren wordt omdat er niet een ego/vernauwing/grens/controle/voorkeur/beschermingslaag/? meer aanwezig is die de oorzaak van wrijving is.

Wat ik bij mezelf gemerkt heb en ook bij anderen dat er fases zijn m.b.t. de mate van wrijving en ook het verschil tussen het verstandelijk inzien en de praktijk.

Wat ik werkelijke verlichting zou noemen is dat er in de praktijk geen enkele wrijving met het leven is, ook geen kriebeltje in de onderbuik die niet meer tot praktische gevolgen leidt.

Dat is niet iets waar naar gestreeft hoeft en kan worden maar dat is gewoon de weg terug naar huis. Gewoon een werkzaamheid. Hetzelfde als we van kruipen naar lopen gaan.

De pest alleen is dat dat natuurlijke proces 'verstoort' kan worden door het willen ontwijken van wat aanvoelt als pijnlijke/angstige leerprocessen/ervaringen en zo ontstaat een verstandelijk mechanisme wat zegt; je bent niet diegene die het overkomt, je bent diegene die het waarneemt.

Daar zit wel een bepaalde waarheid in maar het mag geen excuse worden om maar niet verder te kijken waarom dingen je overkomen en ze maar af te doen als bv; dat hoort erbij, dat ben ik niet, ik kijk ernaar, dat is menselijk, etc.

Renoir, zou jou definitie van verlichting er mogelijk zo uit zien; verlichting betekent dat je je constant beseft dat je enkel de waarnemer bent van wat er in je leven geschied en het maakt niet uitmaakt wat je doet en waarom je iets doet, je bent al datgene toch niet, je bent enkel de waarnemer van je doen en laten.

Mijn vriendin Blikje zou er nog aan toevoegen; jij bent niet diegene die iets doet of laat.

Ach misschien is verlichting wel enkel het waarnemen van het witte vlak en lekker gaan scrabbelen met de letters.

Aad het is fijn voor je dat het je al tijden niet meer tegenzit.
Het tegenzitten is niet het probleem, de weerstand tegen het tegenzitten dat is het probleem en mogelijk ervaar jij geen weerstand meer tegen het tegenzitten, maar als het je niet meer tegenzit is dat natuurlijk ook mogelijk.

Wat let je om als eerste te beginnen met het maken van een definitie van wat 'verlichting' is. Ik zie een eind verder dat je dat ook al gedaan hebt. Voor mij is het allemaal een pot nat realisatie, verlichting ontwaken, Bewustzijn of Waarheid omdat het helemaal niet gekend kan worden in de bestaande dualiteit. In de dualiteit is er nooit maar een pool. Altijd zijn er twee, terwijl Bewustzijn op zichzelf staat (daarom ook wel Eenheid genoemd) en dientengevolge vanuit een duaal standpunt niet echt goed gedefinieerd kan worden.

Als je puur Bewustzijn bent is er slechts eenheid en kun je jezelf niet langer meer daarin uitdrukken, je moet, net als God, een duale wereld scheppen om jezelf in de diversiteit te kunnen ontmoeten. Mensen die zeggen Bewustzijn te zijn verkondigen prietpraat want ze zouden zich niet eens kunnen uitdrukken, je uitdrukkingsvaardigheid ligt alleen maar in dualiteit.

De verschillende stadia die je ziet zijn die van bewustzijn, de mens heeft een sub-bewustzijn dat ontwikkeld kan worden. Er is jarenlang gestoeid over het kunnen dat er gradaties zijn in realisatie en dat is gewoon mogelijk omdat de mens ontwikkeling kent en zich in de dualiteit beweegt. Bewustzijn zegt je dat je niet sterft terwijl het menselijk bewustzijn gewoon sterfelijk is. De jij gaat gewoon een keer dood maar Bewustzijn sterft niet.

Osho gaf z'n eigen Bewustzijn aan met het graf opschrift 'nooit geboren nooit gestorven' visited earth between.... enzovoort. Bewustzijn is onze grondlaag dat zijn we allemaal, maar wat we gedaan hebben is daar onze eigen manifestatie bovenop plaatsen en zijn gaan geloven dat we dat zijn. Het afleggen van dat geloof de mate waarin we het geloof in wat we zijn hebben afgelegd dat zijn die gradaties, de verschillende stadia in het verlicht zijn. Het is niet echt verlicht maar 'verlichter'. Echt verlicht is als je aan de 'weet' gekomen bent 'wat' je werkelijk bent, die drager die we allemaal zijn.

Het heeft dus weinig te maken met ervaren en het ervaren van wrijving is ervaren. Het is een nobel (om je naam maar weer eens eer aan te doen) streven om het ondervonden leed in de wereld op psychologische wijze middels bewustwording van vernauwing/grens/controle/voorkeur/beschermingslaag en dergelijken te onderzoeken, bewust te worden en daarmee de ondervonden wrijving, oorzaak van pijn, weg te nemen. Bewustwording kan uiteindelijk ook leiden tot Bewustzijn. Maar het is een erg lange weg omdat je die onderscheidene kenmerkjes zoals vernauwing/grens/controle/voorkeur/beschermingslaag helemaal niet bent. Je kunt die stap namelijk overslaan en ze niet serieus nemen. Zoals je weet is aandacht scheppend en dat maakt dat het 'probleem' uitvergroot wordt maar aandacht is ook beperkt en dus hou je je met iets tamelijk 'onbenulligs' bezig terwijl het grote werk blijft liggen.

Natuurlijk is er mate van wrijving en die is ook wel degelijk te verminderen, het verstandelijke is dan het wegredeneren en de praktijk is het onder ogen komen. Dat er uiteindelijk in de praktijk nog maar weinig of geen wrijving is is plezierig voor de aard van het leven dat je leidt maar voor realisatie maakt dat niets uit. Of je iets nou wél of niet ondervindt je bent datgene gewoon niet.
Dus je kunt rustig sleutelen om een plezierig comfortabel wrijvingsloos leven te hebben maar het heeft helemaal niks met realisatie te maken. Want je bent ook dat wrijvingsloze leven niet.

Nou is de resultante van beiden aardig hetzelfde, namelijk als je weet wat je bent en dientengevolge weet wat je niet bent, ben je ook die ondervonden wrijving niet, dus die neemt dan ook af.

Ook wat we bedoelen komt aardig overeen, realisatie is een weg terug naar je oorsprong, feitelijk is dat het afleggen van wat jezelf aangeleerd hebt of wat je aangeleerd is.

Ook is er overeenkomst in de bereidheid tot zien, er kan ontweken worden dat te zien wat bedoeld is te worden gezien. Ik begrijp dat ook wel, het is nogal niet wat om iets dat doorgaans zo'n twintig, dertig, veertig jaar een beproefd model is geweest om problemen het hoofd te bieden, los te laten. Ik begrijp dat je dan ook maar wat graag de gelegenheid aangrijpt maar vast een 'niemand' te zijn, wanneer dat realisatietechnisch uiteindelijk toch het geval zal zijn. Een verstandelijk mechanisme inderdaad, maar wel alleszins begrijpelijk, ik zal het nooit veroordelen.

De definitie van realisatie zou ik, nog steeds, willen typeren, als weten 'wat' je bent. Weten wat je bent in de betekenis van doordrongen zijn van het weten wat je niet bent. Dat is ook mijn uitgangspunt hier, begin er aan om te leren zien dat er veel is van wat je denkt te zijn niet bent. Het is het enige wat van belang is, de wereld houdt er niet door op te draaien, alles blijft hetzelfde. Het enige wat veranderd is dat de gefascineerdheid met de verschijnselen afneemt.

Het is dan niet zo dat het niet uitmaakt wat je doet, het is zo dat je de consequenties van wat je doet onmiddellijk doorziet en het nalaat te doen. Je wordt juist veel verschilligger (te tegenhanger van onverschillig) omdat de ondoorzichtigheid van het optreden van verschijnselen verdwijnt en het verantwoording nemen (als eenheidservaring) voor dat ontstaan spontaan op je neemt. En ondertussen zie je dat dat alles zich gewoon doet en dat het niet je eigen inmenging is die dat doet.
En inderdaad Aad daarmee ben je dan ineens van de doener de waarnemer geworden.

Ik ben je zeer erkentelijk vanwege het bieden van de mogelijkheid mijn zegje te kunnen doen.