DUS in de naam en vorm van ene Diane wordt er van alles gedaan of niet.
Er is geen keus.
"Ik" ben er niet.
Nooit geweest ook.
De "ik" die ik dácht te zijn wordt langzaam maar zeker opgeslokt door die lege spiegel.
Soms overvalt me een soort treurigheid over alles waar ik ooit in geloofd heb.
En dan heb ik het nog niet eens over de mensen om me heen die hier geen flauw idee van hebben.
Soms al lopend in een winkelcentrum, supermarkt etc. krijg ik wel eens het gevoel een alien te zijn, die niet begrijpt waar men zich nog druk over maakt.
Het heeft m'n kerstdagen verpest.
Foute boel natuurlijk, ik heb altijd gelezen over een soort ultieme ontspanning en het ZIJN van Liefde, Schoonheid, Vreugde zonder een middelpunt.
Dat schijnt weliswaar altijd aanwezig te zijn, maar zo ver is het nog niet. Althans het wordt niet beleefd of ervaren.
__________________
Alles gaat voorbij
|