Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door diane
Jawel Keen, alweer helemaal mee eens. 
Ik krijg wel het gevoel zoals je het beschrijft dat er een "ik" die zichzelf als "ik" in stand houdt en daar even makkelijk vanaf komt.
Nu is het idd vrij makkelijk om mentaal te zien dat dit persoonlijk zelf niet bestaat, het is daarmee nog niet gezegd dat het dan ook op alle niveaus van bestaan even verdwijnt (als gevoel). Dat is het verzet (of angst misschien) om te verdwijnen. Want wie of wat is die het ik-gevoel handhaaft? Dat kan onmogelijk de "ik" zelf zijn aangezien deze nooit heeft bestaan. Zodat er toch een soort overgave (kennelijk) plaatsvindt van Geest of Bewustzijn aan "zichzelf" en het leven idd volop zonder enige krampachtigheid geleefd kan worden. En daar zijn geen methodes of voorwaarden voor en is er niemand die ooit kan zeggen "het bereikt te hebben" Een contradictio in terminis. |
Na je lange tijd bevredigd te hebben met de theorie, de gedachte hoe gelukzalig het zal zijn wanneer het je eenmaal is toegevallen val je onomstotelijk in de overgave 'het' nooit en te nimmer te zullen bereiken.
Eigenlijk heb je maar matig onderzocht, wel een heel arsenaal aan kennis verzameld waarmee je elkaar bemoedigend kunt toespreken het toch allemaal wel degelijk begrepen te hebben, maar het wil je maar niet toevallen. Je valt in een diep gat van de teleurstelling en je denkt aanbeland te zijn in wat de spirituele leraar 'the void' noemt, maar het komt tot helemaal niks anders dan diepe teleurstelling.
Dan zijn er die de investering van **tig jaar wetenschappelijk en intelectueel grasduinen te gelde willen maken, ze hebben het begrepen dus dan kan het in een boek om er anderen de ogen mee uit te steken. Je komt op een forum vertellen dat het je is toegevallen en hoe vol 'bliss' je leven geworden is want je verkeert inmiddels in financiële onafhankelijkheid (tja en dat voel ook lekker natuurlijk). Men hangt aan je lippen want dat wat jij hebt dat wil iedereen wel.
Je bent goed onderlegd, niet meer te verslaan bijna. Je weet alles over valkuilen, hoe het theoretisch is om 'daar' te zijn (een idee hebben is de grootste belemmering te zien) maar eigenlijk wilde je al die tijd al iets verkrijgen, iets onderdeel van jou maken. Iets te willen bereiken ten behoeve van het persoonlijke is de grootst over het hoofd geziene valkuil. Degene die aan het eind weet te vertellen dat er niemand is die ooit kan zeggen "het bereikt te hebben" geeft aan deze wrange vrucht zelf geplukt te hebben.
Nee een 'iemand' zal realisatie nooit kunnen bereiken, personen die zichzelf wel zien zitten kunnen realisatie niet bereiken, dus ga op zoek naar de 'iemand' in jou en kill hem.
Epiloog.
Je miste eigenlijk vanaf het prille begin die enorme drive die daarvoor nodig is, te weten te willen komen wat je bent. Het was dus bij voorbaat al gedoemd te mislukken.