Robert Adams mijn favoriete leraar.

[Rennie]

Eigenlijk is Robert Adams degene door wie ik mij het meest aangesproken voelde.

In een klein clubje fanatieke zoekers, nadat ik van het forum van Volker Hinten afgemieterd was, bespraken wij advaita en legden op elkaars pad bermbommen in de koele berekenende afwachting dat het ego daardoor zou worden opgeblazen. Rob een forumgenoot had het meeste op met Bob Adamson en ik dus zoals gezegd met Robert Adams. Hilco vond alles boeiend.

Ik zou zo niet 123 meer kunnen zeggen wat me bij hem nou zo aansprak. Het is soms namelijk ook wel de liefde voor een bepaalde meester die me ontroert. Ik had dat bij Jan Foudraine, de boodschappenjongen van Bhagwan (later Osho) en ervoer iets dergelijks bij de toewijding van Ed Muzika ten aanzien van Robert Adams. Ook van Nisargadatta is bekend dat hij zijn meester in een vast dagelijks ochtendritueel eerde en gedacht.

Ik vind deze erkenning tot in het gedienstige mooi, het maakt je superieure ego ondergeschikt aan de drager van waarheid.

Ik kom bij een andere gelegenheid nog een keer terug op Robert Adams.

[Nathan]

Samenvatting & achtergrondinformatie
Robert Adams (1928 - 1997) was een bekende en geliefde Amerikaanse advaita-leraar.
Op 14-jarige leeftijd, tijdens een wiskundeproefwerk op school, kreeg hij een verlichtingservaring.
Een paar jaar later vertrok hij naar India naar de heilige berg Arunachala waar Ramana Maharshi zijn ashram had.
Daar bleef hij de laatste drie jaar van Ramana's leven, waarna hij terugkeerde naar Amerika.

Stilte van het hart, deel 1 bevat indrukwekkende en boeiende lezingen, teksten en gesprekken met Robert Adams opgenomen tussen 1991 en 1993.
Diverse onderwerpen komen in dit boek aan de orde, waaronder zelfonderzoek, overgave, bewustzijn, illusie en waarheid.

"Er is niets denkbaar in het universum dat je kan vertellen wat je bent.
Het is niet te vatten in woorden en gedachten.
Met je beperkte verstand kun je nooit begrijpen wie je bent.
Probeer dat dus niet te doen.
Het werkt andersom.
Pas als je werkelijk ophoudt met denken over wie je bent, of willen weten wie je bent, als je stopt met analyseren en het ontrafelen van het raadsel, laat de waarheid over jezelf zich kennen."
(Bron: http://www.belfrapublishers.nl/boeke...e_van_het_hart)

[Rennie]

Rob Ek, zegt op z'n blog

Oorspronkelijk geplaatst door Rob Ek

Na de laatste serie over de uitleg van Wei Wu Wei van hoe wij in elkaar steken, is het duidelijk dat elke actie om ons ware Zijn te bereiken een actie in tijd is. En daarmee 'in de wereld' blijft. En er is een 'ik' in het spel die een doel na streeft. Zoeken is het ontkennen van, het nee-zeggen (ver-neinen) tegen 'wat is.' Het is het ontkennen van het feit dat uiteindelijk slechts overgave, stil zijn, je in het Nu brengt. Of liever, dat je dan het altijd aanwezige Nu herkent als (de de altijd aanwezige basis van) jouw bestaan. Want we hebben het niet over 'jouw' of 'mijn' bestaan, maar over 'het' bestaan.

Is het zo simpel?
Hoeven 'wij' niet meer te weten en te doen?
Ik weet het niet.

Het meest in het oog springende kenmerk van 'ik' is namelijk dat het iets wil bereiken en inderdaad als er iets bereikt moet gaan worden gaat zich dat bewegen in de tijd. Beweegt het zich in de tijd dan is tevens ruimte benodigd. Tijd en ruimte tesamen zijn de wereld, en ja dan beweegt het zich 'in de wereld'.

Het is een gegeven die beheptheid met een identiteit die in de meest uitgeklede vorm nog van een instinct en enkele specifieke kenmerken als karakter voorzien is. Het wordt niet zelden zo voorgesteld als zouden we beter af zijn zonder een ik, zonder sturm und drang.

Zoeken, voorgesteldt als de ene zijde van het spectrum heeft in zich het vinden, dat verondersteldt kan worden zich op het andere einde van het spectrum te bevinden. Zoeken is niet per definitie het 'nee' zeggen tegen wat is, maar kan ook ingegeven worden te willen weten wat de inhoud van al het gekende op dat spectrum is.
Wanneer de kleuren als hindernissen en worsteling om ter andere zijde te komen, of zelfs helemaal als zinloos worden voorgesteld, is dat ingegeven door de hypothese van het reeds te verwachten resultaat en uitermate jammer. Het doet onrecht aan het kleurrijke dat we zijn.
Het altijd aanwezige nu, datgene wat is, bestaat niet uit het enkele aspect van de tegenoverliggende zijde van het spectrum. Het gaat om het ontdekken dat bewustzijn het hele spectrum met gemak kan omvatten. De overgave en het nu krijgen betekenis uit dat ontzag.

Oorspronkelijk geplaatst door Rob Ek

Dat gezoek was waarschijnlijk eerst nodig, om alle illusies te verliezen.
Al dat gezoek, al dat gemediteer, en al dat steeds maar je neus stoten middels schijnervaringen, leiden tot het opgeven van elke hoop dat het realiseren van jezelf middels 'technieken' en inspanning mogelijk is. en lukt het jou niet om je in een staat van totale hopeloosheid te brengen, dan zorgt het Leven zelf er wel voor.... Je raakt dan uiteindelijk in een diepe crisis. En dán ben je waar je volgens bvb Eckhart Tolle wezen moet. In een staat van niet-weten en niet-meer-doen.

Het is het meest elementaire en volstrekt logisch te willen weten wat je bent. En daarvoor moeten alle schijnelementen even (al is het voor een seconde) van het toneel, een 'empty stage' is dwingend voorgeschreven. Advaita slaat ieder stevigheid zonder genade onder je constructie onmiddelijk aan gruzelementen want de langzame methode moet doorheen een zorgvuldig opgebouwd idee en stuit daar op een geweldige energie om het in stand te houden. Een crisis kan ook wel eens helpen maar zo'n weg komt maar sporadisch voor.

Oorspronkelijk geplaatst door Rob Ek

Er is in dit verband een hele heftige discussie gaande op internet betreffende het fundamentele verschil van inzicht tussen traditioneel Advaita (Gij zult zoeken en zweten) en Neo-Advaita (Gij bent al wat ge zoekt). Ik heb er al eens eerder over geschreven. Het lijken in toonzetting wel de Nederlandse verkiezingen.

Het zal duidelijk zijn dat wanneer je niet weet wat je bent het zwoegen en zweten wordt om dat duidelijk te krijgen. Als je het moment van weten wat je bent nooit hebt bereikt stapel je kennis op kennis en is alles wat er dienaangaande over gezegd kan worden hypothese. Dan gaat de blinde de blinde leiden met alle narigheid van dien. Daarom is het zaak 'waarheid' te vinden. Degene die weet kan evengoed grondig uit z'n nek lullen maar wanneer 'waarheid' werkelijk in het geding is, indien het er echt op aankomt fulmineerd ie als geen ander tegen alles wat maar enigzins riekt naar onwaarheid. En dat is nagenoeg alles, want alleen NIETS is waar en dat niets kan gekend worden.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob Ek

M.n. de keiharde confrontaties tussen Dennis Waite (trad.) en Tony Parsons (neo) laten zien hoe scherp de tegenstellingen zijn. Zie http://www.advaita.org.uk/discourses...o/trad_neo.htm

In het koor van de traditionalisten heeft zich recentelijk Ed Muzika (degene die Robert Adams aan de vergetelheid onttrok) gevoegd, die zegt dat niet iedereen al verlicht is omdat alles al zogenaamd Een is. Je moet er -desnoods tientallen jaren- voor ploegen en zaaien. Dan pas kan er geoogst worden. Zie zijn betoog van 19 mei j.l (even een stuk naar beneden scrollen) op http://itisnotreal.blogspot.com/

Hij beroept zich o.m. op zijn eigen leermeester Robert Adams. Maar zijn gekozen citaten zijn ook maar zijn keuze. Hij haalt maar liever niet andere citaten aan van Robert Adams, die bij herhaling zei dat er geen persoon, geen doener is en dat alles maar dan ook alles in de wereld der vormen is voorbestemd. Iets als vrije wil kan helemaal niet bestaan. Zoeken is derhalve zinloos. Alleen stil zijn, niets doen, volledige overgave is de weg. En wil je dan toch wat doen, laat dan ook niet na om aan zelfonderzoek te zoen (Wie ben ik, wie stelt de vraag?, wat is de Bron van dit ik? etc etc. Want dat is de enige weg die je naar wat Nu is leidt).

Waarom zou hij die citaten aanhalen. Aan wie verkoop je een waarheid als 'jij bestaat niet' dat valt alleen te weten. Het is allesbehalve je ervaring niet de doener te zijn, zo'n bewering druist tegen al datgene wat je kent. Al is het waar Robert Adams had er beter aan gedaan een tussenvorm te gebruiken, je bestaat niet maar leeft een vermeende werkelijkheid. Op het Remonforum zijn de heftige discussies te zien waartoe dat hardnekkige 'niemand' zijn en dat 'je kunt niets doen' leid. Wiens realiteit is dat nou en waarom zo'n confrontatie aangaan wanneer het niet de realiteit is van je gehoor. Anders gezegd 'welk ego wil zich sieren daarvan gerealiseerd te zijn'.

Oorspronkelijk geplaatst door Rob Ek

Maar Muzika (die zelf 27 jaar gezocht heeft) beveelt intens en langdurig oefenen aan. Hij wijst daarbij ondermeer op het vrij verkrijgbare boek van Michael James: ?The Most Rapid and Direct Means to Eternal Bliss?. Dit is een kookboek voor Verlichting. Zie voor het gratis downloaden: http://www.albigen.com/uarelove/most.../contents.aspx

Elke genummerde zin (en er zijn er heel veel) moet je langzaam opzuigen en elk hoofdstuk moet je 4 keer opnieuw heel langzaam lezen. Je moet het maar eens downloaden en bekijken. Meer over Michael James zie: http://www.albigen.com/uarelove/

Het zal misschien werken. Maar voor wie? Als het werkt voor de een, is het wat het is en werkt dat niet voor een ander is dat ook maar wat het is. Het is wat gebeurt (in bewustzijn) en niet het resultaat van wat 'men' doet. Want....bestaat die 'men' wel als een verzameling zelfstandige entiteiten? Is er wel een 'iemand' die 'wat' doelgericht kan 'doen'?

Een veelgemaakte anticiperende misvatting, zolang er een iemand is, is er een iemand. Zolang er geloof is dat er iets gedaan kan worden is dat kunnen doen ook onderdeel van dat geloof, dat z'n werking doet.

Een verzameling entiteiten treedt op dezelfde wijze op als een enkele en ook daar geldt het geloof, zei het collectief, iets tot stand te kunnen brengen. Een verzameling is alleen minder, of in het geheel niet, bereikbaar vanwege de verschuiling achter een collectief.

Oorspronkelijk geplaatst door Rob Ek

Daarmee zit ik ook al midden in de discussie. Wei Wu Wei zou zeggen dat Ed Muzika en Robert Adams ook nooit bestaan (hebben). Het zijn maar beelden in -maximaal- mijn (de schrijver?s) geest. Zij hebben nooit wat geschreven, omdat zij in feite niet bestaan, zoals ook mijn ware wezen onvindbaar blijkt.

Wat ik zelf ervaar is dat ik als de schrijver hier het helemaal niet meer weet (Suan sloeg in zijn laatste reactie dus de spijker op de kop!) en ook nooit kan weten. Ik weet inmiddels niets meer. Ik laat het maar gebeuren, ook wanneer ik wat moet doen. Het gebeurt toch wel. Wat dan ook.

Hiermee beoefen je het weten van het niet weten. Mocht je je dat al voorstellen het zal zich niet gaan gedragen wat je er niet van verwacht en evenmin van wat je je er wel van verwacht. Er is intrinsiek geen keus en exentriek geen keus als je niet de keus maakt om een keuze te maken. En maak je een keus is die keus al lang gemaakt voordat je je er bewust van was. Ergo het is allemaal doen omdat het gedaan wordt, en is het beredeneren ervan noch nuttig noch zinnig. Het is datgene wat zich wenst voor te doen als bewustzijn aan een jou als zijnde de exponent van zichzelf. God wil zichzelf ervaren.

Heeft dat niet alle aspecten die je maar zou wensen in zich en stelt het god en de speler zijn zich niet buiten een volstrekt irrelevante orde een 'ik' te zijn die zich dat afvraagt ?

Oorspronkelijk geplaatst door Rob Ek

Woorden hebben in feite niets te maken met onze Ware Natuur, zoals het woord boom niets zegt over het verschijnsel boom. En hebben wij het dan over onze onkenbare natuur zitten we per definitie met een mond vol tanden. Geen woord, geen uitleg bevat de Waarheid. De Waarheid moet er zijn voordat er ook maar één woord is. De Waarheid is iets wat onvindbaar is. Het is er niet en toch bestaan wij....

Het aspect dat leven heet is gods creatie en de schepping er van is de onze als zijnde zijn exponent. Onze natuur is het scheppen naar beeld en gelijkenis, hetgeen betekend dat we dat naar eigen inzicht mogen doen. Het woord wordt vlees (krijgt body lichaam) in de gedachte die vorm heeft gekregen. Dit aspect van zijn staat enigzins bezijden datgene wat we collectief (bewust)zijn. Hier valt te onderscheiden wat waar is terwijl Waarheid staat voor ultieme waarheid niet langer onderhevig aan duale opvattingen. Waarheid is idd voordat er een woord (dualiteit) is en niet in de gekende (duale) wereld te vinden maar niet onvindbaar.

Oorspronkelijk geplaatst door Rob Ek

Dus wie wil wat naar zich toehalen, zoals Muzika en James.

Ik heb ook decennia lang van alles naar mij toe willen halen. Je oogst dan een rij verschijnselen. Maar in de grond (niet letterlijk) -voelend, ervarend, belevend- blijf ik altijd wie ik ben.

Daar moet de sleutel zijn. In mijzelf, bij jouzelf.

Waar geen tijd bestaat kan ook geen weg in tijd zijn naar de realisatie van het moment waar geen tijd is. Het valt je toe, waarbij het ?je? in deze zin niet op een werkelijk bestaande entiteit slaat.

Het enige Ware Leven kan je alleen in jezelf vinden in de vorm van het zeker weten van bestaan, van er-zijn. Dat is ontkenbaar. Je bent er! Als bewustzijn.

Begrijpelijk dat je wilt samenvatten, maar een samenvatting is er niet, het is een open einde, met eindigheid in de dualiteit. Je blijft niet wat je bent omdat je onderdeel bent van het veranderlijke en de vergankelijkheid.

Het aspect van goddelijkheid in je is wat tijdloos en alom aanwezig is, en hetgeen er blijft, maar daarin ben jij niet in persoon maar in je licht vertegenwoordigd en het is niet zo zozeer onkenbaar alswel niet te bevatten in onomstotelijk herkenbare beschrijfbaarheid.

Oorspronkelijk geplaatst door Rob Ek

Je hebt er geen enkele gedachte, geen enkel woord voor nodig om dat te weten. Alle toevoegingen aan dat Moment (wat er altijd vanuit zichzelf is) zijn vormaspecten van een ervaren wereld, die louter kan bestaan dankzij dat onderliggende bewust-zijn. Zoek niet iets wat de persoon aan gaat, wat hem verbetert of verrijkt.

Alles is - ongescheiden - bewustzijn, al is het woord 'bewustzijn' nooit wat het wil aanwijzen.

Sterker nog er zijn geen woorden voor.

Het advies niet iets te zoeken wat de persoon aangaat kan ik niet onderschrijven. Zoek als je wilt weten wat je bent en zo niet dan niet. Juist om te ontdekken dat je onafgescheiden bewustzijn bent is het vaak nodig dat hetgeen waarmee het is afgedekt te onderzoeken.

[Nathan]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob Ek
Er is in dit verband een hele heftige discussie gaande op internet betreffende het fundamentele verschil van inzicht tussen traditioneel Advaita (Gij zult zoeken en zweten) en Neo-Advaita (Gij bent al wat ge zoekt). Ik heb er al eens eerder over geschreven. Het lijken in toonzetting wel de Nederlandse verkiezingen.

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Het zal duidelijk zijn dat wanneer je niet weet wat je bent het zwoegen en zweten wordt om dat duidelijk te krijgen. Als je het moment van weten wat je bent nooit hebt bereikt stapel je kennis op kennis en is alles wat er dienaangaande over gezegd kan worden hypothese. Dan gaat de blinde de blinde leiden met alle narigheid van dien. Daarom is het zaak 'waarheid' te vinden. Degene die weet kan evengoed grondig uit z'n nek lullen maar wanneer 'waarheid' werkelijk in het geding is, indien het er echt op aankomt fulmineerd ie als geen ander tegen alles wat maar enigzins riekt naar onwaarheid. En dat is nagenoeg alles, want alleen NIETS is waar en dat niets kan gekend worden.

Loop je meteen tegen de juiste leraar aan, dan is het of kan het zijn: 'Gij bent al wat ge zoekt.'
Heb je dat geluk niet, dan wordt het voor de handliggend: 'Gij zult zoeken en zweten.'
Maar het wordt al meteen een stuk ingewikkelder als je tegen de verkeerde leraar aanloopt en je hem wel gelooft. Zoiets.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nathan

Loop je meteen tegen de juiste leraar aan, dan is het of kan het zijn: 'Gij bent al wat ge zoekt.'
Heb je dat geluk niet, dan wordt het voor de handliggend: 'Gij zult zoeken en zweten.'
Maar het wordt al meteen een stuk ingewikkelder als je tegen de verkeerde leraar aanloopt en je hem wel gelooft. Zoiets.

Het is onmiskenbaar zo dat je nooit iets anders geweest bent dan bewustzijn. Daar gaat het ook niet over, het gaat er over dat er een laag (ego, idee wat je bent of whatever) bovenop is gelegd waarmee je je vereenzelvigd. Het is dan wel flitterdun maar het heeft een niet verwachtte maar vooral ook niet te onderschatten inpact.

Die laag is er met een knip van je vinger niet zomaar tussenuit te toveren, die laag is echt hardnekkig. Dus wat mij betreft is het 'gij zult zoeken en zweten'.

In de dualiteit krijg je niets voor niets en degene die ongemak ondervindt en inzicht verkrijgt in de ontstaansgeschiedenis ervan ziet de weg die ernaar toe geleid heeft en de inspanningen die daarvoor nodig zijn wanneer het ergens anders heen wil.

Wat kan een leraar nou eigenlijk anders doen dan je steeds maar weer terugverwijzen naar wat je al bent als je weer eens met een idee omtrent jouzelf aan komt zetten. Het vraagt niet zozeer overtuigingskracht als wel inzicht en moed om door de vooropgezette ideeën en overtuigingen heen te breken.

De laag zit vol met ideeën van wat je bent, dan is één keer zeggen dat je bewustzijn bent niet meteen voor de bakker, al hoef je nou ook weer niet jarenlang iedere week naar satsang of op retraite om daar op gewezen te worden.

Via internet kan dat evengoed, tenzij je je alleen maar iets in een bewonderende afhankelijkheid of gezagsverhouding laat zeggen.

Een leraar die je wat wil laten geloven is geen leraar in de zin van de spiritualiteit. Geloven is daar absoluut nooit en te nimmer aan de orde.

[Nathan]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Via internet kan dat evengoed, tenzij je je alleen maar iets in een bewonderende afhankelijkheid of gezagsverhouding laat zeggen.

Een leraar die je wat wil laten geloven is geen leraar in de zin van de spiritualiteit. Geloven is daar absoluut nooit en te nimmer aan de orde.

Ik bedoelde net andersom. Iemand gelooft in iemand anders als leraar, omdat mensen vaak in de illusie verkeren te beschikken over mensenkennis.
Deze zogenaamde mensenkennis kan zeer vasthoudend gehanteerd worden om de 'ware' leraar van de 'onware' te onderscheiden.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nathan

Ik bedoelde net andersom. Iemand gelooft in iemand anders als leraar, omdat mensen vaak in de illusie verkeren te beschikken over mensenkennis.
Deze zogenaamde mensenkennis kan zeer vasthoudend gehanteerd worden om de 'ware' leraar van de 'onware' te onderscheiden.

Ow... ok, ja op fora zie ik dat wel inderdaad.

Inzicht in je zelf krijgen is natuurlijk wel waar zelfkennis over gaat, alleen wil het wel eens meer om de opbouw van een zelf gaan dan over twijfel omtrent het idee waaruit dat (zo vanzelfsprekende) zelf nou eigenlijk bestaat.

Wanneer je steeds maar bezig bent met het functioneren van dat zelf, zoals oa die veelgeroemde controle, vernauwingen en kindmechanismen hebben we het over de psycho en somatische factoren van dat persoonlijke zelf die het navelstaren wel aanzienlijk vergroten.

Ook niet oninteressant maar het is niet wat je bent.