Incarnatie en verlichting.

Hein · 17 April 2010, 22:58

'Wanneer de verlichte spreekt, spreekt hij niet; wanneer hij denkt, denkt hij niet; wanneer hij handelt, handelt hij niet.'

Wat betekent deze tekst uit de shastras (de Indische heilige geschriften)?
Wanneer de verlichte spreekt, spreekt hij niet.

Er is niet een 'iemand' die spreekt, er zijn alleen woorden die zich manifesteren in het Bewuste. Zij komen als de wolken die voorbijdrijven aan de hemel. Wanneer hij handelt, wanneer hij een wandeling maakt, dan is daar geen 'hij' die over de straat wandelt, maar dan manifesteert zich een 'wandelend lichaam', een wandelaar. Daar is geen gevoel van 'hier is iemand aan wie dit toebehoort' of 'hier is iemand die hierdoor beperkt wordt'. Wanneer hij denkt, denkt 'hij' niet. Er zijn gedachten, maar er is geen 'hij' die de eigenaar van deze gedachten is, die zich identificeert met het plaatje van een denker. Er zijn gedachten, er zijn bewegingen, er zijn geluiden... en daarmee uit.

De enige manier om te begrijpen wat dit betekent, is in jezelf af te dalen, naar de verlichte in jezelf, en te zien wanneer je dit zo kunt zien in dit perspectief.

Wel, laat ons aannemen dat ik in een bepaalde stemming ben of dat er een bepaald gevoel is, woede bijvoorbeeld. Als ik echt woedend ben, dan zit ik een uur later nog te trillen, want ze hebben me te grazen genomen of ze hebben me over het hoofd gezien, of wat dan ook. Welke reden we ook hebben om woedend te zijn, het blijft nazinderen. En als ik lijd en het is voldoende ernstig, dan lijd ik een jaar later nog, want ik ben aangetast!

Maar neem nu, in het andere geval, dat ik die woede kan zien als een plaatje, als een storm die voorbij drijft. Stel dat ik de onplezierige dingen én de plezierige dingen zie als mooie wolken en als minder mooie wolken die aan de hemel voorbijdrijven, dan ontstaat een heel ander perspectief. Dan is het even dwaas te zeggen: 'ik lijd' of 'ik heb plezier' als om door het raam te kijken en te zeggen 'ik wolk'! Dan laten deze dingen geen sporen meer achter.

Van Ramana Maharshi zijn inderdaad ogenblikken bekend, dat hij 'woedend' was. Maar zo'n woede duurde dan één minuut en onmiddellijk daarna was hij stralend met een kind aan het spelen en was er de Maharishi die nooit in der eeuwigheid woedend zou kunnen zijn. Er was geen spoor van woede over.

Vandaar dat men ook zegt dat, van het ogenblik af dat men deze dingen ziet in het juiste perspectief, men geen nieuw karma meer vormt.

Er blijft nog, zeggen de shastras - en het is een lolly die men je geeft hoor, het is niet de uiteindelijke waarheid - er blijft alleen nog sanjitha-karma, dat is het karma welke is overgebleven uit vorige levens en zich nog moet afrollen. Men gebuikt hiervoor het beeld van een locomotief of een auto die op gang is gezet; nu zet je de motor af en het tuig loopt nog een eind door tot het op een gegeven ogenblik tot stilstand komt en dan is het afgelopen. Dan moet je dus nog 60 of 80 jaar oud worden, dat hangt ervan af hoe erg dat sanjitha-karma is, maar dan houdt het op.

Als ik mezelf zie als persoonlijkheid (als een 'iemand') en het gevoel heb dat ik lijd, dan geef ik voedsel aan dit lijden. Ik identificeer er mij mee, en het lijden gaat door. Ik blijf het lijden ontwijken of, als ik een masochist ben, het lijden zoeken; ik blijf in een duidelijke relatie tot het lijden staan en giet hierdoor olie op het vuur. Daardoor blijf ik dus werkelijkheid geven aan de gevoelens en daarmee aan de wereld die deze gevoelens in mij ogenschijnlijk oproept.

Het onderwerp reïncarnatie sluit hierbij aan. Ik heb al wel vaker gezegd dat de Advait Vedanta, het komen tot Begrijpen, tot Zijn wat men is, en de leer van de reïncarnatie twee totaal verschillende dingen zijn. Men kan zeer goed het Zelf realiseren zonder in reïncarnatie te geloven en men kan het evengoed terwijl men wel in reïncarnatie gelooft.

Wanneer wij duidelijk begrijpen dat de wereld als zodanig op dit ogenblik geen werkelijkheid heeft, dan ligt de werkelijkheid van vorige levens nog veel verder. Maar men vraagt dan dikwijls: wat reïncarneert er dan? Het antwoord is: degene die vanochtend wakker werd en dacht dat hij of zij dezelfde was als degene die gisteravond naar bed ging, dié reïncarneert.

Reïncarneren is zich opnieuw identificeren met een plaatje. Als je in reïncarnatie gelooft zoals de hindoe - en op dat niveau wil ik dat best verdedigen - heeft dit misschien het voordeel dat je je wat gemakkelijker losmaakt van dit lichaam en van deze persoonlijkheid. Ik heb al tienduizend persoonlijkheden gehad, waarom zou deze nu zo belangrijk zijn? Maar als we dezelfde gedachte op een wat hoger niveau zien, dan kunnen we zien dat, zolang ik in onwetendheid verkeer, ik steeds doorga met zo een persoonlijkheid te scheppen. Dat ik mij dus iedere dag honderden keren incarneer.

Want, terwijl ik naar pianomuziek luister, is die persoonlijkheid er niet; maar dan kom ik terug en zeg: 'ik heb naar muziek geluisterd'. Daar komt het grijpertje weer die zegt 'ik heb...'. En daar reïncarneer ik mij weer.

Hein · 17 April 2010, 23:00

Incarneren, het woord betekent letterlijk: in het vlees afdalen, dus in het lichaam afdalen, je met het lichaam vereenzelvigen. Wel, hele tijden van de dag ben je er helemaal niet mee vereenzelvigd. Als je het allemaal bij elkaar zou tellen is het waarschijnlijk maar enkele minuten per dag. Maar het gaat steeds door, iedere dag, iedere ochtend, iedere middag, iedere avond incarneren wij ons steeds weer. We identificeren ons met het lichaam. We hebben het indringende gevoel dit lichaam te zijn. Daarom moeten we ons telkens weer de vraag stellen: hoe kan ik iets zijn dat zo vaak verdwijnt? In de diepe slaap is het er niet; als ik naar pianomuziek luister is het er niet. Het is er alleen maar wanneer het zich manifesteert. Hoe kan ik iets zijn dat van tijd tot tijd verdwijnt?

Of we kunnen die andere benadering nemen en zeggen: 'ha, daar is die incarnatie (die persoonlijkheid) weer!'. Punt. Dus niet: 'dit had er niet mogen zijn', of 'dat zou moeten veranderen'. Nee, alleen het gevoel vaststellen en daarmee uit.

Meestal hangt het samen met ofwel een angst ofwel een verlangen, waardoor we ons stevig met het lichaam verbonden voelen. We mogen best angst hebben, we mogen best begeren hebben, niets is verboden.

Alleen moeten we wel duidelijk zien wat er gebeurt. Dat is het enige wat nodig is. Zien: daar is die angst, of daar is die begeerte, of daar is die verknoping met het lichaam.

Alleen zien, en op dat ogenblik sta ik er helemaal buiten. En geleidelijk aan verdwijnt het uit mijn gezichtskring. Het is de realisatie van het feit dat ik niet al die dingen ben, maar dat ik die ene Kenner daarvan ben. Op het ogenblik dat ik dit volkomen begrijp is het alsof een kosmische stroom door mij heen waait.

Ik heb je nog het verhaal verteld van die meneer in Parijs die aan een heel vreemde psychische ziekte leed. Zijn gedachten gingen zo razend snel dat hij ze op geen enkele manier kon bijhouden. Meestal kon hij zelfs niet spreken, want als hij twee woorden gezegd had, waren zijn gedachten al drie zinnen verder. Er was een volkomen breuk tussen het ritme van zijn lichamelijke mogelijkheden en de snelheid van zijn gedachten.

Toen had hij gehoord dat er in die tijd in Parijs een Indiër was, een groot Guru. Intuïtief wist hij: die moet ik zien, dat is de enige die mij kan redden. Hij maakt een afspraak en wordt ontvangen en legt zijn moeilijkheden uit.

En tot zijn teleurstelling zegt die Guru: 'Meneer, ik kan niets voor u doen. Dit is mijn terrein niet. U moet bij een psychiater of een dokter wezen.' Maar de man houdt voet bij stuk en zegt: 'Ik weet eenvoudig dat u het kunt'. En er is nog wat over en weer gepraat, maar de Guru blijft weigeren en de man blijft aandringen. U moet dan bij zulke verhalen denken aan het oud testament, het verhaal van Jakob: 'Ik laat U niet los tenzij Gij mij zegent'. En meestal is de Guru daar niet tegen bestand. Hij zei dan ook tegen deze man: 'Wel, één ding kan ik u geven. Ik zal u één vraag stellen. U zegt dat uw gedachten veertien uur per dag razend snel gaan en dat ze twee uur per dag het normale tempo hebben. Hoe weet u dat?'.

Op dat ogenblik begreep die man; hij zag: 'ik weet het omdat ik de Kenner hiervan ben'. Vanaf dat ogenblik was hij genezen.

Ik heb dit verhaal uit de mond van deze Guru zelf. Hij zei erbij: 'U moet vooral niet denken dat ik hier een of andere yoga-geneeskunst heb toegepast. Helemaal niet. Het is eenvoudig het feit dat er zo'n kracht zit in het zien van de dingen in het juiste perspectief en in het loslaten van het oude.' Daardoor komt men in harmonie met de hele schepping. Het is die kracht die deze man genezen heeft. De kracht van het herkennen van het feit dat ik niet object ben, niet de denker ben, niet die jagende gedachte ben, maar het ene onveranderlijke Principe daarachter.

Maar we hadden het over reïncarnatie en dat wij ieder ogenblik kunnen incarneren. Als ik pijn in mijn knie heb, en ik denk erbij: 'ik heb pijn', dan identificeer ik mij met het lichaam en op dat ogenblik ben ik gereïncarneerd.

Dat is afgelopen zodra ik zie dat ik geen pijn heb in mijn knie, maar dat er pijn in de knie zit. Het is dus afgelopen zodra je duidelijk ziet dat er niemand is die eigenaar is van dit lichaam.

Ga zelf maar kijken, stel je de vraag: 'wie is de eigenaar?' Die is niet te vinden. Dus op het ogenblik dat ik zie hoe het in elkaar zit en dat ik nooit object kan zijn, nooit een meneer of een mevrouw kan zijn, maar dat al die dingen kwaliteiten zijn die als wolken voorbijdrijven, op dat ogenblik incarneer ik niet meer; ook niet meer in het gewone dagelijkse leven; ook niet meer in St.Martens Latem.

De meeste mensen, die een beetje oppervlakkig hiervan kennis genomen hebben, denken dat de 'realisatie' (bevrijding) alleen mogelijk is als het lichaam sterft. Ze kunnen zich niet voorstellen dat het nu is.

Maar het ogenblik dat je dat ziet, maar volkomen ziet, helemaal die Ervaring in je hebt laten doorwerken, dat je je hebt laten oplossen, je hebt laten opvreten door het inzicht, dan is er geen incarnatie meer. Dan kun je nog wel net doen alsof je een lichaam bent, maar je kunt niet meer denken dat je een lichaam bent.

Ananta · 2 May 2010, 00:10

In het bovenstaande verhaal wordt incarneren of incarnatie gelijk gesteld met 'identificatie met het lichaam' of met de 'persoonlijkheid'. Ik beleef dat helemaal niet zo. Ik durf zelfs te stellen (hoewel..heel voorzichtig) dat wanneer er weinig contact met het lichaam is, er juist een overdaad aan identificatie met dat lichaam kan zijn. Omdat er bijna alleen maar een beeld van het lichaam bestaat dat nooit onderzocht is met het lichaam zelf. Het lichaam wordt in gedachten beleefd als een statisch, onveranderlijk ding dat 'ik denk te zijn'. Het lijkt me dat juist in de ontkenning van het lichaam en de werkelijke behoeften van het lichaam er verlies aan contact, voeling is. Aarden doe ik (in mijn beleving) doordat het lichaam contact maakt met de aarde...en aarden haalt me uit m'n hoofd.
Ananta

Hein · 2 May 2010, 01:26

Het lichaam is zelfstandig functionerend en heeft niets uitstaande met de beleving, de eruptie van gedachten die je er over hebt.

Er is sprake van feitelijkheid en geenszins van ontkenning omdat het lichaam zich fysiek zelf bediend doormiddel van het geven van subtiele signalen over wel- en onwelbevinden.

Er is niet een werkelijk 'jij' die iets doet, die 'jij' komt in de beleving pas tevoorschijn, op het moment van de reincarnatie.

Nadje · 6 May 2010, 22:11

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Hein

Het lichaam is zelfstandig functionerend en heeft niets uitstaande met de beleving, de eruptie van gedachten die je er over hebt.

Schei toch uit zeg. Wat een flauwekul. Nooit een geile fantasie gehad zeker tijdens het vrijen? Je schermafbeelding doet toch heel anders vermoeden.

Hein · 7 May 2010, 07:28

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Nada

Schei toch uit zeg. Wat een flauwekul. Nooit een geile fantasie gehad zeker tijdens het vrijen? Je schermafbeelding doet toch heel anders vermoeden.

Niets is wat het lijkt. Je ziet alleen maar je fantasie, datgene wat je wilt zien, je eigen gedachten.

Ananta · 7 May 2010, 21:51

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Hein

Het lichaam is zelfstandig functionerend en heeft niets uitstaande met de beleving, de eruptie van gedachten die je er over hebt.

Er is sprake van feitelijkheid en geenszins van ontkenning omdat het lichaam zich fysiek zelf bediend doormiddel van het geven van subtiele signalen over wel- en onwelbevinden.

Er is niet een werkelijk 'jij' die iets doet, die 'jij' komt in de beleving pas tevoorschijn, op het moment van de reincarnatie.

Dus er incarneert dan toch ook niets?

Acacia · 10 September 2010, 22:18

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Hein

Het lichaam is zelfstandig functionerend en heeft niets uitstaande met de beleving, de eruptie van gedachten die je er over hebt.
Er is sprake van feitelijkheid en geenszins van ontkenning omdat het lichaam zich fysiek zelf bediend doormiddel van het geven van subtiele signalen over wel- en onwelbevinden.
Er is niet een werkelijk 'jij' die iets doet, die 'jij' komt in de beleving pas tevoorschijn, op het moment van de reincarnatie.

eruptie van gedachten, wel mooi geschreven maar zijn dat nu jouw woorden?

Hein · 11 September 2010, 11:54

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Acacia

eruptie van gedachten, wel mooi geschreven maar zijn dat nu jouw woorden?

Nee het is het verhaal Incarnatie en verlichting van Wolter Keers, vandaar ook dat het geplaatst werd onder Leermeester/Wolter Keers/Incarnatie en verlichting. Dat het van Wolter Keers is staat er boven.

Ik vond het krachtig uitgedrukt en het behoeft m.i. geen eigen interpretatie.

Hier wat flimpjes om een indruk van Wolter Keers te krijgen.

Flimpje 1
Flimpje 2

17 April 2010, 22:58	#1
Hein Banned user Geregistreerd: 29 March 2010 Berichten: 2	Incarnatie en verlichting * 'Wanneer de verlichte spreekt, spreekt hij niet; wanneer hij denkt, denkt hij niet; wanneer hij handelt, handelt hij niet.' Wat betekent deze tekst uit de shastras (de Indische heilige geschriften)? Wanneer de verlichte spreekt, spreekt hij niet. Er is niet een 'iemand' die spreekt, er zijn alleen woorden die zich manifesteren in het Bewuste. Zij komen als de wolken die voorbijdrijven aan de hemel. Wanneer hij handelt, wanneer hij een wandeling maakt, dan is daar geen 'hij' die over de straat wandelt, maar dan manifesteert zich een 'wandelend lichaam', een wandelaar. Daar is geen gevoel van 'hier is iemand aan wie dit toebehoort' of 'hier is iemand die hierdoor beperkt wordt'. Wanneer hij denkt, denkt 'hij' niet. Er zijn gedachten, maar er is geen 'hij' die de eigenaar van deze gedachten is, die zich identificeert met het plaatje van een denker. Er zijn gedachten, er zijn bewegingen, er zijn geluiden... en daarmee uit. De enige manier om te begrijpen wat dit betekent, is in jezelf af te dalen, naar de verlichte in jezelf, en te zien wanneer je dit zo kunt zien in dit perspectief. Wel, laat ons aannemen dat ik in een bepaalde stemming ben of dat er een bepaald gevoel is, woede bijvoorbeeld. Als ik echt woedend ben, dan zit ik een uur later nog te trillen, want ze hebben me te grazen genomen of ze hebben me over het hoofd gezien, of wat dan ook. Welke reden we ook hebben om woedend te zijn, het blijft nazinderen. En als ik lijd en het is voldoende ernstig, dan lijd ik een jaar later nog, want ik ben aangetast! Maar neem nu, in het andere geval, dat ik die woede kan zien als een plaatje, als een storm die voorbij drijft. Stel dat ik de onplezierige dingen én de plezierige dingen zie als mooie wolken en als minder mooie wolken die aan de hemel voorbijdrijven, dan ontstaat een heel ander perspectief. Dan is het even dwaas te zeggen: 'ik lijd' of 'ik heb plezier' als om door het raam te kijken en te zeggen 'ik wolk'! Dan laten deze dingen geen sporen meer achter. Van Ramana Maharshi zijn inderdaad ogenblikken bekend, dat hij 'woedend' was. Maar zo'n woede duurde dan één minuut en onmiddellijk daarna was hij stralend met een kind aan het spelen en was er de Maharishi die nooit in der eeuwigheid woedend zou kunnen zijn. Er was geen spoor van woede over. Vandaar dat men ook zegt dat, van het ogenblik af dat men deze dingen ziet in het juiste perspectief, men geen nieuw karma meer vormt. Er blijft nog, zeggen de shastras - en het is een lolly die men je geeft hoor, het is niet de uiteindelijke waarheid - er blijft alleen nog sanjitha-karma, dat is het karma welke is overgebleven uit vorige levens en zich nog moet afrollen. Men gebuikt hiervoor het beeld van een locomotief of een auto die op gang is gezet; nu zet je de motor af en het tuig loopt nog een eind door tot het op een gegeven ogenblik tot stilstand komt en dan is het afgelopen. Dan moet je dus nog 60 of 80 jaar oud worden, dat hangt ervan af hoe erg dat sanjitha-karma is, maar dan houdt het op. Als ik mezelf zie als persoonlijkheid (als een 'iemand') en het gevoel heb dat ik lijd, dan geef ik voedsel aan dit lijden. Ik identificeer er mij mee, en het lijden gaat door. Ik blijf het lijden ontwijken of, als ik een masochist ben, het lijden zoeken; ik blijf in een duidelijke relatie tot het lijden staan en giet hierdoor olie op het vuur. Daardoor blijf ik dus werkelijkheid geven aan de gevoelens en daarmee aan de wereld die deze gevoelens in mij ogenschijnlijk oproept. Het onderwerp reïncarnatie sluit hierbij aan. Ik heb al wel vaker gezegd dat de Advait Vedanta, het komen tot Begrijpen, tot Zijn wat men is, en de leer van de reïncarnatie twee totaal verschillende dingen zijn. Men kan zeer goed het Zelf realiseren zonder in reïncarnatie te geloven en men kan het evengoed terwijl men wel in reïncarnatie gelooft. Wanneer wij duidelijk begrijpen dat de wereld als zodanig op dit ogenblik geen werkelijkheid heeft, dan ligt de werkelijkheid van vorige levens nog veel verder. Maar men vraagt dan dikwijls: wat reïncarneert er dan? Het antwoord is: degene die vanochtend wakker werd en dacht dat hij of zij dezelfde was als degene die gisteravond naar bed ging, dié reïncarneert. Reïncarneren is zich opnieuw identificeren met een plaatje. Als je in reïncarnatie gelooft zoals de hindoe - en op dat niveau wil ik dat best verdedigen - heeft dit misschien het voordeel dat je je wat gemakkelijker losmaakt van dit lichaam en van deze persoonlijkheid. Ik heb al tienduizend persoonlijkheden gehad, waarom zou deze nu zo belangrijk zijn? Maar als we dezelfde gedachte op een wat hoger niveau zien, dan kunnen we zien dat, zolang ik in onwetendheid verkeer, ik steeds doorga met zo een persoonlijkheid te scheppen. Dat ik mij dus iedere dag honderden keren incarneer. Want, terwijl ik naar pianomuziek luister, is die persoonlijkheid er niet; maar dan kom ik terug en zeg: 'ik heb naar muziek geluisterd'. Daar komt het grijpertje weer die zegt 'ik heb...'. En daar reïncarneer ik mij weer.

Soortgelijke discussies
Discussie	Auteur	Forum	Reacties	Laatste bericht
Verlichting voorbij	Rozenhart	Advaita	14	19 February 2013 21:58
nep verlichting,	jan	Advaita	1	12 February 2011 14:53

17 April 2010, 23:00	#2
Hein Banned user Geregistreerd: 29 March 2010 Berichten: 2	Incarneren, het woord betekent letterlijk: in het vlees afdalen, dus in het lichaam afdalen, je met het lichaam vereenzelvigen. Wel, hele tijden van de dag ben je er helemaal niet mee vereenzelvigd. Als je het allemaal bij elkaar zou tellen is het waarschijnlijk maar enkele minuten per dag. Maar het gaat steeds door, iedere dag, iedere ochtend, iedere middag, iedere avond incarneren wij ons steeds weer. We identificeren ons met het lichaam. We hebben het indringende gevoel dit lichaam te zijn. Daarom moeten we ons telkens weer de vraag stellen: hoe kan ik iets zijn dat zo vaak verdwijnt? In de diepe slaap is het er niet; als ik naar pianomuziek luister is het er niet. Het is er alleen maar wanneer het zich manifesteert. Hoe kan ik iets zijn dat van tijd tot tijd verdwijnt? Of we kunnen die andere benadering nemen en zeggen: 'ha, daar is die incarnatie (die persoonlijkheid) weer!'. Punt. Dus niet: 'dit had er niet mogen zijn', of 'dat zou moeten veranderen'. Nee, alleen het gevoel vaststellen en daarmee uit. Meestal hangt het samen met ofwel een angst ofwel een verlangen, waardoor we ons stevig met het lichaam verbonden voelen. We mogen best angst hebben, we mogen best begeren hebben, niets is verboden. Alleen moeten we wel duidelijk zien wat er gebeurt. Dat is het enige wat nodig is. Zien: daar is die angst, of daar is die begeerte, of daar is die verknoping met het lichaam. Alleen zien, en op dat ogenblik sta ik er helemaal buiten. En geleidelijk aan verdwijnt het uit mijn gezichtskring. Het is de realisatie van het feit dat ik niet al die dingen ben, maar dat ik die ene Kenner daarvan ben. Op het ogenblik dat ik dit volkomen begrijp is het alsof een kosmische stroom door mij heen waait. Ik heb je nog het verhaal verteld van die meneer in Parijs die aan een heel vreemde psychische ziekte leed. Zijn gedachten gingen zo razend snel dat hij ze op geen enkele manier kon bijhouden. Meestal kon hij zelfs niet spreken, want als hij twee woorden gezegd had, waren zijn gedachten al drie zinnen verder. Er was een volkomen breuk tussen het ritme van zijn lichamelijke mogelijkheden en de snelheid van zijn gedachten. Toen had hij gehoord dat er in die tijd in Parijs een Indiër was, een groot Guru. Intuïtief wist hij: die moet ik zien, dat is de enige die mij kan redden. Hij maakt een afspraak en wordt ontvangen en legt zijn moeilijkheden uit. En tot zijn teleurstelling zegt die Guru: 'Meneer, ik kan niets voor u doen. Dit is mijn terrein niet. U moet bij een psychiater of een dokter wezen.' Maar de man houdt voet bij stuk en zegt: 'Ik weet eenvoudig dat u het kunt'. En er is nog wat over en weer gepraat, maar de Guru blijft weigeren en de man blijft aandringen. U moet dan bij zulke verhalen denken aan het oud testament, het verhaal van Jakob: 'Ik laat U niet los tenzij Gij mij zegent'. En meestal is de Guru daar niet tegen bestand. Hij zei dan ook tegen deze man: 'Wel, één ding kan ik u geven. Ik zal u één vraag stellen. U zegt dat uw gedachten veertien uur per dag razend snel gaan en dat ze twee uur per dag het normale tempo hebben. Hoe weet u dat?'. Op dat ogenblik begreep die man; hij zag: 'ik weet het omdat ik de Kenner hiervan ben'. Vanaf dat ogenblik was hij genezen. Ik heb dit verhaal uit de mond van deze Guru zelf. Hij zei erbij: 'U moet vooral niet denken dat ik hier een of andere yoga-geneeskunst heb toegepast. Helemaal niet. Het is eenvoudig het feit dat er zo'n kracht zit in het zien van de dingen in het juiste perspectief en in het loslaten van het oude.' Daardoor komt men in harmonie met de hele schepping. Het is die kracht die deze man genezen heeft. De kracht van het herkennen van het feit dat ik niet object ben, niet de denker ben, niet die jagende gedachte ben, maar het ene onveranderlijke Principe daarachter. Maar we hadden het over reïncarnatie en dat wij ieder ogenblik kunnen incarneren. Als ik pijn in mijn knie heb, en ik denk erbij: 'ik heb pijn', dan identificeer ik mij met het lichaam en op dat ogenblik ben ik gereïncarneerd. Dat is afgelopen zodra ik zie dat ik geen pijn heb in mijn knie, maar dat er pijn in de knie zit. Het is dus afgelopen zodra je duidelijk ziet dat er niemand is die eigenaar is van dit lichaam. Ga zelf maar kijken, stel je de vraag: 'wie is de eigenaar?' Die is niet te vinden. Dus op het ogenblik dat ik zie hoe het in elkaar zit en dat ik nooit object kan zijn, nooit een meneer of een mevrouw kan zijn, maar dat al die dingen kwaliteiten zijn die als wolken voorbijdrijven, op dat ogenblik incarneer ik niet meer; ook niet meer in het gewone dagelijkse leven; ook niet meer in St.Martens Latem. De meeste mensen, die een beetje oppervlakkig hiervan kennis genomen hebben, denken dat de 'realisatie' (bevrijding) alleen mogelijk is als het lichaam sterft. Ze kunnen zich niet voorstellen dat het nu is. Maar het ogenblik dat je dat ziet, maar volkomen ziet, helemaal die Ervaring in je hebt laten doorwerken, dat je je hebt laten oplossen, je hebt laten opvreten door het inzicht, dan is er geen incarnatie meer. Dan kun je nog wel net doen alsof je een lichaam bent, maar je kunt niet meer denken dat je een lichaam bent.

2 May 2010, 00:10	#3
Ananta Asprirant lid Geregistreerd: 30 April 2010 Berichten: 0	In het bovenstaande verhaal wordt incarneren of incarnatie gelijk gesteld met 'identificatie met het lichaam' of met de 'persoonlijkheid'. Ik beleef dat helemaal niet zo. Ik durf zelfs te stellen (hoewel..heel voorzichtig) dat wanneer er weinig contact met het lichaam is, er juist een overdaad aan identificatie met dat lichaam kan zijn. Omdat er bijna alleen maar een beeld van het lichaam bestaat dat nooit onderzocht is met het lichaam zelf. Het lichaam wordt in gedachten beleefd als een statisch, onveranderlijk ding dat 'ik denk te zijn'. Het lijkt me dat juist in de ontkenning van het lichaam en de werkelijke behoeften van het lichaam er verlies aan contact, voeling is. Aarden doe ik (in mijn beleving) doordat het lichaam contact maakt met de aarde...en aarden haalt me uit m'n hoofd. Ananta

2 May 2010, 01:26	#4
Hein Banned user Geregistreerd: 29 March 2010 Berichten: 2	Het lichaam is zelfstandig functionerend en heeft niets uitstaande met de beleving, de eruptie van gedachten die je er over hebt. Er is sprake van feitelijkheid en geenszins van ontkenning omdat het lichaam zich fysiek zelf bediend doormiddel van het geven van subtiele signalen over wel- en onwelbevinden. Er is niet een werkelijk 'jij' die iets doet, die 'jij' komt in de beleving pas tevoorschijn, op het moment van de reincarnatie.