Nadjes stekkie

[Sterre]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Ik heb niet zoveel op met de term schuld. Ik voel mezelf niet schuldig en zie mijn ouders ook niet als schuldigen. Ik heb mijn ouders ook nooit willen straffen. Waarin lees jij dat?

Ik heb mijn ouders tot het uiterste getergd, denk ik. En blijkbaar moest dat zo zijn. De gedachte niet goed genoeg te zijn, is inderdaad mijn gedachte geweest, die ik voor waar had aangenomen. Correct. Dat was dan ook mijn proces. Ik heb hen echter ook op hun verantwoordelijkheden gewezen. Wat niet altijd een onverdeeld succes was. Maar wel noodzakelijk. Ze hebben veel energie gestoken in het mij omvormen tot iemand waarvan zij dachten dat het goed was. Weinig tot geen energie in het stimuleren van mijn talenten e.d. Want daar viel geen geld in te verdienen. Hun dingetje.

Als ik jouw reacties zo lees Nadje, hebben wij overeenkomsten. Met dat verschil dat mijn vader tot ver in mijn puberteit letterlijk getracht heeft om mijn denkbeelden eruit en de zijne erin te slaan. Uiteindelijk heb ik met een knetterende ruzie het ouderlijk huis verlaten op amper 18-jarige leeftijd. Mede dankzij mijn toenmalige vriendje die zei dat het niet normaal was wat er bij ons thuis plaats vond en die er voor heeft gezorgd dat ik - tijdelijk - de banden verbrak. Banden hoeven volgens mij niet definitief en voor eeuwig verbroken te worden. Soms is een tijdelijke 'radiostilte' voldoende voor hernieuwd contact. Een soort van time-out om gevoelens te kunnen resetten. Wat is van jou en wat is van die ander.

In mijn situatie heeft de universele/onvoorwaardelijke liefde ons weer bij elkaar gebracht binnen 3 maanden nadat ik uit huis was en heb ik in liefde van mijn beide ouders afscheid mogen nemen aan hun sterfbed.

Ouders en kinderen: allemaal gewoon mens....