Dit zegt God van zichzelf in een ongewoon gesprek met God.

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Een 'ik kun je niet voelen, een 'ik kun je ook niet bedenken, kortom het zogenoemde 'ik is onvoorstelbaar.
Dat wat door moet gaan voor een 'ik is eenvoudig de voorstelbaarheid ervan, gevoelens/emoties, gedachten/ ideeën, gedrag/handeling, m.a.w. veranderlijkheden.
Feitelijk is er dus geen geloof in een 'ik (Dat kan helemaal niet) maar geloof en vertrouwen in de veranderlijkheid.. daar wordt continu aan gerefereerd, geïnvesteerd, niet aan een 'ik, door niemand niet. De onvoorstelbaarheid van 'ik is eenvoudig 'Niets.

De eerste vraag die hierbij opkomt is wat het praktisch nut is om uit te zoeken, kennis te dragen en te verspreiden waaruit het 'ik' opgebouwd is. Ontstaat door kennis over het 'ik' wellicht een 'direct zien' niet te bestaan? Welnee, kennis is juist de bestaansgrond van het 'ik' dus in kennis vermeerdering kan geen uitgang worden gevonden. Geloven een 'ik' te zijn is voldoende om als uitgangspunt te dienen. Meer kennis dragen niet nodig en daarbij daagt kennisvermeerdering slechts uit om nog meer over dat 'ik' te weten te komen. De oneindige zoektocht naar het 'wie' je bent.

Het 'lijkt' gedaan te kunnen worden, maar de zogenaamde 'doener is niks anders dan het continu refereren aan.. veranderlijkheden, en de invullende entiteit is daar gewoon aan overgeleverd. No way out.

Loopt de doorsnee mens rond met zulke gedachten als jij hebt zoals 'continu te refereren aan veranderlijkheden'? Welnee. Je kunt ook hier weer volstaan met de gangbare omstandigheid van 'geloof' te bestaan. Meer kennis daarover is helemaal niet nodig.

Ik zie wat je zegt, ik heb niks om aan te prijzen.. Wat heb je aan de antwoorden van de 'ander' als je geen vraag van 'jezelf' kunt stellen?
To the point heb ik nergens behoefte aan, ik vertegenwoordig hooguit 'veranderlijkheid, net als jij en iedereen.

Je hebt hier al toegelicht dat je het licht hebt gezien en geen missie hebt, je toevallige aanwezigheid hier blijft een verrassing. Ik daarentegen heb dit forum opgericht met een missie te weten te begeleiden bij gedegen zelfonderzoek, daarbij worden de gedachten op waarheid onderzocht. Gedachten die hier alsmaar rijkelijk het daglicht zien en niet worden onderzocht.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Over de angst van de persoon om niet te zijn kan je het hebben, maar dan ben je weer het betrekkelijke aan het onderzoeken, wat personen doen, laten en voelen. Eens gezien dat dit zo betrekkelijk is, waar is de angst dan nog?

Het is de essentie van zelfkennis. De dood is het onontkomelijke einde van de persoon. Dat is geen betrekkelijkheid, want dat kan een kind nog wel bedenken.

Wat een mogelijkheid is dat de persoon over de grens van de dood heen gaat.
Maar dan moet hij wel vasten ten aanzien van de wereld. Want de persoon is in de wereld en niet daar buiten.

Dan kan ik schrijven dat gewaarzijn aan gene zijde staat van de wereld, maar ik dien niet op mijn woord geloofd te worden.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Is dat nu zo moeilijk te zien dat het tegen spreken van die onzin even grote onzin is? Begin daar eens. Het is echt niet zo moeilijk te zien, als er kleverigheid is kan het misschien angst geven of nog een ander soort beleven om tot de nietsheid van het eigen spreken te komen. Maar dat hoeft niet. Je kan het gewoon zien en dan is zulke beleving even onwerkelijk als de onzin wat je tegensprak, met de onzin waarmee je dit deed en de onzin uitspreker die het zo nodig vond onzin met onzin te weerleggen. In dit zien verbleekt elk belang van zulke belevingen en er over te moeten spreken. Het gaat direct naar de kern van de zaak: nl. dat wat je leest wat iemand schrijft even betrekkelijk is als de lezer er van en van 'die' wat altijd net even dieper meent te onderzoeken dan een 'ander' En dan kan er pas iets wegvallen, ergens van gevast worden.

Is het nu zo moeilijk om te begrijpen dat een gesprek uit hoor en wederhoor bestaat? Als we het 100% eens zijn dan hoeven we het gesprek niet aan te gaan en hoef je ook geen forum te onderhouden.

Jij ziet daar 'hakketakken' in, maar dat is een subjectieve benadering.

https://www.waarheidvinding.nl/showp...61&postcount=2

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Het is nu al weer 10 jaar terug dat God (Waarheid) zich openbaarde aan mij.
Het mooie daarvan was dat ik er geen bal van begreep.
Met de wijsheid achteraf weet ik dat juist dat niet-begrijpen mijn ontvankelijkheid was, waardoor God zich kon openbaren.

Toen Waarheid zich aan mij openbaarde begreep ik daar niks van. Dankzij de 'onzin' die andere forumleden hier schreven ontwikkelde ik een verstandelijk begrijpen van wat er gebeurd was. Door middel van hun onzin tegen te spreken.

Iemand als Laurens is mijn leermeester geweest, maar op een andere manier dan hij denkt. Laurens benaderd de materie vanuit de theorie, ik probeer theoretisch te begrijpen van wat er in de praktijk heeft plaats gevonden.

Zodoende weet ik ook dat er geen methode is om tot Waarheid te komen. Waarheid is een land zonder paden (Jiddu Krishnamurti) en daar ben ik het mee eens. Daarom spreek ik me regelmatig uit tegen bv meditatie, geloof, overtuigingen of andere suggesties. Om vervolgens tóch weer een methode aan te reiken: ontvankelijk zijn, zonder verwachtingen zijn. En dat gezegd hebbende weet ik dat de lezer daar maling aan heeft. De lezer (van dit bericht) wil een doel bereiken......en je kunt niet komen waar je al bent.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

1.Zien is hier niet bedoeld als mentaal begrijpen, het is bedoeld als realiseren, niet als een beleven of een begrijpen.

2. Het is de beleving van een afgescheiden perspectief te zijn dat gelooft ergens door te moeten, door de angst te ontdekken dat het zelfs geen perspectief is, maar dat is allemaal niet nodig, te betrekkelijk in de realisatie dat dat perspectief in de eerste plaats ook maar iets is dat maar verschijnt en weer verdwijnt, net als die angst, net als die persoon.

1. Eens

2. Als persoon/ego ben je per definitie afgescheiden van de andere personen/ego's. Naar eigen bevinden is er 'iets' noodzakelijk om uit die afgescheidenheid vandaan te geraken. Zo eenvoudig als je het hier schrijft ligt de kwestie niet.

Ook een mentaal begrijpen van het begrip 'zien' helpt je niet verder. Intellectueel is het niet moeilijk om te begrijpen dat het 'zien' de vormen ziet.
En als je het 'zien' bent kun je niet tegelijkertijd de vorm zijn.

Ieder begrijpen kan alleen achteraf plaats hebben. Je kunt 'zien' alleen verklaren als je daadwerkelijk 'ziet' en van daar uit begrijpen wat 'zijn' voor betekenis heeft. En ook begrijpen wat 'eeuwigheid' betekent. In de normale betekenis betekent eeuwigheid 'tot in lengte der dagen'. De gerealiseerde betekenis is de afwezigheid van tijd.

[Bassie]

Aanvulling: je hebt het in het 2e gedeelte weer over 'geloven'.
Van 'geloven' afkomen werkt niet als in het tegendeel geloven.

Bijvoorbeeld als iemand gelooft dat hij 'bestaat' dan werkt het niet om te geloven dat hij niet 'bestaat'. Dan neem je een ander tegengesteld geloof aan. Dat is slechts een mentale manoeuvre.

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Aanvulling: je hebt het in het 2e gedeelte weer over 'geloven'.
Van 'geloven' afkomen werkt niet als in het tegendeel geloven.

Bijvoorbeeld als iemand gelooft dat hij 'bestaat' dan werkt het niet om te geloven dat hij niet 'bestaat'. Dan neem je een ander tegengesteld geloof aan. Dat is slechts een mentale manoeuvre.

Nergens staat geschreven dat het zo (geloven dat je niet bestaat) in zijn werk moet gaan. Je interpreteert nogal veel naar eigen maatstaven die op zichzelf al voor geen meter kloppen.
Je zegt een man van de praktijk te zijn en ik zou van de theorie zijn, het omgekeerde lijkt me hier het geval. Je redeneert nogal vaak ergens naar toe. Mijn praktijk is dat ik gedegen zelfonderzoek heb gedaan (om het woord afgerond maar niet te gebruiken dat als een rode lap op een stier werkt).

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Nergens staat geschreven dat het zo (geloven dat je niet bestaat) in zijn werk moet gaan.

Bassie, er staat dat je niet zomaar moet blijven uitgaan van een geloof in het werkelijk bestaan van een persoon en dat die over een grens van een dood heen zou moeten. Maar dat je kost wat kost onderzoekt of die persoon wel werkelijk bestaat, kost wat kost, ook al zaagt dit onderzoek de poten onder de stoel van de onderzoeker zelf.

Het kost heel wat moed om het onderzoek zo ver door te trekken tot dat het de onderzoeker zelf ook niet ongemoeid laat, tot er realisatie is (en dat heeft niets met zien van vormen te maken) dat die niet werkelijk bestaat, en dan kost het niets meer, ook geen angst, geen verhalen en geen belevenissen. Ook niet dat er ergens nog uitgeraakt moet worden. Waar er uit moet geraakt worden is niets dat werkelijk bestaat, maar uit het geloof dat het (persoon, afscheiding, ...) werkelijk bestaat.

Het ergens uit geraken is maar van tel als je in de eerste plaats geloofd dat er werkelijk een je is en dat die bovendien ergens in gevangen zit. Onderzoek dat gewoon in plaats van er van uit te blijven gaan en heel je zelfkennis-verhaal er op verder te bouwen

Hetzelfde geldt over dat die 'je' aan wie Waarheid zich geopenbaard heeft: of die wel werkelijk bestaat? En of er dus wel iets is dat moet begrijpen of juist niet-begrijpen en leermeesters nodig heeft en mentaal begrip moet ontwikkelen? Dit alles houdt die 'je' juist eindeloos gaande. Er van uit blijven gaan in plaats van het te onderzoeken, is, wat vinden van waarheid betreft toch, een doodlopende straat. Maar soms moet je helemaal tot het einde van de straat om vast te stellen dat ie doodloopt, in dit geval dat de je die de straat dood wil lopen of er die dood mee over wil, hiermee juist vermijdt om zijn werkelijkheid te onderzoeken.

Durf die 'je' eens te onderzoeken in plaats van er steeds maar weer prijzend en bejubelend rond te blijven dansen.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Nergens staat geschreven dat het zo (geloven dat je niet bestaat) in zijn werk moet gaan. Je interpreteert nogal veel naar eigen maatstaven die op zichzelf al voor geen meter kloppen.
Je zegt een man van de praktijk te zijn en ik zou van de theorie zijn, het omgekeerde lijkt me hier het geval. Je redeneert nogal vaak ergens naar toe. Mijn praktijk is dat ik gedegen zelfonderzoek heb gedaan (om het woord afgerond maar niet te gebruiken dat als een rode lap op een stier werkt).

Jij hebt een theoretisch onderzoek gedaan naar waarheid van gedachten.
Ik heb een praktisch onderzoek gedaan naar mijn begeerten.

In dat praktisch onderzoek heb ik ontdekt dat de in mij levende begeerten degene doet ontstaan die begeert.

-Begeerte naar geld, invloed, seks, goederen.
-Maar ook begeerte dat het mijn medemens waar ik een hekel aan hebt het niet goed vergaat.

Het is mij gebleken dat een strijd tegen begeertes zinloos is. Dan strijdt degene die begeerteloos wil zijn tegen degene die begeert.
(Beiden ben ik dan zelf)

Er zat niks anders op dan ook de begeertes te 'laten zijn'. In dat praktische proces kwam ik er achter dat ik mijn eigen gemoed tot object van waarneming kon nemen. Begeerte bleek een begeertelichaam te zijn. Dat lichaam is gestorven.

Wat overbleef was één zien en één liefhebben wat zich voordoet in de persoon welke rond wandelt. Het doet zich voor in mij en als mij. Ben ik dan God of Waarheid? Nee, zeker niet. Dat éne zien en éne liefhebben kan zich alleen in 'tegenwoordigheid' afspelen. Daarin kan zich van alles voordoen, daar ben ik ontvankelijk voor.

Geen enkele afronding is er dus aanwezig en ook geen begeerte naar afronding. Het is mij door dit praktische proces duidelijk dat een afronding alleen in de tijd kan plaats hebben. En 'tegenwoordigheid' bevindt zich nu juist niet in de tijd. Het is juist het begeren wat de mens gevangen houdt in de tijd. Ieder begeren naar iets anders dan 'ik' ligt namelijk buiten mij in een nog te vervullen toekomst of in een te restaureren verleden.

Mijn gedachten werden in het verleden gedreven door begeerte, mijn gedachten worden in 'tegenwoordigheid' vervuld door leegte. In die leegte kan zich weer van alles voordoen.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Bassie, er staat dat je niet zomaar moet blijven uitgaan van een geloof in het werkelijk bestaan van een persoon en dat die over een grens van een dood heen zou moeten. Maar dat je kost wat kost onderzoekt of die persoon wel werkelijk bestaat, kost wat kost, ook al zaagt dit onderzoek de poten onder de stoel van de onderzoeker zelf.

Dat is een zinloos onderzoek. Degene die onderzoekt is ook degene die onderzocht wordt. Dat gaat nooit wat worden, blijkens mijn onderzoek. Zie ook mijn voorgaande reactie aan Laurens. Alleen de persoon die je zelf bent tot object van waarneming maken (de stille getuige) kan een einde maken aan diezelfde persoon. Dan zie je de persoon die jezelf 'bent'. In dat 'zien' komt het 'zijn' (gewaar-zijn) tot leven.

Het kost heel wat moed om het onderzoek zo ver door te trekken tot dat het de onderzoeker zelf ook niet ongemoeid laat, tot er realisatie is (en dat heeft niets met zien van vormen te maken) dat die niet werkelijk bestaat, en dan kost het niets meer, ook geen angst, geen verhalen en geen belevenissen. Ook niet dat er ergens nog uitgeraakt moet worden. Waar er uit moet geraakt worden is niets dat werkelijk bestaat, maar uit het geloof dat het (persoon, afscheiding, ...) werkelijk bestaat.

Als iets moed kost dan is er iemand die moedig is.....

Het ergens uit geraken is maar van tel als je in de eerste plaats geloofd dat er werkelijk een je is en dat die bovendien ergens in gevangen zit. Onderzoek dat gewoon in plaats van er van uit te blijven gaan en heel je zelfkennis-verhaal er op verder te bouwen

Ik heb me er nooit mee bezig gehouden of er een 'je' is. Het was nooit een geloof of een niet-geloof.

Hetzelfde geldt over dat die 'je' aan wie Waarheid zich geopenbaard heeft: of die wel werkelijk bestaat? En of er dus wel iets is dat moet begrijpen of juist niet-begrijpen en leermeesters nodig heeft en mentaal begrip moet ontwikkelen? Dit alles houdt die 'je' juist eindeloos gaande. Er van uit blijven gaan in plaats van het te onderzoeken, is, wat vinden van waarheid betreft toch, een doodlopende straat. Maar soms moet je helemaal tot het einde van de straat om vast te stellen dat ie doodloopt, in dit geval dat de je die de straat dood wil lopen of er die dood mee over wil, hiermee juist vermijdt om zijn werkelijkheid te onderzoeken.

Durf die 'je' eens te onderzoeken in plaats van er steeds maar weer prijzend en bejubelend rond te blijven dansen.

Waarheid openbaart zich in verééniging. Waaruit begrepen kan worden dat Waarheid niet-twee is. Er staat niks meer tegen over elkaar, nog niet eens degene die een ander liefheeft.....