Wat te doen met lijden?

[Laurens]

De doorbraak kwam voor mij, toen ik een lichaamsgerichte therapie volgde bij een therapeute die elk deel van het lichaam een diepe massage gaf. Zij bleef mij maar zeggen dat ik bij mijn lichaam moest blijven, en dat lukte niet. Ik vluchtte altijd weg, zeg maar. Ik maakte mij als het ware los van mijn lijf. Ik begreep zelfs niet wat ze wilde zeggen. Als ik pijn had, leidde ik mijn aandacht daarvan weg. En van haar moest ik daar dan net naartoe gaan. Op een bepaald moment, ik herinner mij dat nog alsof het gisteren was, begon ze op mijn borstbeen te duwen. Ik verzette mij daartegen, maar zij bleef maar duwen, totdat ik het ineens niet meer kon houden en begon te huilen en huilen en huilen – ik heb daarna volgens mij nog wel drie dagen aan een stuk gehuild. Ineens besefte ik hoe immens veel verdriet ik had. Dat besef kwam heel bruusk. Het was een harde confrontatie – alsof ik ineens door een muur heen brak. Dat was het moment van ommekeer in mijn leven. Het was tamelijk spectaculair, hoewel het op zich banaal was: ik kwam gewoon met beide voeten in de werkelijkheid terecht – dat ik het spectaculairvond, wijst erop dat ik van heel ver kwam.


Snel daarna ontmoette ik Ton Lathouwers, hoogleraar Russische literatuur en zenleraar. Een vriend van mij volgde les bij hem. We hadden al over hem gepraat en besloten om eens te gaan kijken naar de zengroep van professor Lathouwers. Hij sprak over de afgrond en de bereidheid om daarin te kijken. ‘In de diepste afgrond’, zei hij, ‘vind je de bevrijding. Altijd maar vluchten van je problemen helpt niet. De zaken verbloemen evenmin. Je kunt niet ontsnappen aan verdriet of lijden door naar stromende bergriviertjes te luisteren. Je moet erin gaan staan, de realiteit recht in de ogen kijken. Dat is bevrijdend.’ Ton stelde mij voor om eens te komen meedoen en toen ik voor het eerst ging zitten, wist ik meteen: dit is het, dit heb ik al die jaren gezocht.

Bron