Dorje's subjectieve beleving

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Nog maar een keer, Dorje ... wat je zegt is onmogelijk. Hoe zou een subject als illusie kunnen worden vastgesteld? Om vast te stellen of iets een illusie is, is er iets nodig dat dat niet is. En dat, dus dat wat geen illusie is, dat is het subject.

Die subjectivering zit er toch zo diep in.

Ik ga een vergelijking maken, maar zoals met alle vergelijkingen gaat het niet helemaal op, maar maakt het iets toch wat meer te smaken.

Een pianist speelt een pianostuk. Subjectief is er de ervaring dat het de pianist is die het stuk aan het spelen is, dat is de dagdagelijkse ervaring. Maar er zijn momenten dat de pianist kan wegvallen in het muziekstuk dat gespeeld wordt, alles gaat door, maar er is geen pianist meer die het stuk speelt, de muziek speelt zichzelf. Op het moment dat de pianist wegvalt in het spelen van de muziek, is er niets dat vaststelt dat er geen pianist meer is, het is maar als de pianist zichzelf weer opnieuw begint te ervaren als de speler van het spel, dat er een vasttselling zou kunnen zijn dat de pianospeler eigenlijk illusie is.

Hoewel dit een moment is waar elke pianospeler van droomt, en sommigen het vaak kunnen opzoeken, gebeurt die vastelling echter niet, want er is meestal meer roes dan helderheid op zo'n moment, door de roes wordt er niet helder vastgesteld dat de pianist er niet meer was op het moment dat hij terug op het toneel verschijnt, de roes zorgt ervoor dat het voorgaande ervaren wordt als een subjectief opgaan in het pianospel, een eenheidservaring zeg maar, het wegvallen van het onderscheid tussen pianospeler, pianospel en de muziek, een haast mystieke ervaring.

De roes gaat dit wegvallen subjectief gaan invullen als een speciale ervaring. Als die roes er niet is, dan is er gewoon helderheid, nog steeds zonder een subject dat iets vaststelt, maar een helderheid op het moment van wegvallen, tijdens het wegvallen én op het moment dat de pianospeler zichzelf weer gaat ervaren, dat... (dat de pianospeler zichzelf weer gaat ervaren) is de vaststelling, de heldere vastelling dat wat verschijnt zelf illusie is. De roes (onhelderheid, slaperigheid, dromerigheid) maakt dat het wegvallen subjectieve invulling krijgt als een ervaring die men is toegevallen. En daardoor wordt de vastelling dat wat weer verschijnt gemist als zijnde illusie.

Het gaat hier dus niet om mystiek, maar om puur helder vastsellen dat het het subject illusie is. Dat wat dit vaststelt stelt zichzelf als het ware vast als illusie, het is wel mogelijk, maar enkel in een heldere alertheid, niet in de roes die normaal gezien gepaard gaat met zulk wegvallen. Door deze heldere vastelling wordt hetgeen wat vooraf gaat aan het subject niet tot een nieuw subject gemaakt, het wordt niet eigen gemaakt, er bestaat zelfs weerstand tegen het te verwoorden, betekenis te geven, het wordt gelaten voor wat het is. Er is dan een helder weten dat dat is wat men werkelijk is (niet iets, geen subject), maar dan zonder de "ik ben dat" die het versubjectiveert. Het subjectieve ervaren dat te zijn, is dan geweten als een ervaring, geen Waarheid op zich. En dit weten maakt dat het niet meer voor Waarheid wordt gehouden, niet meer die kleverigheid gaat vertonen van als een subjectieve ervaring als Waarheid wordt gehouden, inclusief dat die Waarheid te zijn, Bewustzijn te zijn, Eenheid te zijn, zijnde te zijn, niet meer voor Waarheid op zich wordt gehouden.

Helder?

De vergelijking gaat niet helemaal op, want het gaat niet om de pianist (ego, persoon) die wegvalt, maar de bron van ervaring zelf die terugvalt in zijn potentie, dat wat vooraf gaat aan Bewustzijn. Maar dat kan ik niet helder krijgen met woorden. Dat moet helder vastgesteld worden als dat waar de subjectieve ervaring iets te zijn, inclusief Bewustzijn en al de rest, in op kan komen, maar wat zelf geen Bewustzijn en al de rest is.

Waarschijnlijk niet meer zo helder, mijn excuses, beter krijgt ik het niet verwoord. Woorden, betekenissen, ervaringen, subjectiveringen kunnen hier niet geraken. Dat is wat onmogelijk is, het vastellen niet.

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Die subjectivering zit er toch zo diep in.

Ik ga een vergelijking maken, maar zoals met alle vergelijkingen gaat het niet helemaal op, maar maakt het iets toch wat meer te smaken.

Een pianist speelt een pianostuk. Subjectief is er de ervaring dat het de pianist is die het stuk aan het spelen is, dat is de dagdagelijkse ervaring. Maar er zijn momenten dat de pianist kan wegvallen in het muziekstuk dat gespeeld wordt, alles gaat door, maar er is geen pianist meer die het stuk speelt, de muziek speelt zichzelf. Op het moment dat de pianist wegvalt in het spelen van de muziek, is er niets dat vaststelt dat er geen pianist meer is, het is maar als de pianist zichzelf weer opnieuw begint te ervaren als de speler van het spel, dat er een vasttselling zou kunnen zijn dat de pianospeler eigenlijk illusie is.

Hoewel dit een moment is waar elke pianospeler van droomt, en sommigen het vaak kunnen opzoeken, gebeurt die vastelling echter niet, want er is meestal meer roes dan helderheid op zo'n moment, door de roes wordt er niet helder vastgesteld dat de pianist er niet meer was op het moment dat hij terug op het toneel verschijnt, de roes zorgt ervoor dat het voorgaande ervaren wordt als een subjectief opgaan in het pianospel, een eenheidservaring zeg maar, het wegvallen van het onderscheid tussen pianospeler, pianospel en de muziek, een haast mystieke ervaring.

De roes gaat dit wegvallen subjectief gaan invullen als een speciale ervaring. Als die roes er niet is, dan is er gewoon helderheid, nog steeds zonder een subject dat iets vaststelt, maar een helderheid op het moment van wegvallen, tijdens het wegvallen én op het moment dat de pianospeler zichzelf weer gaat ervaren, dat... (dat de pianospeler zichzelf weer gaat ervaren) is de vaststelling, de heldere vastelling dat wat verschijnt zelf illusie is. De roes (onhelderheid, slaperigheid, dromerigheid) maakt dat het wegvallen subjectieve invulling krijgt als een ervaring die men is toegevallen. En daardoor wordt de vastelling dat wat weer verschijnt gemist als zijnde illusie.

Het gaat hier dus niet om mystiek, maar om puur helder vastsellen dat het het subject illusie is. Dat wat dit vaststelt stelt zichzelf als het ware vast als illusie, het is wel mogelijk, maar enkel in een heldere alertheid, niet in de roes die normaal gezien gepaard gaat met zulk wegvallen. Door deze heldere vastelling wordt hetgeen wat vooraf gaat aan het subject niet tot een nieuw subject gemaakt, het wordt niet eigen gemaakt, er bestaat zelfs weerstand tegen het te verwoorden, betekenis te geven, het wordt gelaten voor wat het is. Er is dan een helder weten dat dat is wat men werkelijk is (niet iets, geen subject), maar dan zonder de "ik ben dat" die het versubjectiveert. Het subjectieve ervaren dat te zijn, is dan geweten als een ervaring, geen Waarheid op zich. En dit weten maakt dat het niet meer voor Waarheid wordt gehouden, niet meer die kleverigheid gaat vertonen van als een subjectieve ervaring als Waarheid wordt gehouden, inclusief dat die Waarheid te zijn, Bewustzijn te zijn, Eenheid te zijn, zijnde te zijn, niet meer voor Waarheid op zich wordt gehouden.

Helder?

De vergelijking gaat niet helemaal op, want het gaat niet om de pianist (ego, persoon) die wegvalt, maar de bron van ervaring zelf die terugvalt in zijn potentie, dat wat vooraf gaat aan Bewustzijn. Maar dat kan ik niet helder krijgen met woorden. Dat moet helder vastgesteld worden als dat waar de subjectieve ervaring iets te zijn, inclusief Bewustzijn en al de rest, in op kan komen, maar wat zelf geen Bewustzijn en al de rest is.

Waarschijnlijk niet meer zo helder, mijn excuses, beter krijgt ik het niet verwoord. Woorden, betekenissen, ervaringen, subjectiveringen kunnen hier niet geraken. Dat is wat onmogelijk is, het vastellen niet.

Leuk dat je dat afwezigheidservaren gebruikt Dorje. Je maakt wel wat denkfouten in deze constructie. De pianist heeft op het moment niet de gekende aanwezigheidservaring, is wat je zou kunnen noemen in waarheid. Dat brengt niet automatisch met zich mee dat wanneer de pianist in zijn hoedanigheid van speler is teruggekeerd sprake is van een inzicht dat hij illusie was. Nee hij zou zichzelf vanaf dat moment eerder als instrument van een hoedanigheid die hij niet kent, maar waarheid zou kunnen noemen, kunnen ervaren. Je zou kunnen zeggen dat hij bij zijn afwezigheid als pianist al spelende in waarheid is verschenen, dat hij niet langer de doener is. Deze omstandigheid brengt achteraf als vanzelf bescheidenheid en nederigheid met zich mee vanwege de aanwezigheid van iets groters dan hij zich zelfs maar zou kunnen ervaren.

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Leuk dat je dat afwezigheidservaren gebruikt Dorje. Je maakt wel wat denkfouten in deze constructie.

Het gaat hier niet om een denkspelletje, het gaat om een vergelijking van iets dat niet bedacht kan worden. Denkfouten kunnen zich enkel voordoen in de interpretatie ervan in het denken dat het wilt grijpen.

En nogmaals een vergelijking gaat nooit helemaal op. Je hebt de flexibiliteit om er mee om te gaan op een manier dat het iets vooraf aan denken kan verhelderen of niet.

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

De pianist heeft op het moment niet de gekende aanwezigheidservaring, is wat je zou kunnen noemen in waarheid.

Het vertalen naar jouw denken maakt er weer een subject van dat niet meer zijn gekende aanwezigheidservaring heeft, een subject dat ergens in is. Het subjectiveren zit echt zo diep, het denken kan zich er niet van bevrijden.

Waar de vergelijking op slaat is de werkelijke volledige afwezigheid van het subject, van iets dat ergens in is.

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Dat brengt niet automatisch met zich mee dat wanneer de pianist in zijn hoedanigheid van speler is teruggekeerd sprake is van een inzicht dat hij illusie was.

Neen dat mist hij omdat het wegvallen niet in helderheid, maar in roes gebeurt. De roes vult de weggevallen ervaring van pianist te zijn in met een subjectieve ervaring alsof er iets speciaals is gebeurd, het weggevallen zijn heeft een subjectieve (dat was ik) of zoals jij er van maakt een objectieve (dat was God) invulling gekregen waar het zich dan een instrument van gaat geloven (ook mogelijk, goed bedacht!):

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Nee hij zou zichzelf vanaf dat moment eerder als instrument van een hoedanigheid die hij niet kent, maar waarheid zou kunnen noemen, kunnen ervaren. Je zou kunnen zeggen dat hij bij zijn afwezigheid als pianist al spelende in waarheid is verschenen, dat hij niet langer de doener is. Deze omstandigheid brengt achteraf als vanzelf bescheidenheid en nederigheid met zich mee vanwege de aanwezigheid van iets groters dan hij zich zelfs maar zou kunnen ervaren.

Dat kan allemaal als het wegvallen zich in roes, onhelderheid voordoet. Wat zich voordoet als het in helderheid gebeurt is dat het geen objectieve (ik ben instrument van God), noch subjectieve (ik was/ben in waarheid) invulling meer krijgt, maar dat elke invulling die er aan gegeven wordt, inclusief die "ik was/ben in waarheid" helder geweten is als illusie, ELKE hoedanigheid.

Gebeurt dit niet in helderheid, dan krijg je juist die subjectieve invulling van "ik, subject, heb mijn ware hoedanigheid herkent, mijn illusie hoedanigheid was weggevallen in mijn ware hoedanigheid: waarheid".

Dat is de subjectieve invulling die gebeurt als niet helder vastgesteld is dat het subject zelf ook illusie is, dat elke hoedanigheid illusie is. Dat is de subjectieve invulling van 'wat is', Waarheid op zich, naar 'ik ben in waarheid', met alle irritatie van dien als dit ook nog eens aangewezen wordt als illusie.

Als er helderheid is, is de vaststelling volledig: Wat is is, niet twee, geen subject, noch object, dat wat gehouden wordt voor 'wat te zijn' is al een opdeling van wat is, het is geen Waarheid op zich, dat er een subject in waarheid is, is een illusie. Waarheid is dat waar er geen subjectieve ervaring in is. Het is niet iets, het is niet iets om in te zijn, het is wat is. Al de rest is subjectieve invulling, illusie, ervaring, wel degelijk ervaren, maar geen Waarheid op zich. Enkel deze volledige Realisatie neemt de zwaarte, de kleverigheid, de irritatie, de drukte weg rond iets dat maar gewoon een ervaring is, geen Waarheid op zich.

Ook de "ik, Laurens, ben in Waarheid" is illusie, dus al die drukte errond kan gewoon ook nog wegvallen, dan is wat er nog overschiet een directe verwijzing naar objectloze en subjectloze Waarheid, maar zal het ook nog steeds met veel weerstand onthaald worden door subject dat deze directheid niet horen wil.

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Het gaat hier niet om een denkspelletje, het gaat om een vergelijking van iets dat niet bedacht kan worden. Denkfouten kunnen zich enkel voordoen in de interpretatie ervan in het denken dat het wilt grijpen.

Wat je schreef kan heel goed bedacht worden. Waar het hier bij gedegen zelfonderzoek over gaat is gedachten onderzoeken, niet ze vormen. Ik haak bij dat vormen in om je op het hypothetische gehalte te wijzen, om je aandacht er op te vestigen dat je in je redenatie de mist ingaat, of vanwege onzin die je uitkraamt. Gedachten onderzoeken op waarheid.

En nogmaals een vergelijking gaat nooit helemaal op. Je hebt de flexibiliteit om er mee om te gaan op een manier dat het iets vooraf aan denken kan verhelderen of niet.

Het verhelderde iets anders dan je voor ogen had.

Het vertalen naar jouw denken maakt er weer een subject van dat niet meer zijn gekende aanwezigheidservaring heeft, een subject dat ergens in is. Het subjectiveren zit echt zo diep, het denken kan zich er niet van bevrijden.

Je doet altijd maar moeilijk over het een of het ander, nu is dat weer het subject. Je kunt de omslag kennelijk niet maken zonder daarvoor het subject tevoorschijn te halen. Er is helemaal geen sprake geweest van welke subjectivering dan ook, het gaat moeiteloos over van de ene staat in de andere. Denken kom daar niet bij te pas.

Waar de vergelijking op slaat is de werkelijke volledige afwezigheid van het subject, van iets dat ergens in is.

Waarom een subject tevoorschijn toveren terwijl die al afwezig was? Het valt op dat je alsmaar iets naar voren wilt schuiven dat ervaart terwijl dat achteraf gepraat is.

Neen dat mist hij omdat het wegvallen niet in helderheid, maar in roes gebeurt. De roes vult de weggevallen ervaring van pianist te zijn in met een subjectieve ervaring alsof er iets speciaals is gebeurd, het weggevallen zijn heeft een subjectieve (dat was ik) of zoals jij er van maakt een objectieve (dat was God) invulling gekregen waar het zich dan een instrument van gaat geloven (ook mogelijk, goed bedacht!):

Een roes maakt ook weer een subject. De man is in waarheid en komt daar kennelijk dan weer uit en beseft op dat moment pas dat er iets bijzonders aan de hand moet zijn geweest omdat hij volledig was verdwenen. Achteraf Dorje, achteraf denkt hij (wanneer hij dat doet) een bijzondere ervaring te hebben gehad. Dus het is de beschrijving (achteraf) die voor iedereen en ook voor jou de aanleiding is voor een opvolgende redenering voor een gebeurtenis die op zichzelf staat.

Dat kan allemaal als het wegvallen zich in roes, onhelderheid voordoet. Wat zich voordoet als het in helderheid gebeurt is dat het geen objectieve (ik ben instrument van God), noch subjectieve (ik was/ben in waarheid) invulling meer krijgt, maar dat elke invulling die er aan gegeven wordt, inclusief die "ik was/ben in waarheid" helder geweten is als illusie, ELKE hoedanigheid.

Het heeft geen barst met helderheid te maken, het blijft om een herbeleefde ervaring achteraf gaan waarvoor een verklaring wordt gezocht. Die er feitelijk dan ook helemaal niet toe doet maar waaraan wij voor hem ongevraagd een betekenis geven.

Gebeurt dit niet in helderheid, dan krijg je juist die subjectieve invulling van "ik, subject, heb mijn ware hoedanigheid herkent, mijn illusie hoedanigheid was weggevallen in mijn ware hoedanigheid: waarheid".

Wat een klets weer Dorje.

Dat is de subjectieve invulling die gebeurt als niet helder vastgesteld is dat het subject zelf ook illusie is, dat elke hoedanigheid illusie is. Dat is de subjectieve invulling van 'wat is', Waarheid op zich, naar 'ik ben in waarheid', met alle irritatie van dien als dit ook nog eens aangewezen wordt als illusie.

Het heeft geen enkele raakvlak met het gebeuren op zich, het is speculatie.

Als er helderheid is, is de vaststelling volledig: Wat is is, niet twee, geen subject, noch object, dat wat gehouden wordt voor 'wat te zijn' is al een opdeling van wat is, het is geen Waarheid op zich, dat er een subject in waarheid is, is een illusie. Waarheid is dat waar er geen subjectieve ervaring in is. Het is niet iets, het is niet iets om in te zijn, het is wat is. Al de rest is subjectieve invulling, illusie, ervaring, wel degelijk ervaren, maar geen Waarheid op zich. Enkel deze volledige Realisatie neemt de zwaarte, de kleverigheid, de irritatie, de drukte weg rond iets dat maar gewoon een ervaring is, geen Waarheid op zich.

En dan volgt weer het gebruikelijk doordraven.

Ook de "ik, Laurens, ben in Waarheid" is illusie, dus al die drukte errond kan gewoon ook nog wegvallen, dan is wat er nog overschiet een directe verwijzing naar objectloze en subjectloze Waarheid, maar zal het ook nog steeds met veel weerstand onthaald worden door subject dat deze directheid niet horen wil.

Met uiteraard weer als vanzelfsprekend verkeerd getrokken conclusies.

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Wat je schreef kan heel goed bedacht worden.

Tuurlijk, alles wat geschreven en gelezen is, kan bedacht worden. Maar het was nu net niet de bedoeling dat het denken zich hier mee ging bezig houden. Doet het dat wel, dan kunnen de gevormde gedachten onderzocht worden:

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Waar het hier bij gedegen zelfonderzoek over gaat is gedachten onderzoeken, niet ze vormen. Ik haak bij dat vormen in om je op het hypothetische gehalte te wijzen, om je aandacht er op te vestigen dat je in je redenatie de mist ingaat, of vanwege onzin die je uitkraamt.

Je haakt in op wat jouw gedachten er van vormen...

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Je doet altijd maar moeilijk over het een of het ander, nu is dat weer het subject. Je kunt de omslag kennelijk niet maken zonder daarvoor het subject tevoorschijn te halen. Er is helemaal geen sprake geweest van welke subjectivering dan ook, het gaat moeiteloos over van de ene staat in de andere. Denken kom daar niet bij te pas.

Dat er staten zijn waarvan men in de ene naar de andere gaat, is nu net de illusie, illusie is geen staat waar je in en uitgaat, het is gewoon wat het is: illusie, geen staat. Als dit Gerealiseerd is er geen uitgaan in de illusie en binnen gaan of zijn in een andere iets, een hoedanigheid een staat. Er is dan gewoon het zien wat zich voordoet, inclusief die wat ziet, als illusie, klaar. Dat is nu eenmaal de volledige Realisatie, de Realisatie dat er geen staten zijn, en dat er dus geen in en uitgaan is, dat dit ook maar een ervaring is, maar geen Waarheid op zich.

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Waarom een subject tevoorschijn toveren terwijl die al afwezig was?

Ja, precies, het subject is de illusie, ook het subject dat in waarheid is, zo klaar is het.

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Het valt op dat je alsmaar iets naar voren wilt schuiven dat ervaart terwijl dat achteraf gepraat is.

Je vat het echt niet. Dit achteraf praten is wat zich voordoet in de roes. Het achteraf invullen wat niet direct is gezien. In helderheid is er een direct zien van het verschijnen van het subject, en dus een directe herkenning dat het illusie is. Mist deze directheid door een gebrek aan helderheid, dan krijg je invulling achteraf dat een subject gaat invullen dat ergens in was, of een object gaat invullen dat hoger is dan voor wat men zich terug gaat houden. Zoals ik aan Rob ook tegemoet kwam, zou je kunnen zeggen dat het deze helderheid is die deze vaststelling doet, maar daarmee wordt het toch weer gesubjectiveert, eigen gemaakt, tot subject gemaakt, zoals Rob zich ook weer daartoe liet verleiden. En dan is de subjectieve cirkel weer rond, met de gekende ervaring dat men die helderheid als subjectieve ervaren van wat men is gaat invullen of gaat invullen dat men als subject in iets is, enzo van die dingen, en daardoor geraakt dat subject dat dit zo gaat invullen maar niet verlost van zijn serieus houden van zichzelf, van zijn hoedanigheden waar hij als subject moeiteloos van de ene naar de andere staat kan overgaan. Het houdt het subject dat van hier (wordende) naar daar (zijnde) kan bewegen hardnekkig in stand, waardoor het ook een subjectief niet-zelf vormd, een niet-zelf dat je bent. Dat is de versubjectivering die zo hardnekkig is dat er geen enkel mededogen tegen opgewassen is. Het is niet te doorbreken, het blijft zichzelf in stand houden, koste wat kost. Er valt niet aan te raken. Doe je dat toch, dan beland je in de gevangenis.
Het is toch grappig, niet? Waarom er zo serieus en gecrispeerd over blijven doen? Waarom niet lachen met de hilariteit van de zichzelf in stand houdende illusie? Dan valt er zo een lichtheid over alles heen, al dat druk gedoe rond een subjectieve ervaring een niet-zelf te zijn valt dan gewoon weg, en Waarheid wordt door niets maar dan ook niets meer bedekt. Dat is Waarheid vinden, Laurens. Waarom dat zo hardnekkig onder tafel blijven schuiven? Het moet dan wel zijn dat het nog niet gerealiseerd is, toch? Wat niet gerealiseerd is, is en blijft een mentaal iets, dat mentaal iets, dat zijn gedachten, gedachten moeten op Waarheid onderzocht worden, maar eens Realisatie zich voorgedaan heeft, dan zijn al die gedachten reeds als illusie doorzien, inclusief de zeer hardnekkige gedachte dat er iets is, een subjectief middelpunt, dat werkelijk van de ene staat/hoedanigheid naar de andere overgaat. Dat is de meest hardnekkige gedachte die er is.

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Een roes maakt ook weer een subject. De man is in waarheid en komt daar kennelijk dan weer uit en beseft op dat moment pas dat er iets bijzonders aan de hand moet zijn geweest omdat hij volledig was verdwenen.

Zie je: "De man", subject, "is" werkwoord, in waarheid "object".
Wat ik zeg: de man/pianist valt weg, iedereen die staat te kijken blijft een man zien piano spelen, maar de ervaring die man te zijn valt weg in het pianostuk, er is dan geen man in waarheid, dat is subjectieve invulling achteraf doordat er in helderheid het directe zien miste waarin het subject zichzelf weer ziet verschijnen en daardoor direct, stantepede bevrijdt wordt van die hardnekkige subjectieve terugkoppeing voor Waarheid te blijven houden. De verleiding is er om de Helderheid die de directe vastelling mogelijk heeft gemaakt alsnog mijn te maken, als wat te zijn, te versubjectiveren tot het ultieme subject, maar deze verleiding komt weg te vallen in de Volledige Realisatie van Wat is, niet-twee, waarin er geen enkele subject/object opdeling meer stand kan houden. Tot zolang blijft subject zich overal in stand houden en Waarheid bedekken.

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Achteraf Dorje, achteraf denkt hij (wanneer hij dat doet) een bijzondere ervaring te hebben gehad. Dus het is de beschrijving (achteraf) die voor iedereen en ook voor jou de aanleiding is voor een opvolgende redenering voor een gebeurtenis die op zichzelf staat.

Ja, de beschrijving achteraf, de invulling van iets wat direct gemist is, is wat zich voordoet als de directheid gemist is.

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Het heeft geen barst met helderheid te maken, het blijft om een herbeleefde ervaring achteraf gaan waarvoor een verklaring wordt gezocht. Die er feitelijk dan ook helemaal niet toe doet maar waaraan wij voor hem ongevraagd een betekenis geven.

Juist! Het achteraf invullen heeft niets met helderheid te maken.

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Wat een klets weer Dorje.

In kan me inbeelden dat het geklets is voor jou. En heb er ook alle begrip voor.

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Het heeft geen enkele raakvlak met het gebeuren op zich, het is speculatie.

Alles wat zelf niet gerealiseerd is, is speculatie.

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

En dan volgt weer het gebruikelijk doordraven.

Geen enkel mededogen is opgewassen tegen de hardnekkigheid van de subjectieve bevestiging, verdediging. Niet het zachte, welgevallige mededogen, maar ook niet het harde, niets ontziende. Dus, er zit weer niets anders op dan je verder in illusie te laten.
Dat ga ik dan ook verder doen.Laurens, je kan weer op je beide oren slapen.
Ik heb gedaan wat ik moest doen, de rest ligt niet in mijn handen. Als jij de voetnoot niet plaatsen kan/wil, dan doe ik het maar. Dat jij het onder tafel blijft vegen kan nu iedereen wel zelf zien, dat hoef ik niet hard te maken. Het zit er weer op, ik ga er niet verder over doordraven, laat het GZO maar weer op de voorgrond komen, ik herhaal, ik sta er helemaal achter. Het brengt het subject tot aan de afgrond van zijn Waarheid, daar blijft het vasthouden aan zichzelf (in Waarheid zijn) of springt het het zijn eigen opheffen tegemoet (Wat is, niet-twee).

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Je haakt in op wat jouw gedachten er van vormen...

ik gaf slechts aan waar je de mist in gaat en gebruik tekst omdat aan te tonen, er worden alleen gedachte gevormd om dat duidelijk te maken.

Het haalt allemaal niks uit, hele epistels verschijnen weer opnieuw van je hand en het wordt me te tijdrovend om daar weer opnieuw in te gaan.
Ik laat het hierbij om het niet weer opnieuw aanleiding te laten zijn door te draven.

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Dat jij het onder tafel blijft vegen kan nu iedereen wel zelf zien, dat hoef ik niet hard te maken.

Ergerlijk dat je de hulp van anderen inroept om aan je gerief te komen.
Wie oh wie ziet mij hier iets onder tafel vegen?
Behalve Dorje en Guido graag users die dat kunnen en ook willen bevestigen.

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Doet lachen zich nog wel voor.
Snap je?
Dit is allemaal gelul natuurlijk.

Nou...

Als er zich iets voordoet dat irritatie zou kunnen opwekken in een subjectieve beleving en je hebt het illusoire karakter van die beleving meteen door, dan komt er gewoon lachen op.

Ik kan mij voorstellen dat dit voor sommige geÏrriteerde subjecten alleen maar gelul is.

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Nou...

Als er zich iets voordoet dat irritatie zou kunnen opwekken in een subjectieve beleving en je hebt het illusoire karakter van die beleving meteen door, dan komt er gewoon lachen op.

Ik kan mij voorstellen dat dit voor sommige geÏrriteerde subjecten alleen maar gelul is.

Zo omslachtig gaat dat niet in z'n werk, er is lachen en er is irritatie en zo veel meer.