|
Zin en onzin aangaande gedegen zelfonderzoek Zin en onzin aangaande gedegen zelfonderzoek |
|
Discussietools | Zoek in deze discussie | Weergave |
|
25 April 2013, 20:53 | #1 |
Asprirant lid
Geregistreerd: 24 March 2013
Berichten: 0
|
Wat raar eigenlijk?.
Ik BEN verdrietig zegt men?
Ik HEB een gebroken been?. Lichamelijke afwijkingen HEBBEN wij en emoties ZIJN wij. Althans?in de spreektaal. Ik heb verdrietig hoor ik nooit. Of ik ben een gebroken been, dat hoor ik ook nooit. Terwijl beide zaken toch meestal een tijdelijk verschijnsel is. Iemand een idee hoe dat kan? |
25 April 2013, 20:56 | #2 |
Actuaris
Geregistreerd: 27 April 2010
Berichten: 513
|
Ik heb verdriet?
|
25 April 2013, 21:09 | #3 |
Asprirant lid
Geregistreerd: 24 March 2013
Berichten: 0
|
Ja, je kan het wel op een andere manier zeggen. Maar als het om emoties gaat zeggen mensen toch veelal "ik ben". Terwijl ik dat bij lichamelijke zaken niet zo erg hoor. Het komt wel voor hoor: "ik ben verkouden".
Ik vroeg me af of mensen zich gevoelsmatig meer indentificeren met geestelijk leed dan met lichamelijk leed. Of misschien is het een taalkundige kwestie? |
25 April 2013, 23:13 | #4 |
Asprirant lid
Geregistreerd: 27 March 2013
Berichten: 0
|
H? best bijzonder ja.
En je kunt dan wel zeggen "Ik heb verdriet", maar als ik zo een paar emoties onder de loep neem wordt het voor de meesten toch "ik BEN". Ik BEN blij boos teleurgesteld gelukkig jaloers vrolijk etc. En ook al ben je dan niet je emoties en dienen ze zich gewoon aan: op het moment dat je ze ervaart spreek je dus wel uit ik BEN... Blijkbaar vereenzelvigen we ons dus wel op dat moment met de voorkomende emotie. |
25 April 2013, 23:19 | #5 | |
Asprirant lid
Geregistreerd: 24 March 2013
Berichten: 0
|
Citaat:
En als je dan bedenkt dat je een gebroken been BENT voor een paar maanden?en al die door jou genoemde emoties ERVAAR je slechts luttele tijd. En het geinige van emoties is dat ze aan de ene kant stuurbaar zijn en anderzijds komen ze soms zonder dat je het wilt. Alsof iemand anders ze stuurt. |
|
25 April 2013, 23:27 | #6 | |
Asprirant lid
Geregistreerd: 27 March 2013
Berichten: 0
|
Citaat:
Mijn ervaring is dat emoties pas dan bestuurbaar worden als ze zich aandienen. Meestal overvallen ze mij en heb ik even tijd nodig voor accepteren, verwerken en loslaten (tijdsduur is wel afhankelijk van de oorzaak van de emotie). |
|
26 April 2013, 11:41 | #7 |
Jubilaris
Geregistreerd: 30 January 2011
Berichten: 178
|
Taalkundig klinkt dit ook niet. Je kunt ook nog zeggen, ik voel mij verdrietig etc. dat schept al weer meer afstand tot de ik. Toch denk ik niet dat je er standaard conclusies uit kunt trekken. Taalgebruik is uiteindelijk ook een soort gewoonte. Die mogelijk wel uit een oorspronkelijke identificatie is ontstaan, toen men zich er nog niet druk om maakte wel of geen identificatie met dat gevoel. Dus in die zin klopt het dan (mogelijk) wel weer.
|
26 April 2013, 18:25 | #8 | |
Asprirant lid
Geregistreerd: 27 March 2013
Berichten: 0
|
Citaat:
|
|
26 April 2013, 07:33 | #9 | |
Actuaris
Geregistreerd: 27 April 2010
Berichten: 513
|
Citaat:
Als mij iets in de weg zit, dan ben ik dat. Het mooist verwoord vind ik dat terug in dat er maar twee problemen zijn: iets willen wat er niet is of iets niet willen wat er is. |
|
26 April 2013, 09:02 | #10 | |
Jubilaris
Geregistreerd: 8 September 2011
Berichten: 208
|
Citaat:
Volgens mijn onderzoek is het meer 'het instinct' dan dat we dat geleerd hebben en dat is de reden waarom er zo moeilijk een eind aan komt. Als we dat (alleen maar) geleerd hadden zou er veel minder moeilijk een eind aan komen. Het is volgens mij een menseneigenschap zoals 'geel' een paardenbloemeigenschap is. ALS er al een mutatie kan gebeuren dan kan die enkel maar gebeuren door...ja...door alles en dus niets Het is volgens mij dan ook krankjorum om zoiets als verlichting na te streven. (jezelf in een 'verlichtingspsychose' duwen is uiteraard ook mogelijk..) |
|