Ingenomenheid.

[Rennie]

Ik wacht nog steeds op nieuwe leden die minder vervuld zijn van zichzelf, die in aanraking zijn gekomen met hun leegte zonder deze onmiddellijk weer met een idee te vullen. Die vanuit dat onvervuld zijn op zoek willen gaan naar de ultieme waarheid en bereid zijn tot horen wat er werkelijk gezegd wordt.

Maar die komen niet door al dat overschreeuwen van elkaars blijde boodschappen hoe je een aangenaam plezierig leven kunt leiden en ander egocentrisch gedachtegoed.
Het gelul over wel of niet iemand zijn.

Of je nou wel of niet gerealiseerd hebt dat je niet bent wat je denkt te zijn is precies zoals het er staat 'denken'. Of dat het geval is is voor niemand een vraag wanneer je weet en dat weten betreft vervolgens alleen jou en niemand anders. Zodra je Waarheid begint te herkennen ben je op de goede weg en heb je de begeleiding steeds minder nodig. Je wordt stil en ingetogen omdat je 'weet' dat het niet in de uiterlijke verschijningsvormen zit.

Je raakt dan ook niet geimponeert door liefheid als uiterlijke verschijningsvorm of de behoefte er aan. Je 'weet' dat alles Liefde is en hebt de bewijzen er van niet langer zo broodnodig. Als je weet wat je bent heb je dit forum al lang de rug toe gekeerd, want je hebt geleerd alles achter je te laten.

Ben je hier wel dan heb je kennelijk nog wat in te zien en denk je hier iets te kunnen vinden waar anderen je bij behulpzaam kunnen zijn, dus blijk je belangstellend om te luisteren en ga je doelgericht vragen stellen aan degenen waarvan je denkt dat ze je kunnen helpen.

Ben je niet belangstellend om te luisteren maar wil als een hond je terrein van je persoonlijk zijn besprietsen en een stempel drukken dan kom je jezelf hier overschreeuwen, zoek je ruzie om je ego een handvat te geven zodat het bestaansrecht heeft, dat het er mag zijn.

[Mihaela]

Ik merkte mijn woede op bij het lezen van de tekst van Renoir.

Ik wilde hem ook gelijk straffen door een tekening te maken die niet echt complimenteus was, en vervolgens dat als satire op het forum zetten.

Waar ben ik dan zo teleurgesteld in? Het feit dat Renoir op mij als een grote jankende baby overkomt? Of het feit dat hij niet verder is in zijn ontwikkeling dan wie dan ook op dit forum?
Verwacht ik dat hij als forum leider bewuster is dan de rest hier? Blijkbaar wel!

Dus kan ik Renoir niet lief hebben als hij tekortkomingen laat zien, zoals in de slachtofferrol schieten, en overvloed aan blinde vlekken die hij hier laat zien. Uiteraard vertoont Renoir volgens mij niet meer of minder gebrek aan bewust zijn dan de rest van de leden hier, waaronder IK ook. Ik zie gewoon een groep egocentrische mensen die hun weg zoeken naar het goddelijke. Ze vechten zich suf een plek voorin, maar er is geen plek voorin. Niemand maakt meer of minder indruk op God.

Hoeveel ik Renoir een warm hart draag, als hij zich zo opstelt kan ik hem niet lief hebben. Ook als hij bazig doet, kan ik hem niet lief hebben.
Als ik het idee heb dat hij me niet mag, mag ik hem ook niet meer.

Ik heb dat trouwens met iedereen in mijn leven.
Als ik spanning, of afwijzing voel, heb ik de mensen voor heel even niet meer lief. Sluit ik mijn hart ervoor.

Maar ik blijf van ze houden is me opgevallen.

[Naadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ik merkte mijn woede op bij het lezen van de tekst van Renoir.

Ik wilde hem ook gelijk straffen door een tekening te maken die niet echt complimenteus was, en vervolgens dat als satire op het forum zetten.

Waar ben ik dan zo teleurgesteld in? Het feit dat Renoir op mij als een grote jankende baby overkomt? Of het feit dat hij niet verder is in zijn ontwikkeling dan wie dan ook op dit forum?
Verwacht ik dat hij als forum leider bewuster is dan de rest hier? Blijkbaar wel!

Dus kan ik Renoir niet lief hebben als hij tekortkomingen laat zien, zoals in de slachtofferrol schieten, en overvloed aan blinde vlekken die hij hier laat zien. Uiteraard niet meer of minder gebrek aan bewust zijn dan de rest van de leden hier, waaronder IK ook.

Hoeveel ik Renoir een warm hart draag, als hij zich zo opstelt kan ik hem niet lief hebben. Ook als hij bazig doet, kan ik hem niet lief hebben.
Als ik het idee heb dat hij me niet mag, mag ik hem ook niet meer.

Ik heb dat trouwens met iedereen in mijn leven.
Als ik spanning, of afwijzing voel, heb ik de mensen direct niet meer lief voor heel even.

Maar ik blijf van ze houden is me opgevallen.

De wrijving ontstaat juist doordat je niet anders kunt dan (de ander) liefhebben. Alleen verbindt jij er nog steeds voorwaarden aan. Ben je nog te gehecht aan de vorm? De wrijving ontstaat omdat je in conflict komt met je eigen overtuigingen. That's all.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Naadje

De wrijving ontstaat juist doordat je niet anders kunt dan (de ander) liefhebben. Alleen verbindt jij er nog steeds voorwaarden aan. Ben je nog te gehecht aan de vorm? De wrijving ontstaat omdat je in conflict komt met je eigen overtuigingen. That's all.

Dit is nog steeds het aanleren van kunstjes namelijk niet in conflict raken. Je kunt realiseren wat je werkelijk bent door af te leggen wat je denkt te zijn. Het is niet tegennatuurlijk om dat te doen, dat wat je denkt te zijn is je namelijk opgelegd en aangeleerd en het is niet datgene wat je van oorsprong bent. Je legt alleen je onechtheid af.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Naadje

Onechtheid hoeft niet te worden afgelegd. Het gaat om het zien van de echtheid in de onechtheid.

Ik was alweer aan het verklaren, maar ik ben het verklaren zat.

Dus je bent hier druk met het onderscheiden, naar je persoonlijk maatstaf, van echtheid. Wat een nutteloze bezigheid. Heb je niks beters te doen ?

[Naadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Ik was alweer aan het verklaren, maar ik ben het verklaren zat.

Dus je bent hier druk met het onderscheiden, naar je persoonlijk maatstaf, van echtheid. Wat een nutteloze bezigheid. Heb je niks beters te doen ?

Wat zou beter zijn volgens jou?

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Naadje

Wat een onzin Renoir. Alsof het je zou lukken om niet (met wat of wie dan ook) in conflict te raken. Het conflict doet zich simpelweg al of niet voor. En als zich iets voordoet dat als een conflict wordt ervaren, kun je daar naar kijken. Dan zie je inderdaad je opgelegde en aangeleerde overtuigingen, je conditioneringen en in het doorzien van die zaken ligt de oplossing. Niemand heeft het over kunstjes. Ja jij.

Je vertegenwoordigd hier precies hetgeen ik in de aanhef al verkondigde, de vervuldheid van en met jezelf.

Je bent al verzadigd volledig vervuld dus wat kan er nou verder nog toetreden ?

Fijne feestdagen, ik heb het vandaag wel weer gehad met dit forum

[Aart]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Dit is nog steeds het aanleren van kunstjes namelijk niet in conflict raken. Je kunt realiseren wat je werkelijk bent door af te leggen wat je denkt te zijn. Het is niet tegennatuurlijk om dat te doen, dat wat je denkt te zijn is je namelijk opgelegd en aangeleerd en het is niet datgene wat je van oorsprong bent. Je legt alleen je onechtheid af.

Renoir, als je weet wat je van oorsprong bent, bestaat er dan nog zoiets als conflict?


Ik zelf ervaar geen conflict met iets in het leven meer (er kan zo nu en dan wel eens iets ouds een kriebeltje geven maar dan weet ik direct dat het verleden me even heeft ingehaald), ben ik nou zo goed in die kunstjes of/en ben ik zo afgestompt of ..............

Ik had uit jouw woorden begrepen dat 'jij weet wat je van oorsprong bent/bent wat je van oorsprong bent' en dat je nog wrijving/irritatie in het leven ervaart of heb ik dat verkeerd begrepen?

Vanuit 'mijn standpunt' gaat 'je oorsprong zijn' en wrijving/irritatie/verdriet/boosheid (ik noem er maar een paar)' niet samen.

'Je oorsprong zijn' staat voor mij voor 'nietsheid/leegheid/onraakbaarheid'.

Niet een 'onraakbaarheid' uit een grens/ego/kunstje van het denken maar omdat er simpelweg niets meer is wat geraakt kan worden.

Als er niets is wat geraakt kan worden dan kan er ook geen irritatie/wrijving/conflict, etc ontstaan. Daar is namelijk een raakbaar iets voor nodig.

Schijn uw licht over deze woorden a.u.b.

Oorspronkelijk geplaatst door Aart

Renoir, als je weet wat je van oorsprong bent, bestaat er dan nog zoiets als conflict?

Ik zelf ervaar geen conflict met iets in het leven meer (er kan zo nu en dan wel eens iets ouds een kriebeltje geven maar dan weet ik direct dat het verleden me even heeft ingehaald), ben ik nou zo goed in die kunstjes of/en ben ik zo afgestompt of ..............

Ik had uit jouw woorden begrepen dat 'jij weet wat je van oorsprong bent/bent wat je van oorsprong bent' en dat je nog wrijving/irritatie in het leven ervaart of heb ik dat verkeerd begrepen?

Vanuit 'mijn standpunt' gaat 'je oorsprong zijn' en wrijving/irritatie/verdriet/boosheid (ik noem er maar een paar)' niet samen.

'Je oorsprong zijn' staat voor mij voor 'nietsheid/leegheid/onraakbaarheid'.

Niet een 'onraakbaarheid' uit een grens/ego/kunstje van het denken maar omdat er simpelweg niets meer is wat geraakt kan worden.

Als er niets is wat geraakt kan worden dan kan er ook geen irritatie/wrijving/conflict, etc ontstaan. Daar is namelijk een raakbaar iets voor nodig.

Schijn uw licht over deze woorden a.u.b.

Ben ik hier nooit op ingegaan of is dat waar ik op inging verdwenen?

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ik merkte mijn woede op bij het lezen van de tekst van Renoir.

Ik wilde hem ook gelijk straffen door een tekening te maken die niet echt complimenteus was, en vervolgens dat als satire op het forum zetten.

Waar ben ik dan zo teleurgesteld in? Het feit dat Renoir op mij als een grote jankende baby overkomt? Of het feit dat hij niet verder is in zijn ontwikkeling dan wie dan ook op dit forum?
Verwacht ik dat hij als forum leider bewuster is dan de rest hier? Blijkbaar wel!

Dus kan ik Renoir niet lief hebben als hij tekortkomingen laat zien, zoals in de slachtofferrol schieten, en overvloed aan blinde vlekken die hij hier laat zien. Uiteraard vertoont Renoir volgens mij niet meer of minder gebrek aan bewust zijn dan de rest van de leden hier, waaronder IK ook. Ik zie gewoon een groep egocentrische mensen die hun weg zoeken naar het goddelijke. Ze vechten zich suf een plek voorin, maar er is geen plek voorin. Niemand maakt meer of minder indruk op God.

Hoeveel ik Renoir een warm hart draag, als hij zich zo opstelt kan ik hem niet lief hebben. Ook als hij bazig doet, kan ik hem niet lief hebben.
Als ik het idee heb dat hij me niet mag, mag ik hem ook niet meer.

Ik heb dat trouwens met iedereen in mijn leven.
Als ik spanning, of afwijzing voel, heb ik de mensen voor heel even niet meer lief. Sluit ik mijn hart ervoor.

Maar ik blijf van ze houden is me opgevallen.

Ik weet dan ook wel waarom jij egocentriciteit ziet.

Dat komt door je achtergrond wanneer je zegt 'ik kom hier alleen voor mezelf'.

Je achtergrond is als een wolk voor de hemel die belet de hemel te zien, je ziet voornamelijk je eigen wolk.

En jij dan Renoir jij met je.... ?

Ik ben evengoed onderhevig aan de dualiteit maar ik ben de 'eigen' wolken door intensief onderzoek naar dat 'eigen' ontstegen er is niets meer dat mij het zicht nog kan belemmeren.

Je kunt niet anders dan houden van, dat doet ook geen 'jij' dat is de werkzaamheid van Liefde. Dat vooralsnog door je heengaat totdat je besluit het te willen zijn en op zoek gaat naar dat wat dat verhinderd om te kunnen zijn, dat wat gewoon simpelweg IS.

Ook hier is het de belemmering ervaren datgene wat jij in je subjectiviteit doet. Je zit gewoon dat wat je werkelijk bent (Bewustzijn) met je persoonlijk zijn (wat je denkt te zijn) in de weg.