Advaita en non-dualiteit in de praktijk

[Rob]

Het doel van werkelijke spiritualiteit is niet dat 'je' een leuker of fijner leven krijgt, of dat allerlei deelprobleempjes worden opgelost, of dat het een fijn gevoel oplevert. Werkelijk spiritueel onderzoek heeft als doel het realiseren van de waarheid, het ontdekken van de Werkelijkheid.
En de werkelijkheid is Advaita: niet-twee, niet afgescheiden dus.

Zelfverbetering is gebaseerd op afgescheidenheid, Zelfrealisatie niet.

Zo is er dus ook geen praktijk van non-dualiteit, en kun je advaita niet toepassen in het dagelijks leven. Wakker-zijn en slaapwandelen zijn niet te integreren.

Er zijn drie opties:

1. Er wordt spontaan ingezien (gerealiseerd) dat er niemand is en dat 'alles' een spontaan en onpersoonlijk functioneren is. Dat kan zomaar gebeuren of bijvoorbeeld door een interactie, of door iets wat binnenkomt uit een boek etc.

2. Er wordt serieus spiritueel zelfonderzoek gedaan naar de aard van de Werkelijkheid en de waan van afgescheidenheid.

3. Er wordt totaal onbevangen ervaren (gezien en gevoeld) wat zich maar manifesteert, zonder afweer, rationalisatie, weerstand, controle, of andere op angst gebaseerde bijbedoelingen.

Anyway. Spontane herkenning, grondig spiritueel onderzoek en/of alles onbevangen ervaren zoals het is, zijn dus de drie echte opties wat mij aangaat. Vrijwel alle andere vormen van psychologisch spiritueel bezig-zijn, zijn slechts voortzettingen van en bezigheden voor het afgescheiden, illusoire 'ik' dat op zoek is naar een prettiger leventje, en verbetering en voortzetting van 'zichzelf' of een permanent fijn spiritueel gevoel (wat niet bestaat: gevoelens en ervaringen komen en gaan, right?). Het maximale wat dit soort activiteiten kan opleveren is enige volwassenheid. De drie opties zoals hierboven beschreven echter zullen sowieso tot meer volwassenheid leiden.

Realisatie maakt hier een radicaal einde aan. Radicaal, dus niet gradueel.

Tot slot: is er evenwel teveel gaande, ben je nog veel te onvolwassen om de werkelijkheid onder ogen te komen, je overtuigingen te ontmantelen en onbevreesd alles tegemoet te treden, zorg dan eerst dat je dat op orde hebt vooraleer je met advaita bezig te houden. Doe lichaamswerk, innerlijk kind werk, core dynamics, therapie, energie werk, whatever. Zodra je enige stevigheid hebt ontwikkelt en een beetje volwassener met emoties, overtuigingen en het lichaam kunt omgaan, is het wellicht tijd voor de confrontatie met de Werkelijkheid (en een echte leraar en bij voorkeur een die bijt!). Ik zeg het maar effe.

B well, (aug. 2014)

http://www.hanslaurentius.nl/advaita...n-de-praktijk/

http://www.hanslaurentius.nl/events/

[Looro]

Rob, je begint zelf met een onderscheid te maken, met tweeheid te duiden om te zeggen dat Advaita de werkelijke spiritualiteit is en de rest een illusoire bezigheid. Als je niet-twee zegt, wat zeg je dan eigenlijk? Dat er geen tweeheid is of dat het niet-twee het andere is van, ja van wat?
Je zegt verder dat je een onderzoek doet naar het realiseren van de waarheid en nog enkele zinnen verder is dat onderzoek reeds gerealiseerd en is er niets te duiden of te ontdekken. Volgens mij realiseer je hier het niets-zijn van het ik. Door alles te ontmantelen is er niets.
Het niet-twee is een manier van spreken dat anders is dan het gewone spreken over de wereld en de werkelijkheid. Tussen de tweeheid en de niet-twee is er een onderliggend verband. Wanneer je zegt dat er geen afgescheidenheid is, is er ook niets te ontmantelen. Het onderliggend verband is wat klaarte geeft aan de verwerkelijking.
Looro

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Rob, je begint zelf met een onderscheid te maken, met tweeheid te duiden om te zeggen dat Advaita de werkelijke spiritualiteit is en de rest een illusoire bezigheid. Als je niet-twee zegt, wat zeg je dan eigenlijk? Dat er geen tweeheid is of dat het niet-twee het andere is van, ja van wat?
Je zegt verder dat je een onderzoek doet naar het realiseren van de waarheid en nog enkele zinnen verder is dat onderzoek reeds gerealiseerd en is er niets te duiden of te ontdekken. Volgens mij realiseer je hier het niets-zijn van het ik. Door alles te ontmantelen is er niets.
Het niet-twee is een manier van spreken dat anders is dan het gewone spreken over de wereld en de werkelijkheid. Tussen de tweeheid en de niet-twee is er een onderliggend verband. Wanneer je zegt dat er geen afgescheidenheid is, is er ook niets te ontmantelen. Het onderliggend verband is wat klaarte geeft aan de verwerkelijking.
Looro

Wat de bedoeling is van het accentueren van onderscheid is vaak uitgelegd. Het is nodig onderscheid te maken omdat je nog niet in staat bent te doorzien. Vóór realisatie verkeer je nou eenmaal in deze duale positie dat de tegenstellingen aangescherpt moeten worden.

Er staat 'Werkelijk spiritueel onderzoek heeft als doel het realiseren van de waarheid, het ontdekken van de Werkelijkheid.' en daarvan is de uitslag dus vooralsnog onbekend zo lang je je niet op het pad van het spiritueel onderzoekt begeeft.

Dus wat je doet is anticiperen, c.q. filosoferen over de uitslag waar dat mogelijk heen zal leiden en kom je door verhalen die de sluier iets oplichten op het niets-zijn en het verlies van ik. De angst niets te zijn of aan ik te verliezen wordt je weerstand om er überhaupt aan te beginnen en vervolgens laat je je niet aansporen om nog even iets verder te kijken. Want uit niets is alles geboren en in dat hervonden niets zul je weer betekenis gaan geven aan de dingen, maar nu niet langer vanuit indoctrinatie en geloof maar zoals het bedoeld is zich te ontwikkelen vanuit 'wat' je bent. Een nieuw geboren worden als het ware.

Er is ook al eens gezegd dat je gerust je stokpaardjes van vóór het gedegen zelfonderzoek weer kunt oppakken indien je vooraf al zo angstig bent dat je aan jezelf en die belangstelling zult verliezen. Het is alleen de vraag of je dat nog op dezelfde wijze zult doen.

De afgescheidenheid is een ervaren omstandigheid en de ontmanteling gebeurt vanzelf door het ont'dekken van waarheid en dat er geen afgescheidenheid is zal blijken en is niet te realiseren met een een vooraf getrokken conclusie die op kennis blijft steken.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Want uit niets is alles geboren en in dat hervonden niets zul je weer betekenis gaan geven aan de dingen, maar nu niet langer vanuit indoctrinatie en geloof maar zoals het bedoeld is zich te ontwikkelen vanuit 'wat' je bent. Een nieuw geboren worden als het ware.

Er is ook al eens gezegd dat je gerust je stokpaardjes van vóór het gedegen zelfonderzoek weer kunt oppakken indien je vooraf al zo angstig bent dat je aan jezelf en die belangstelling zult verliezen. Het is alleen de vraag of je dat nog op dezelfde wijze zult doen.

Die stokpaardjes verliezen (meer en meer) je belangstelling en/of je kijkt er anders na. Vaak of soms (speak for myself) al van te voren (voelbaar) maar dan zit het nog meer in het hoofd.

Wat leg je tegenwoordig mooi en herkenbaar uit!
Dank je wel! KiSs

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Die stokpaardjes verliezen (meer en meer) je belangstelling en/of je kijkt er anders na. Vaak of soms (speak for myself) al van te voren (voelbaar) maar dan zit het nog meer in het hoofd.

Wat leg je tegenwoordig mooi en herkenbaar uit!
Dank je wel! KiSs

Wat ik hier schrijf doet zich via mij, ik heb niet de indruk dat mij daarvoor jouw dank toekomt Ulla. Ik herken waarheid in hetgeen anderen zeggen en in wat ik hier neerschrijf en dat heeft zich in de loop zo voorgedaan. Ik denk dat jij dat vermogen waarheid te zien ook aan het ontwikkelen bent door meer van je vermeende zelf af te leggen.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Wat ik hier schrijf doet zich via mij, ik heb niet de indruk dat mij daarvoor jouw dank toekomt Ulla. Ik herken waarheid in hetgeen anderen zeggen en in wat ik hier neerschrijf en dat heeft zich in de loop zo voorgedaan. Ik denk dat jij dat vermogen waarheid te zien ook aan het ontwikkelen bent door meer van je vermeende zelf af te leggen.

Dat weet ik. Ik had ook rechtstreeks in zijn geheel zeg maar kunnen danken. Doe ik ook vaak en zeker in het proces waarin ik mij bevind. We zijn niet de spil waar het om draait maar wel de instrumenten waarlangs of waardoor het gebeurt. In die zin doe je het toch ook weer wel. En dankbaarheid wil of zal (in de vorm van mens) toch ook geleefd/ervaren/geuit worden en doet zich ook voor net zoals vreugde of verdriet of anders.

[moi]

Maakte ik nou een foutje?, ha bedankt.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Het is niet de angst om niets te zijn (dat is tenslotte maar het idee van Advaita ), maar de angst, het verloren zijn en niet te leven doet weerstand ontstaan in elke mens en levend wezen. Door het wezenlijke te ontmantelen waar jij voorstander van bent, eigent jij je een plaats en waarheid toe die jouw plaats niet is en jou niet als waarheid gegeven is.
Gedegen zelfonderzoek maakt deze misvatting waar jij voor staat en toe oproept juist duidelijk. De tweeheid is er niet voor het niets (niet voor het ik noch voor het niet-twee) maar om in de werkelijkheid het uiterste van de schepping als twee te verwerkelijken in eenheid. Oorsprong en eindpunt zijn niet hetzelfde maar staan in elkaars gelijkenis, elkaars evenbeeld.
Gedegen zelfonderzoek is voor mij de ontdekking van de werkelijkheid van het evenbeeld-zijn.
Looro

Ik ben Advaita niet, het is mijn idee dat je angstig bent voor het aan je zelf verliezen. Ik zie je worstelen om aan dat idee aan je zelf te verliezen, en in het niets terecht te komen, te ontkomen door je afschuw voor de niet 'levende mens' te uiten.

Je doet je best te ontsnappen maar je ego ontmantelen is niet het wezenlijke ontmantelen, want je ego is niet het wezenlijke. Uiteraard moet je het helemaal zelf weten of je bereid bent aan je zelf te verliezen, ik ben niet in staat ook maar iets van je af te nemen. Maar omdat je reageert alsof dat al het geval is, wanneer je zelfs maar aan het twijfelen wordt gebracht, kun je zien hoe fragiel dat ego is en hoeveel bescherming het behoeft.

In gedegen zelfonderzoek heb je je zelf volledig van alles afgesplitst onder de loep genomen en het aandeel 'ik' verkend. Wanneer je weer terug keert in de wereld, in het mens zijn zoals jij het noemt, weet je nu hoe jouw aandeel in de wereld er uitziet.

[Rennie]

Ik heb het zelf ont'dekt dat we in een vermeende wereld leven, niet gelezen of gehoord en vervolgens maar voor kennis aangenomen. Je verkeert in een geheel andere dimensie wanneer je iets zelf ont'dekt hebt of zo maar ergens gelezen. Je zult vast ook wel ergens hebben gelezen dat het 'ik' niet bestaat maar wanneer dat niet zelf onderzocht is is dat niets waard. Dan kun je lekker op fora met elkaar ouwehoeren over dat wat anderen ontdekt hebben en net doen of je daar bekend mee bent.

Dat droom verhaal om via dromen de weg naar het echte leven te vinden overtuigd me niet. Er is geen werkelijk leven dus ik vind het ook niet interessant of ik in een vermeende wereld of in een droom leef, ik leef gewoon die fictie die voorbestemd is geleefd te worden. Maar ga nou maar niet schrijven wat je meent dat ik denk want je zit er naast met je suggestie.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

En de werkelijkheid is Advaita: niet-twee, niet afgescheiden dus.

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Rob, je begint zelf met een onderscheid te maken, met tweeheid te duiden om te zeggen dat Advaita de werkelijke spiritualiteit is en de rest een illusoire bezigheid. Als je niet-twee zegt, wat zeg je dan eigenlijk?

Looro, het woord Advaita komt (als ik goed heb gekeken) 1 x voor in de tekst en had er ook weg kunnen blijven. Ik heb de tekst niet geschreven en wat de schrijver stelt is (als ik het woord Advaita weg laat):

"En de werkelijkheid is: niet-twee, niet afgescheiden dus."

Het is dus geen betoog voor 'Advaita als de werkelijke spiritualiteit'.
Je zou je om te beginnen kunnen afvragen hoe het komt dat je dat er in leest.

A-dvaita betekent letterlijk: niet - twee.

En als je niet-twee zegt wat zeg je dan eigenlijk, is je vraag? Het verwijst naar de illusie van afgescheidenheid. Het denken veroorzaakt die afgescheidenheid door achteraf het gezien te willen interpreteren. Het is ook wat we (tijdens onze opvoeding) geleerd hebben: er is een 'ik en de ander', een 'ik en de wereld'. De centrale vraag is of die 'ik' wel bestaat in de zin zoals we dat geleerd hebben (als een afgescheiden identiteit). Alle onderzoeken van wat we 'waarheid en werkelijkheid' kunnen noemen, begint daar.