Dit zegt God van zichzelf in een ongewoon gesprek met God.

Je kunt God pas kennen als je gestopt bent jezelf te vertellen dat je God al kent. Je kunt God pas horen als je stopt te denken dat je Hem al hebt gehoord.
Ik kan jou pas Mijn waarheid vertellen als je stopt Mij jouw waarheid te vertellen.

Zoals vaker gezegd God is een synoniem voor Waarheid.

Het ziet er hier zo vaak naar uit dat er gedacht wordt dat men wel bekend is met hetgeen er gezegd wordt maar waarbij het mij duidelijk is dat de woorden niet als zodanig zijn begrepen.

Hoe vaak komt het niet voor dat we 'denken' het wel te weten.

[Bassie]

Het is nu al weer 10 jaar terug dat God (Waarheid) zich openbaarde aan mij.
Het mooie daarvan was dat ik er geen bal van begreep.
Met de wijsheid achteraf weet ik dat juist dat niet-begrijpen mijn ontvankelijkheid was, waardoor God zich kon openbaren. Ik stond niet naakt voor God of zoiets wat je wel eens hoort. Dat zou een tweeheid zijn: ik die voor God staat.

God kan zich ook niet als bewustzijn aan de mens openbaren. De enige mogelijkheid van openbaring is vereniging. Zodat de mens begrijpt (met de wijsheid achteraf) dat God subject noch object is.

God is dus geen 'zijn', want dan zou God afgescheiden zijn van de andere 'zijnden'. Noch is God het Zijn zelf wat je wel eens hoort, want dan zou God het wordende niet zijn.

God is geen doel, dus kun je God nooit als doel hebben. Dat is de reden dat een zelfonderzoek nooit God (Waarheid) als doel mag hebben.

God is ook nooit in gesprek met jou, geloof mensen die een gesprek hebben met God (Neale Donald Walsch) maar beter niet. Als je een stemmetje in je hoofd hoor dan ben je dat gewoon zelf....lol...

God kan op geen enkele manier bepaald worden, want dan zou je het overig bepaalde uitsluiten. Het enige woord wat er naar waarheid voor past is liefde, liefde welke nergens op gericht is. Ik besef dat ik een bevoorrecht mens ben dat mij dat ten deel is gevallen.

[Bassie]

https://libris.nl/derijks/BookInfo/G...b-03f319b2d5e8

Voor wie het toch wilt lezen. Ik raad dat af.

Die mij niet alleen leerde dat God bestaat,

(Openingszin) Als je dit leest dan denk je God al als een bestaande. En je leest dit omdat je meer van God wilt weten. Anders dan zou je dat immers niet doen. Alleen met zo'n zin al -God als een bestaande denken- wordt je op een dwaalspoor gezet.

God is geen bestaande zoals ik in mijn vorige reactie heb betoogd. Ik zie dit als een oplichters genre.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Jakob_Lorber

Een vriend van Lorber, Leitner, schreef het volgende: Lorber begon dit schrijfwerk, dat van nu (18 maart 1840) af aan de voornaamste zaak van zijn bestaan bleef, bijna dagelijks reeds 's morgens voor het ontbijt, dat hij in zijn ijver niet zelden helemaal onaangeroerd liet staan. Daarbij zat hij, meestal met een muts op, meestal aan een klein tafeltje. In de winter zat hij vlak bij de kachel, meestal helemaal in zichzelf gekeerd, matig snel, maar zonder ooit een pauze te maken om na te denken of om een gedeelte van het geschrevene te verbeteren, onafgebroken. Het was zoals iemand die door een ander iets gedicteerd krijgt. Herhaaldelijk zei hij ook, dat hij naast het gehoorde ook vaak beelden zag Opvallend is ook, dat Lorber de innerlijke stem die hij de stem van de Heer noemde, altijd in zijn hart beweerde te horen, maar iedere andere stem in zijn achterhoofd.

Mensen die met God spreken zijn niet nieuw. Ze zijn er altijd al geweest.

Neem een ding van me aan, God spreekt sowieso niet met aan maat gebonden woorden, want dan zou het éne met het andere spreken. Hoe kan iets wat één is (niet-twee) zich tot een tweede richten? Dat kan helemaal niet! Dan zit je in de wereld van de verhoudingen: wel-twee.

Wil je over God/Waarheid spreken dan kan dat alleen op ontkennende wijze.
Ik ben dus zelf ook al in de fout gegaan in mijn vorige bericht door toch een naam (liefde) te willen geven. De mens kent immers alleen object-gerichte liefde (Je partner, kind enz).

[Bassie]

Stel dat Jakob Lorber en Neale Donald Walsch elkaar op een bepaald punt tegenspreken? Wie van de twee moet je dan geloven?

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Stel dat Jakob Lorber en Neale Donald Walsch elkaar op een bepaald punt tegenspreken? Wie van de twee moet je dan geloven?

Het draait dan ook niet om geloven; het draait om zijn...
Wie of wat??? Dan zit je er al naast...

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Stel dat Jakob Lorber en Neale Donald Walsch elkaar op een bepaald punt tegenspreken? Wie van de twee moet je dan geloven?

En stel dat ze elkaar niet tegenspreken,
wie moet je dan geloven .....

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

En stel dat ze elkaar niet tegenspreken,
wie moet je dan geloven .....

Geen van tweeën. Want als God zou kunnen spreken, dan spreekt hij wel tegen jou. Dus wie zo'n boek promoot, die promoot tweedehands kennis. Aan handelaren in tweedehands kennis is nooit gebrek....

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Het is nu al weer 10 jaar terug dat God (Waarheid) zich openbaarde aan mij.
Het mooie daarvan was dat ik er geen bal van begreep.

Waarheid is niet meteen kenbaar het wil ont'dekt worden.

Met de wijsheid achteraf weet ik dat juist dat niet-begrijpen mijn ontvankelijkheid was, waardoor God zich kon openbaren. Ik stond niet naakt voor God of zoiets wat je wel eens hoort. Dat zou een tweeheid zijn: ik die voor God staat.

Aan een religieus getint mens leg je de zaken anders voor dan aan een niet religieus mens. Het is ook maar een plastische voorstelling van zaken, uiteraard niet letterlijk te nemen. Het wil alleen maar zeggen dat je pas ontvankelijk voor zijn woord wordt wanneer de zelfingenomenheid of zelfgenoegzaamheid, kortom je hele egosysteem is verdwenen.

God kan zich ook niet als bewustzijn aan de mens openbaren. De enige mogelijkheid van openbaring is vereniging. Zodat de mens begrijpt (met de wijsheid achteraf) dat God subject noch object is.

Verenigen is dat wat het instituut kerk doet met vreemde falsificaties van het woord ten gevolge hebbende. Het gaat ook niet om 'begrijpen'.

God is dus geen 'zijn', want dan zou God afgescheiden zijn van de andere 'zijnden'. Noch is God het Zijn zelf wat je wel eens hoort, want dan zou God het wordende niet zijn.

Afgescheidenheid heeft alleen binnen die zelfde kerk relevantie, daar dient dat ook een doel. We hoeven niet eerst de religieuze kant te weerleggen om op het werkbare pad te komen.

God is geen doel, dus kun je God nooit als doel hebben. Dat is de reden dat een zelfonderzoek nooit God (Waarheid) als doel mag hebben.

Daarvoor is Christus in het leven geroepen, de tot mens geworden god wiens navolging door de kerk ten doel is gesteld.
Gedegen zelfonderzoek heeft als doel de subjectief beleefde waarheid te elimineren met als resultaat dat daarmee tot Waarheid is te komen. Ik heb er geen moeite mee dat als doel te benoemen.

God is ook nooit in gesprek met jou, geloof mensen die een gesprek hebben met God (Neale Donald Walsch) maar beter niet. Als je een stemmetje in je hoofd hoor dan ben je dat gewoon zelf....lol...

Daar gaat het ook niet om, het gaat om Waarheid te (leren) herkennen.

God kan op geen enkele manier bepaald worden, want dan zou je het overig bepaalde uitsluiten. Het enige woord wat er naar waarheid voor past is liefde, liefde welke nergens op gericht is. Ik besef dat ik een bevoorrecht mens ben dat mij dat ten deel is gevallen.

Waar de mens de mond vol heeft van liefde en daarmee de subjectief beleefde liefde duid kunnen we het beter maar niet hebben over liefde. De egogecentreerde mens heeft geen idee van Liefde.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Waar de mens de mond vol heeft van liefde en daarmee de subjectief beleefde liefde duid kunnen we het beter maar niet hebben over liefde. De egogecentreerde mens heeft geen idee van Liefde.

Er is absolute liefde en er is relatieve liefde. Het een boven het ander stellen lijkt me een gebrek aan zelfkennis. (Je ego-complex)

Mocht je ooit absolute liefde realiseren dan zul je ook begrijpen waarom. Alleen liefde 'ziet' zoals het is. Dan is het ook niet langer nodig om ego te oordelen.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Er is absolute liefde en er is relatieve liefde. Het een boven het ander stellen lijkt me een gebrek aan zelfkennis. (Je ego-complex)

Er is slechts verschil het gaat hier niet over het een boven het ander stellen.

Mocht je ooit absolute liefde realiseren dan zul je ook begrijpen waarom.

Een misvatting als zou het hier om begrijpen kunnen gaan.

Alleen liefde 'ziet' zoals het is. Dan is het ook niet langer nodig om ego te oordelen.

De wijze waarop je het verwoord 'nodig om ego te oordelen' is vanuit een egoperpectief bezien. Er is nooit sprake geweest van enig oordelen mijnerzijds, slechts van zien en dat zien is functioneel van intentie om aan te tonen dat het er is en hoe dat je beheerst.