|
Waar gaat het hier verder ook nog over? Wat is er hier zoal aan de orde. |
|
Discussietools | Zoek in deze discussie | Weergave |
|
9 November 2011, 14:50 | #1 |
Jubilaris
Geregistreerd: 6 August 2011
Berichten: 282
|
Ben je een slachtoffer of schepper.
Deze link deed mij wel wat afvragen.
(link werkt dd 10/11/2021 niet meer) Mijn moeder heeft mij opgevoed met het principe dat wij mensen elkaar moeten helpen, op zich niets mis mee maar ik merk de laatste maanden dat ik helemaal geen zin meer heb om naar haar toe te gaan. Ik doe dat dan ook niet en dan belt ze mij met de smoes dat ze praktisch wat nodig heeft en of ik haar wil helpen. Tot op heden heb ik haar dan geholpen maar ik merk nu een weerstand en heb de laatste keer ook gezegd dat ik haar op dit moment niet meer help. Ik voelde me daar wel een beetje schuldig over want het is een aardig mensje en waarom zou ik haar niet even met iets helpen ik doe dat ook wel spontaan voor wild vreemde mensen. Laatst stond ik in een kledingzaak een half uur de vloer droog te dweilen omdat een waterleiding was gesprongen. Ik vroeg me af waarom ik die werkelijkheid met mijn moeder aan het scheppen was en mede met gisteren een stukje op internet van een boek van Robert Hartzema gelezen te hebben waarin stond dat hele oude dingen die je vroeger van je ouders te horen kreeg nog zo hun invloed kunnen hebben werd iets voor mij zichtbaar. Als kind kreeg ik vaak te horen als ik niet deed wat gewenst was; je bent een egoist. Ik deed dan toch haar zin. Wonderlijk eigenlijk als ik dat zo terug lees. Ik combineer nu dat vervelende gevoel wat er even is als ik nu niet haar zin doe met dat wat er vroeger heeft plaatsgevonden. Ik heb er verdomme geen zin in het contact meer, laat me met rust, ik leef mijn leven, leef jij dat van jou. Zo dat is er uit, nou eens in de praktijk. Ik ben er blij van geworden. |
9 November 2011, 19:33 | #2 | |
Asprirant lid
Geregistreerd: 29 September 2011
Berichten: 0
|
Citaat:
Het kan immers niet anders zijn dan zo... |
|
7 December 2011, 12:29 | #3 |
Jubilaris
Geregistreerd: 8 September 2011
Berichten: 208
|
Veel mensen die op het spirituele pad zijn bevinden zich in een of andere therapeutische setting.
Zij beschrijven dat er op een bepaald moment een verschuiving plaatsvindt, een doorbraak. Voor dat moment is er het gevoel dat ze slachtoffer zijn en heel subtiel dat daar iemand schuld aan moet hebben. Ze voelen zich gekwetst, dus het ligt aan hun ouders. Dan vindt de verschuiving plaats en na dat moment aanvaarden ze verantwoordelijkheid voor alles wat hun pijn heeft gedaan. Veel mensen beschrijven het precieze moment waarop de verschuiving plaatsvindt alsof ze een keuze maken. Het is alsof ze zeggen: "Vanaf nu zal ik net langer een aanklager zijn, ik zal niet langer wrok in mijn hart dragen." Ik ga op een andere wijze mijn leven leiden, alsof ik totaal verantwoordelijke ben voor alles wat mij overkomt en niemand daar de schuld van te geven valt en ik zal het nemen zoals het komt. Maar dit is allemaal nog denken. Denken dat zichzelf voor de gek houdt. Het is nog steeds het ego en het denken die proberen er beter op te worden. Wanneer die afgescheiden IK doorzien wordt, als het inzicht van een andere aard wordt, dan is er helemaal geen (afgescheiden ) IK meer dat iets wil doen. Dan gebeurt alles wat plaatsvindt uit zichzelf, zonder dat daar een IK in aanwezig is. En dat blijkt altijd al zo geweest te zijn. Er was niemand die iets deed. |
8 December 2011, 03:45 | #4 | |
Asprirant lid
Geregistreerd: 30 November 2011
Berichten: 0
|
Citaat:
Als zich dat werkelijk bij jou heeft voorgedaan heb je recht van spreken. Anders citeer je iemand anders en dat kan iedereen vrijblijvend. Ook vind ik dat je niet kan oordelen over het feit of een 'therapeutische setting' al dan niet noodzakelijk is. Mensen kunnen een zeer traumatiserende kindertijd doorgemaakt hebben en daar moeten ze mee in het reine komen, anders blijven ze geblokkeerd en kunnen niet helder kijken naar de werkelijkheid. Verder vind ik de term 'afgescheiden Ik' misleidend. Wat bedoel je daarmee? Bestaat er zoiets als een afgescheiden Ik dan? Afgescheiden van wat dan wel? Wijziging aangebracht door Mara op 8 December 2011 om 04:19. |
|
8 December 2011, 04:17 | #5 |
Asprirant lid
Geregistreerd: 30 November 2011
Berichten: 0
|
'Afgescheiden Ik" is een van die woorden uit het spirituele jargon die onnadenkend gebruikt worden en waar iedereen voor zichzelf zijn eigen betekenis aan geeft. Maar zo kun je niet communiceren.
Maar het is wel een truc om het allemaal vaag en zweverig te houden. 'Ik' is in algemeen Nederlands - in het gewone, niet spiritueel bezoedeld taalgebruik - een woord om het individu dat je bent aan te duiden. Ik ben degene zoals ik mezelf ervaar: ik neem waar, voel, denk, er verschijnt een wereld waarmee ik communiceer. Waar is die afgescheidenheid? Ik ben dit allemaal. De waarnemer is het waargenomene. Er is geen afgescheidenheid. Wat er wel is, zijn angst en weerstand. Bang zijn van omstandigheden, omstandigheden niet willen. Dit veroorzaakt conflict en dat wordt als onaangenaam, pijnlijk ervaren. Voor mij is de vraag - die ook Krishnamurti stelde - "Kan ik conflict be?indigen in mijn leven?" de enige relevante. En het is een vraag die niemand in mijn plaats kan beantwoorden. Het is heel eenvoudig in te zien dat zolang je zegt: "Dit wil ik niet" er conflict zal zijn. Als er iets is dat je echt niet wilt kan dit alleen door handelen, actie opgelost worden. Is er geen actie mogelijk, dan be?indigt het inzicht dat het geen zin heeft om weerstand te bieden het conflict. |
8 December 2011, 04:30 | #6 |
Asprirant lid
Geregistreerd: 30 November 2011
Berichten: 0
|
Wat ik ook ontstellend arrogant vind in wat je hierboven citeert - want dat is wat je volgens mij ook doet: iemand napraten - is zeggen: "Het is allemaal denken dat zichzelf voor de gek houdt.
Ten eerste weet je wat ik van de term "het denken" vind - in mijn onschuld denk ik dat je dat gelezen hebt, maar ik vrees er voor. Ten tweede: Durf jij dat in koelen bloede zeggen tegen mensen die in hun kindertijd mishandeld, misbruikt zijn: "O, maar het is alleen maar het denken dat zichzelf voor de gek houdt. Je bent zo dom te denken dat je een afgescheiden ik bent." Durf je dat? Ik acht je er nog toe in staat ook! Het is allemaal zo gevoelloos, zo liefdeloos... losgekoppeld van dagelijkse communicatie met andere mensen. Waarom ben je zo? Wijziging aangebracht door Mara op 8 December 2011 om 08:21. |
8 December 2011, 11:07 | #7 | |
Kasuaris
Geregistreerd: 8 November 2011
Berichten: 915
|
Citaat:
Zou het mogelijk kunnen zijn dat onze gedachten laten zien dat er iets mis is met onze gedachteninhoud en ons derhalve laat zien dat er mogelijk praktisch werk aan de winkel is of anders gezegd noodzaak tot veranderen van onze gedachten? Ik is slechts een manifestatie, je hoeft daar m.i. verder niks aan op te hangen als goed of verkeerd, het moet weg of het mag blijven. Ik is gewoon, denken is gewoon en behoort tot onze natuurlijkheid. Laten doorschemeren dat denken weg moet door te declameren wat jij declameert komt m.i. voort vanuit frustratie van de denker die de pest aan zichzelf heeft ookal is die denker zich daar mogelijk niet van bewust en zoek allerlei wegen om zichzelf maar niet te hoeven h(er)-kennen. Ik heb geen probleem met denken, ik vind het heerlijk om te denken en ik vind het heerlijk om mezelf te manifesteren enz. |
|
8 December 2011, 13:08 | #8 | |
Asprirant lid
Geregistreerd: 14 June 2010
Berichten: 0
|
Citaat:
Dus niet het denken zelf is verkeerd, maar je kunt er wel zo mee omgaan dat jezelf ermee in een gevangenis opsluit. Dus voor de praktische dagelijkse zaken is denken heel erg handig, maar m.i. kun je denkend nooit buiten het denken komen. Het is het onvermogen van het denken om wezenlijk te bevatten wat niet te bevatten is. Je kunt iets groots niet in iets kleins stoppen, b.v. een huis niet in een glas stoppen, wel andersom. Het denken is bij lange na veel te 'klein' om dat wat groot en groter is dan zichzelf, dat wat er al was voordat het denken berhaupt bestond, te begrijpen. Maar het denken accepteert dat meestal niet en probeert alles wat het ontmoet in kaders te plaatsen en gooit daarmee het kind met het badwater weg. Het levende, onmiddellijke leven is veel te groot(s) voor het denken. Wijziging aangebracht door Von op 8 December 2011 om 16:05. |
|
8 December 2011, 17:04 | #9 | |
Kasuaris
Geregistreerd: 8 November 2011
Berichten: 915
|
Citaat:
Is er iets mis met kaders en in navolging daarvan iets mis met gehechtheid Von? Ik heb geen problemen met kaders en gehechtheid. Kaders en hechting zijn voor mij instrumenten dat wij gebruiken om de/een schepping zoals die zichtbaar is/wordt vorm te geven. Er is bestaat volgens mij niet zoiets als iets dat zichzelf groter kan maken dan zichzelf, er bestaat m.i. wel zoiets als een zichzelf kleiner maakt dan zichzelf, dat zien wij, als we even wakker worden voor ons zelf, wijd verbreid om ons heen. |
|
8 December 2011, 12:02 | #10 | |
Jubilaris
Geregistreerd: 4 October 2011
Berichten: 176
|
Citaat:
|
|
|
|
Soortgelijke discussies | ||||
Discussie | Auteur | Forum | Reacties | Laatste bericht |
Ik ben nooit een serieus persoon geweest | Darsho | Osho | 102 | 23 July 2021 16:44 |
Dader en slachtoffer... | Sam | Advaita | 53 | 9 January 2021 06:53 |
Over een boer, een paard en een zoon ... | Rob | Boeddhisme | 2 | 25 November 2014 00:17 |