Verandering

Rozenhart · 29 June 2010, 11:21

Volgens mij ligt de verandering in het feit dat we verlichting niet langer zoeken als een object of afwijzen als iets wat verzonnen is door bijvoorbeeld een Boeddha.
We kunnen dat wat heilig is niet claimen maar ook niet echt afwijzen. Hoe kun je iets afwijzen wat gewoon bij het leven hoort?
Dat wat heilig is, is vrij, ook vrij van alle bemoeienissen.
Ik kan het nimmer realiseren. Het ik heeft er niets mee te maken.
Jezelf bewust zijn met alle eigenaardigheden is voldoende om een weg te open voor vrijheid. Niet dat vrijheid dan bereikt kan worden maar dat vrijheid dan jou kan bereiken. Vrijheid is een geschenk. Je kan en hoeft er niets voor te doen. Want vrijheid is al volmaakt in en als zichzelf.

Rozenhart · 30 June 2010, 10:42

Ananda betekent net als bliss, gelukzaligheid.
Deze bliss kun je blijkbaar ervaren wanneer je organen en geest optimaal functioneren, in harmonie zijn.
Niet dat de mens bliss kan creeren... Behalve dan op zijn eigen verzonnen manier...
Nee, bliss is niet van deze wereld. Net als de zon niet van de aarde is maar wel door de aarde ervaren kan worden.
Als de aarde de zon niet ervaart, dan is het niet zo dat de zon verdwenen is. Zo is het ook met ananda.

Er bestaat een gelukzalige innerlijke vrede, die spontaan zal opduiken als je er klaar voor bent.
Je kunt haar niet Realiseren, eigen maken maar jouw houding, handelen en denken heeft er wel alles mee te maken. Je kunt je er namelijk voor afsluiten.

Rozenhart · 1 July 2010, 08:25

Wat is en onze kijk op wat is.
Eerst was de wereld plat, dachten we.
Eerst draaide de zon om de aarde, dachten we.
...
Dan past onze kijk zich aan, zien we de dingen voor wat ze zijn.
Zo hebben we ook een kijk op verlichting, God, moksha, nirvana,...
De Waarheid trekt zich niets aan van onze kijk maar onze kijk beinvloedt wel onszelf als menselijk wezen. Zo kun je angsten hebben die nergens opslaan. Zo kun je hoop koesteren, die zonder enige werkelijkheid is.
We hoeven niet de Waarheid opnieuw uit te vinden maar wel leren onze geest te richten op de feiten.
Een feit is bijvoorbeeld, je geslacht, je behoefte aan eten en drinken, en dergelijke. Of dat je kinderen wel hasj roken en spijbelen...
Met ons denken kunnen we de feiten verdraaien, onszelf en anderen voor de gek houden.

Ik ken niet de Waarheid maar ik ken wel mezelf. En omdat ik niet in conflict leef met mezelf kan de Waarheid zich daar openbaren, zijn.
Een spiegel zonder stof kan dat wat is weerkaatsen. Dat wat is kan dan helemaal in de spiegel zijn maar de spiegel kan niet dat wat is vangen.

Rozenhart · 1 July 2010, 13:35

Ik ben wat ik waarneem...
Zeg je: Ik ben het bewustzijn waar alles zich in openbaart...
Dan zeg ik: Het bewustzijn is zijn inhoud.

Er is geen middelpunt, geen centrum, geen zogenaamd zelf...
Zeg je: Ik ben God, ik ben het Zelf...
Dan zeg ik: Nee, maar dat wat we God noemen of Zelf kan zich wel openbaren, aanwezig zijn, binnen mijn menselijk wezen. Het ik heeft niets met 'God' te maken.
Het ik kan het niet claimen, zeggen dat dat ik juist het Zelf is, dan ga je voorbij het feit van het denken zelf, het zogenaamde ego.

Als ik zeg: Ik ben mens, dan beweert mijn denken* dat.
(*De denker en het denken zijn Een.)
Als ik zeg: Ik ben God (Zelf, Bewustzijn, Liefde, Waarheid,...), dan beweert tevens het denken dat.
(Het denken hoort bij het mens zijn maar hoort het denken ook bij God?)

God is God. Bewustzijn is bewustzijn.
Als het ik niet het bewustzijn zelf is, dan behoort God iedereen en niemand toe. Kun je het niet claimen.

Je kunt Bewustzijn niet waarnemen, als er sprake is van Zijn, is er geen sprake van ik. Later het Bewustzijn als iets van jezelf claimen, is kinderachtig.

Ik ben de wereld die ik waarneem. Daarmee zeg ik: Mijn manier van waarnemen is onderdeel van wat ik waarneem. Hoe meer ik, hoe minder ruimte voor wat is. Ben ik wat is, dan is er op dat moment geen denken, dan enkel het waargenomene.

Je kunt misschien je auto claimen maar niet bewustzijn zelf.
Bewustzijn is zijn inhoud. Er is geen sprake van twee. Dat krijgt enkel het ego voor elkaar. Afstand betekent denken.

Enkel bewustzijn ervaren kan maar dan is er geen sprake van denken.
Ook al zie je op dat moment dat er enkel bewustzijn is, zal dit volle ervaren toch weer plaats maken voor het denken zelf over dit volle ervaren, bewustzijn zelf.
De conclusie willen binden aan jezelf, ik ben bewustzijn, slaat volgens mij nergens op. Want je bent alles. Waarom het bewustzijn willen scheiden van alles?
Scheiden doet het ego, niet het bewustzijn zelf. Dat's de valkuil.

Door enkel oog te hebben voor je mens zijn, zonder deze te willen onderwerpen aan welke ideologie ook, betekent vrij zijn, open zijn. Je opent dan een deur naar, voor bewustzijn (God, liefde, waarheid,...) zelf. Zonder deze weer te willen scheiden, door Het te willen Realiseren.

Ik verwijs hier naar de Waarheid maar deze verwijzing is beslist niet de Waarheid zelf. Daarmee zeg ik dan weer niet, dat je het dan maar in de prullenbak moet gooien.

Rozenhart · 2 July 2010, 09:36

Ik ben de wereld die ik waarneem.
Zo niet, dan wordt het ik achtergehouden. Dan wordt het ik en de wereld die ik waarneem.
Bewustzijn is zijn inhoud, daarin is er geen sprake van een centrum.

Wanneer je beweert dat het ik het bewustzijn zelf is, dat je bewustzijn bent waarin alles verschijnt en verdwijnt, heb je het ik op die manier veilig gesteld. Op die manier is er sprake van conflict in je leven, met jezelf. Ik en mijn menszijn, moet wel conflict vertegenwoordigen.
Afstand betekent afgescheidenheid, niet alleen naar jezelf maar ook naar de rest van de wereld.

Rozenhart · 2 July 2010, 16:39

Gautama de Boeddha leerde geen zelf.
Sommige boeddhisten zeggen dan: ja dat klopt, maar we hebben een veranderlijk zelf.
Maar... sunyata (leegte), anatta (geen-zelf) en nirvana (uitblussen) zijn belangrijke boeddhistische begrippen die verwijzen volgens mij toch echt meer naar geen zelf.
Het hele struikelblok in zijn tijd was het begrip van de hindoes van de goddelijke vonk, atman.
Er is geen zelf binnen het zelf, dat laatste zelf is de verwijzing naar ons mens zijn.
Met 'ik' wijs je naar jezelf, de mens...
Deze mens is een bundeling van organen, gedachten, gevoelens,...

Omdat bewustzijn gelijk zijn inhoud is, is er automatisch geen centrum in werkelijkheid. Het ervaren van een centrum moet dan wel een illusie zijn.

29 June 2010, 11:21	#1
Rozenhart Asprirant lid Geregistreerd: 14 June 2010 Berichten: 0	Verandering * Volgens mij ligt de verandering in het feit dat we verlichting niet langer zoeken als een object of afwijzen als iets wat verzonnen is door bijvoorbeeld een Boeddha. We kunnen dat wat heilig is niet claimen maar ook niet echt afwijzen. Hoe kun je iets afwijzen wat gewoon bij het leven hoort? Dat wat heilig is, is vrij, ook vrij van alle bemoeienissen. Ik kan het nimmer realiseren. Het ik heeft er niets mee te maken. Jezelf bewust zijn met alle eigenaardigheden is voldoende om een weg te open voor vrijheid. Niet dat vrijheid dan bereikt kan worden maar dat vrijheid dan jou kan bereiken. Vrijheid is een geschenk. Je kan en hoeft er niets voor te doen. Want vrijheid is al volmaakt in en als zichzelf.

30 June 2010, 10:42	#2
Rozenhart Asprirant lid Geregistreerd: 14 June 2010 Berichten: 0	Bliss Ananda betekent net als bliss, gelukzaligheid. Deze bliss kun je blijkbaar ervaren wanneer je organen en geest optimaal functioneren, in harmonie zijn. Niet dat de mens bliss kan creeren... Behalve dan op zijn eigen verzonnen manier... Nee, bliss is niet van deze wereld. Net als de zon niet van de aarde is maar wel door de aarde ervaren kan worden. Als de aarde de zon niet ervaart, dan is het niet zo dat de zon verdwenen is. Zo is het ook met ananda. Er bestaat een gelukzalige innerlijke vrede, die spontaan zal opduiken als je er klaar voor bent. Je kunt haar niet Realiseren, eigen maken maar jouw houding, handelen en denken heeft er wel alles mee te maken. Je kunt je er namelijk voor afsluiten.

1 July 2010, 08:25	#3
Rozenhart Asprirant lid Geregistreerd: 14 June 2010 Berichten: 0	Wat is Wat is en onze kijk op wat is. Eerst was de wereld plat, dachten we. Eerst draaide de zon om de aarde, dachten we. ... Dan past onze kijk zich aan, zien we de dingen voor wat ze zijn. Zo hebben we ook een kijk op verlichting, God, moksha, nirvana,... De Waarheid trekt zich niets aan van onze kijk maar onze kijk beinvloedt wel onszelf als menselijk wezen. Zo kun je angsten hebben die nergens opslaan. Zo kun je hoop koesteren, die zonder enige werkelijkheid is. We hoeven niet de Waarheid opnieuw uit te vinden maar wel leren onze geest te richten op de feiten. Een feit is bijvoorbeeld, je geslacht, je behoefte aan eten en drinken, en dergelijke. Of dat je kinderen wel hasj roken en spijbelen... Met ons denken kunnen we de feiten verdraaien, onszelf en anderen voor de gek houden. Ik ken niet de Waarheid maar ik ken wel mezelf. En omdat ik niet in conflict leef met mezelf kan de Waarheid zich daar openbaren, zijn. Een spiegel zonder stof kan dat wat is weerkaatsen. Dat wat is kan dan helemaal in de spiegel zijn maar de spiegel kan niet dat wat is vangen.

1 July 2010, 13:35	#4
Rozenhart Asprirant lid Geregistreerd: 14 June 2010 Berichten: 0	Valkuil Ik ben wat ik waarneem... Zeg je: Ik ben het bewustzijn waar alles zich in openbaart... Dan zeg ik: Het bewustzijn is zijn inhoud. Er is geen middelpunt, geen centrum, geen zogenaamd zelf... Zeg je: Ik ben God, ik ben het Zelf... Dan zeg ik: Nee, maar dat wat we God noemen of Zelf kan zich wel openbaren, aanwezig zijn, binnen mijn menselijk wezen. Het ik heeft niets met 'God' te maken. Het ik kan het niet claimen, zeggen dat dat ik juist het Zelf is, dan ga je voorbij het feit van het denken zelf, het zogenaamde ego. Als ik zeg: Ik ben mens, dan beweert mijn denken* dat. (De denker en het denken zijn Een.) Als ik zeg: Ik ben God* (Zelf, Bewustzijn, Liefde, Waarheid,...), dan beweert tevens het denken dat. (Het denken hoort bij het mens zijn maar hoort het denken ook bij God?) God is God. Bewustzijn is bewustzijn. Als het ik niet het bewustzijn zelf is, dan behoort God iedereen en niemand toe. Kun je het niet claimen. Je kunt Bewustzijn niet waarnemen, als er sprake is van Zijn, is er geen sprake van ik. Later het Bewustzijn als iets van jezelf claimen, is kinderachtig. Ik ben de wereld die ik waarneem. Daarmee zeg ik: Mijn manier van waarnemen is onderdeel van wat ik waarneem. Hoe meer ik, hoe minder ruimte voor wat is. Ben ik wat is, dan is er op dat moment geen denken, dan enkel het waargenomene. Je kunt misschien je auto claimen maar niet bewustzijn zelf. Bewustzijn is zijn inhoud. Er is geen sprake van twee. Dat krijgt enkel het ego voor elkaar. Afstand betekent denken. Enkel bewustzijn ervaren kan maar dan is er geen sprake van denken. Ook al zie je op dat moment dat er enkel bewustzijn is, zal dit volle ervaren toch weer plaats maken voor het denken zelf over dit volle ervaren, bewustzijn zelf. De conclusie willen binden aan jezelf, ik ben bewustzijn, slaat volgens mij nergens op. Want je bent alles. Waarom het bewustzijn willen scheiden van alles? Scheiden doet het ego, niet het bewustzijn zelf. Dat's de valkuil. Door enkel oog te hebben voor je mens zijn, zonder deze te willen onderwerpen aan welke ideologie ook, betekent vrij zijn, open zijn. Je opent dan een deur naar, voor bewustzijn (God, liefde, waarheid,...) zelf. Zonder deze weer te willen scheiden, door Het te willen Realiseren. Ik verwijs hier naar de Waarheid maar deze verwijzing is beslist niet de Waarheid zelf. Daarmee zeg ik dan weer niet, dat je het dan maar in de prullenbak moet gooien.

2 July 2010, 09:36	#5
Rozenhart Asprirant lid Geregistreerd: 14 June 2010 Berichten: 0	Ik Ik ben de wereld die ik waarneem. Zo niet, dan wordt het ik achtergehouden. Dan wordt het ik en de wereld die ik waarneem. Bewustzijn is zijn inhoud, daarin is er geen sprake van een centrum. Wanneer je beweert dat het ik het bewustzijn zelf is, dat je bewustzijn bent waarin alles verschijnt en verdwijnt, heb je het ik op die manier veilig gesteld. Op die manier is er sprake van conflict in je leven, met jezelf. Ik en mijn menszijn, moet wel conflict vertegenwoordigen. Afstand betekent afgescheidenheid, niet alleen naar jezelf maar ook naar de rest van de wereld.

2 July 2010, 16:39	#6
Rozenhart Asprirant lid Geregistreerd: 14 June 2010 Berichten: 0	Boeddha Gautama de Boeddha leerde geen zelf. Sommige boeddhisten zeggen dan: ja dat klopt, maar we hebben een veranderlijk zelf. Maar... sunyata (leegte), anatta (geen-zelf) en nirvana (uitblussen) zijn belangrijke boeddhistische begrippen die verwijzen volgens mij toch echt meer naar geen zelf. Het hele struikelblok in zijn tijd was het begrip van de hindoes van de goddelijke vonk, atman. Er is geen zelf binnen het zelf, dat laatste zelf is de verwijzing naar ons mens zijn. Met 'ik' wijs je naar jezelf, de mens... Deze mens is een bundeling van organen, gedachten, gevoelens,... Omdat bewustzijn gelijk zijn inhoud is, is er automatisch geen centrum in werkelijkheid. Het ervaren van een centrum moet dan wel een illusie zijn.