Het subjectieve verhaal

[Guido]

Nu ik hier een topic start kan ik constateren wat daar de drive bij is.
Er is gewoon een wakkere aandacht wat onderhevig is aan geconditioneerde perceptie, lichamelijk/zintuiglijk, gevoelsmatig/emotioneel, mentaal/beeldvorming en geestelijk/ontvankelijk.

Lichamelijk/zintuiglijk is er sprake van een relaxte toestand.
Gevoelsmatig/emotioneel idem dito.
Mentaal/beeldvorming is er een bezigheid deze quote vorm en betekenis te geven, de aandacht wordt als het ware gefocust binnen die perceptuele hoedanigheid.
Geestelijk/ontvankelijk is alles gewoon oké, en aandacht op zich is vrijwel synoniem daaraan.

De beleving 'ik of 'zelf te zijn krijg ik niet van het lichaam, ('Ik krijg helemaal niks van het lichaam.) gevoelsmatig krijg ik ook geen bevestiging 'ik te zijn, emotie triggert die bevestiging wel, het geeft iets 'levends aan de beeldvorming van mijn 'ik en waar het allemaal mee bezig is en 'belang bij heeft.

'ik ben dus niet mijn lichaam, niet mijn gevoel en ook niet wat vrijwel neutraal geestelijk/ontvankelijk daarbij is.

Maw, 'ik ben er, maar eigenlijk ook niet.
Mijn gedachten kunnen zich actualiseren vanuit een grenzeloos potentieel, die actualisatie van constante beeldvorming geven mij binnen aandacht de 'beleving van een zelf'beeld. Met die constante beeldvorming bepaal 'ik de sturing van mijn doen en laten en.. beleving, althans dat verteld die constante beeldvorming 'mij en 'mij='ik. 'Mij is daarin het ontvankelijke, en 'ik is daarbij het bepalende, en zo bevind 'ik 'mij in.. de 'wereld' (constante beeldvorming) en 'ik. (1 gedachte.)

Dus.. zo werkelijk is mijn 'ik niet, dat lijkt maar zo. Wat werkelijk voor 'mij bestaan vertegenwoordigt is feitelijk 'ik-loos, lichaam, gevoel en geest.
Bij dit alles kan ik constateren dat de mentale beeldvorming zeer krachtig veel zo niet alles aan potentiele 'aandacht opeist.

[Bassie]

Binnen de illusie krijgt het 'zelf' de beleving een 'zelf' te zijn wegens zintuigelijk bewustzijn/waarnemen. Men krijgt dus wel degelijk 'iets' van het lichaam. En wat dan wel? Alles wat je in de buitenwereld waarneemt.

De essentie van het zelf is zintuigelijk waarnemen. Daar komt ook het gevoel van 'ik ben' vandaan, want dat het het lichaam is wat zintuigelijk waarneemt valt niet te ontkennen. Dat blijft uiteraard na de realisatie ook zo, anders zou je niet meer kunnen functioneren in de wereld.

In het geloof "ik ben niet mijn lichaam" treden is een heilloze weg. Binnen de illusie is het mijn lichaam wat waarneemt en het is de wijze waarop niet-twee zich manifesteert als wel-twee en ook in wel-twee.

Alleen de illusie en daarmee ook de persoon die je zelf bent begrijpen kan je uit de illusie vandaan halen. Binnen de illusie ben je de persoon die zintuigelijk waarneemt en zo een afgescheiden bewustzijn heeft.

Voor ware zelfkennis kunnen we kijken wáárom bewustzijn zich heeft gedeeld over 8 miljard mensen. Want dat is de actuele situatie: bewustzijn doet zich voor in 8 miljard mensen en toch beweert men dat er maar één bewustzijn is.

Die 8 miljard mensen nemen 8 miljard waargenomen buitenwerelden waar, dát is waar de afgescheidenheid ligt. En uit dat "totaal-plaatje van waarnemingen" heeft men zich een zelf gevormd.

[Bassie]

Ik kwam ergens een quote tegen welke een 'omgekeerd denken' bevat betreffende subject/object.

Gods liefde is de eeuwige relatie tussen subject en object, die bewust-zijn schept.

[Bassie]

Door omgekeerd denken kunnen we ook het waarnemend, denkend, willend, voelend en liefhebbend subject begrijpen. Alle 8 miljard subjecten hebben alleen zin als ze iets anders hebben om waar te nemen, om over te denken, om iets over te willen, om iets voor te voelen en om iets of iemand lief te hebben.


En wie/wat zijn/is dat 'iets anders'? Alle 8 miljard objecten!

Zijn we opeens met 16 miljard mensen? Nee, in de illusie zijn we zowel subject als object. Als verschijnsel ben ik niet alleen waarnemend subject, maar ook waargenomen object. Voor 'bewustzijn' verschijnt Bassie als een waargenomen object.

Daarom is niet-twee aanwezig in Bassie als enkelvoudig bewustzijn.
En als manifestatie (verschijnend object) als Bassie.

[Bassie]

Als subject komen we tot afgescheiden zelf-bewustzijn omdat we in een wereld leven welke plaatsen kent. Het zintuigelijk bewustzijn is aanwezig op een plaats -onverschillig welke- en alle andere mensen en dingen kennen een andere plaats.

I.m.o. *) is dat de kern van de ik-illusie.

Om tot wezenlijke kennis te komen is kennis van ons *)gemoed van belang. Het *)zintuigelijk aanwezig zijn op een plaats kan met een basis-gemoed van gelatenheid worden bezien. In die gelatenheid verliest het "tegenover-staan" aan waarde.

En hier pak ik even een stukje tekst van Anna op:

Oorspronkelijk geplaatst door Anna

Zelf laat ik in een confrontatie of erna de ander los en ga enkel nog naar binnen en kijk wat daar gebeurt mijzelf aangaande. Dat is wat ik bedoel met terugnemen.

Als zintuigelijk waarnemend (en denkend etc) subject kun je je terugnemen in het "tegenover-staan", dat brengt een verlies van 'ik' met zich mee. Als het gemoed in een toestand van gelatenheid is, dan wil dat zeggen dat alles wat dan aan gemoed 'binnen komt' op het moment van terug nemen ontvangen kan worden.

Het schept een soort van 'samenheid' met de ander onafhankelijk van wat de ander er voor gemoed op na houdt.

De gemoedstoestand van gelatenheid is in werkelijkheid ontvankelijkheid! Het is het werkelijke niet-doen wat je alleen in de praktijk tot uitvoer kan brengen.

Deze ontvankelijkheid is in werkelijkheid een transformatie van zintuigelijk bewustzijn naar enkelvoudig bewustzijn. Maar wat enkelvoudig bewustzijn is kun je als zintuigelijk waarnemend subject niet weten. Daarom "druppelt het binnen" in een ontvankelijkheid van het gemoed zonder dat het denken er aan te pas komt.

Het enige wat het denken doet is 'terug nemen'.

*) IMO" betekent "in my opinion" (Nederlands: "naar mijn mening")
*) gemoed betekent zetel van gevoel en van stemmingen
*) zintuiglijk is dat wat je met je zintuigen waarneemt

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Om tot wezenlijke kennis te komen is kennis van ons *)gemoed van belang. Het *)zintuigelijk aanwezig zijn op een plaats kan met een basis-gemoed van gelatenheid worden bezien. In die gelatenheid verliest het "tegenover-staan" aan waarde.

Is die gelatenheid dan niet een 'state of mind' die je je alsdan aanmeet?

Als zintuigelijk waarnemend (en denkend etc) subject kun je je terugnemen in het "tegenover-staan", dat brengt een verlies van 'ik' met zich mee. Als het gemoed in een toestand van gelatenheid is, dan wil dat zeggen dat alles wat dan aan gemoed 'binnen komt' op het moment van terug nemen ontvangen kan worden.

Het zintuigelijke is niet altijd relevant wanneer het zich zoals hier op een forum afspeelt. Dan heb je alleen te maken met gedachten dienaangaande. Alsdan kan dat 'terugnemen' alsnog plaats vinden in een alsdan gecreëerde state of mind van 'gelatenheid'.

Het schept een soort van 'samenheid' met de ander onafhankelijk van wat de ander er voor gemoed op na houdt.

Het kan evengoed dat de ander in deze genegeerd wordt als de turbulentie veroorzakende omdat je naar binnen gericht bent op het onderzoeken van het eigen gevoel dienaangaande.

De gemoedstoestand van gelatenheid is in werkelijkheid ontvankelijkheid! Het is het werkelijke niet-doen wat je alleen in de praktijk tot uitvoer kan brengen.

Gelatenheid hoeft niet persé tot ontvankelijkheid te leiden, er kan compassie zijn opgetreden als activator voor ontvankelijkheid. Daarmee ebt veel aan opstandig gevoel weg.

Maar goed dat komt meer op het terrein van de psychologie. Bijvoorbeeld kan opstandigheid zijn oorsprong vinden in verdriet en wanneer er bereidheid is die te voelen is er sprake van loutering en komen er andere daardoor eerder nog verholen verschijnselen, zoals compassie, naar voren.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Is die gelatenheid dan niet een 'state of mind' die je je alsdan aanmeet?

Gelatenheid is waarnemendheid zelf waarin iedere gemoedstoestand verschijnt. Dat wat er aan gemoed verschijnt in de mens kan als 'object' waargenomen worden. Er is ook een correlatie met de 'wil'. De 'wil' is van de persoon/ het zelf en deze veroorzaakt ook gemoedstoestanden. Door het 'terugnemen' in een confrontatie met 'een ander' zie je vanzelf welke gemoedstoestanden er verschijnen.

Idem wat voor gemoedstoestand er verschijnt naar aanleiding van een gedachte.

Het zintuigelijke is niet altijd relevant wanneer het zich zoals hier op een forum afspeelt. Dan heb je alleen te maken met gedachten dienaangaande. Alsdan kan dat 'terugnemen' alsnog plaats vinden in een alsdan gecreëerde state of mind van 'gelatenheid'.

Het zijn de zintuigen waarmee het verschijnsel zijn/haar rol speelt in de wereld.
De zintuigen veroorzaken de scheiding tussen 'ik' en de wereld. Waardoor 'ik' meent dat hij/zij een afgescheiden persoon is in de wereld.

We zullen de persoon die we zelf zijn tot in den treuren moeten bestuderen om zijn macht te doen afnemen. En dat is steeds maar de persoon 'zien' alsof het een ander is.

Gelatenheid hoeft niet persé tot ontvankelijkheid te leiden, er kan compassie zijn opgetreden als activator voor ontvankelijkheid. Daarmee ebt veel aan opstandig gevoel weg.

Maar goed dat komt meer op het terrein van de psychologie. Bijvoorbeeld kan opstandigheid zijn oorsprong vinden in verdriet en wanneer er bereidheid is die te voelen is er sprake van loutering en komen er andere daardoor eerder nog verholen verschijnselen, zoals compassie, naar voren.

Blijkens mijn ervaring kan er zich gewoon verdriet voordoen en deze kan in gelatenheid waargenomen worden. Dat maakt je niet minder mens, maar juist meer mens. Ook opstandigheid kan zich voordoen in die gelatenheid.

Je betreedt daarmee juist niet het terrein van de psychologie omdat iedere emotionele ervaring in het moment wordt afgehandeld. Dat wat we 'zelf' noemen is -afhankelijk van de persoon- angstig voor de eigen gemoedstoestanden. Het 'zelf' is een verzamelaar van psychische last. Niet-zelf verwerkt ook opstandigheid in gelatenheid als het zich voordoet.