Autoriteit

[Laurens]

Ik spreek vanuit innerlijke kennis.

Zo mooi dit, dat dat eens wordt uitgesproken, hoe dat zit met autoriteit. Hier is dat ook vaak aan de orde en dan ga ik het onderscheid maken tussen (veranderlijke) kennis en 'weten'. Dat moet worden uitgelegd. Wanneer je aan waarheidvinding doet en er blijkt van al je aannames (en dit is uit de school geklapt want je moet het eerst allemaal nog maar eens doen) niets waar te zijn. Al doende wordt het onveranderlijke zichtbaar en dat noemen we dan Waarheid (met een hoofdletter omdat het gespeend is van subjectief beleefde waarheid). Tijdens dat proces wordt ook ont'dekt dat het subject niet bestaat. Waar er geen subject is is er geen subjectief beleefde waarheid, noch een subject dat bekleed kan zijn met autoriteit en dan spreken we van 'weten'. Weten behoort niet een subject toe.

Maar het verhaal is nog niet af. Waarheidvinding, kan in je eigen besloten kring, zonder invloed van buitenaf worden gedaan. Het brengt je in contact met Waarheid, die universeel is en gespeend van subjectiviteit. In het herkennen er van wordt je gevoeliger. Kortom je herkent Waarheid (wederom zonder inmenging van buitenaf) en hoeft dientengevolge nooit meer af te gaan op het vertrouwen in de autoriteit van iemand. Je kunt alle boeken weg doen en van leraren afscheid nemen, want je herkent Waarheid. Al blijft het altijd weer geweldig Waarheid in geschriften te herkennen.

Kortom je hoeft me helemaal niet te geloven, ont'dek het gewoon allemaal zelf.

[Laurens]

De Boeddha leerde dit, de Boeddha leerde dat, de Boeddha zei zus, de Boeddha zei zo... ga die man toch eens begraven stelletje Schriftgeleerden.

Niemand ervaart iets:

Volgens Advaita is het 'zelf' dat lijkt te ervaren niet een individueel, gescheiden ego, maar de absolute realiteit, het Brahman. Er is geen 'iemand' die iets ervaart, omdat er alleen maar bewustzijn is.
Dit lijkt misschien tegenintuïtief, maar Advaita stelt dat het gevoel van een individueel 'ik' een illusie is,een product van de mind.

Alleen bewustzijn:

Het enige wat echt bestaat is bewustzijn zelf. Dit bewustzijn is niet beperkt tot een individu, maar is alomtegenwoordig en onveranderlijk.
Alle verschijnselen, inclusief het lichaam, de geest en de wereld, zijn manifestaties van dit bewustzijn. Ze zijn als golven op de oceaan: de golven lijken individueel en verschillend, maar in wezen zijn ze allemaal water.

Hoe zou je nog duidelijker en korter de vinger op de zere plek willen hebben? Het is allemaal geloof in het bestaan van een 'ik' en die moet het bij het rechte einde hebben, dus bakkeleien we maar tot in het oneindige door. Mensen ga nou toch eens op zoek naar die ervaarder, dat geweldige ik en kijk of die wel bestaat, doe nou eens een keer dat gedegen zelfonderzoek.

[Laurens]

Oorspronkelijk geplaatst door AI

Waarom bereikten niet alle leerlingen van de Boeddha verlichting?

Er kunnen verschillende redenen zijn waarom niet alle leerlingen van de Boeddha verlichting bereikten:

Individuele verschillen: Net zoals mensen fysiek verschillen, verschillen ze ook mentaal. Sommige mensen hebben meer aanleg voor meditatie en spiritueel inzicht dan anderen.
Karmische obstakels: Karmische factoren kunnen het pad naar verlichting belemmeren. Dit betekent dat vroegere acties en gedachten kunnen leiden tot bepaalde moeilijkheden in het huidige leven.
Onvoldoende inzet: Verlichting vereist een intense en voortdurende inspanning. Niet iedereen is bereid om de discipline en toewijding op te brengen die nodig is om dit doel te bereiken.
Verkeerde opvattingen: Zelfs de meest toegewijde leerlingen kunnen verkeerde opvattingen hebben over de leer van de Boeddha. Deze verkeerde opvattingen kunnen hun spirituele groei belemmeren.

Drie er van zijn maar onzin, maar wel verklaarbaar naar de boeddhistische leer. De eerste is vastgepind op belangstelling, als de belangstelling er niet is ga je het pad niet op en dat is bij het gros der mensheid het geval. Terwijl er toch bij eenieder de intrinsieke opdracht ligt om te onderzoeken 'wat' je bent. Maar dat heeft niets te maken met vaardigheid op het gebied van meditatie en spiritueel inzicht. Ik zou het geen karma noemen maar er zijn belemmerende factoren zoals verwerken van trauma dat je volledig in beslag kan nemen. Maar die niet langs spirituele weg zijn op te lossen.
Aan inzet lijkt het op het Boeddhaforum niet te ontbreken, alleen het zoeken schiet alle kanten op, terwijl de boodschap 'er is geen zelf' toch duidelijk aangeeft in welke richting moet worden gezocht. Als de laatste het geval zou zijn dan is spirituele groei een vereiste en dat is het niet.

[Laurens]

Oorspronkelijk geplaatst door Budhha Amitabha

Boeddha kon niet zonder zelfkennis? Geen autoriteit in boeken zoeken? Gautama de Boeddha kwam er in zijn Ontwaken achter dat er geen vast en/of substantieel zelf kan bestaan. Dat alles van elkaar afhankelijk is en niets op zichzelf staat. Alles is onafgebroken aan verandering onderhevig, dus kan er geen afzonderlijk "zelf" bestaan als entiteit. Dus hoe kun je dan beweren dat de Boeddha niet zonder zelfkennis zou hebben gekund? Zelfkennis is kennis van het zelf. Maar als er geen zelf is of kan bestaan als substantiële entiteit, hoe kun je dan nog spreken van "zelfkennis"? Als iets niet als zodanig kan bestaan of onwerkelijk is, hoe kun je er dan ware kennis over of van hebben. Dat is nogal tegenstrijdig in mijn optiek.

En dan de boeken, heilig verklaard of niet. Ik durf te beweren dat iedereen hier boeken heeft geraadpleegd, spirituele boeken, filosofie, psychologie of anderszins. Vrijwel alle kennis komt van buitenaf en we refereren daaraan. Het is de kennis die anderen hebben opgedaan, soms in eeuwen. En dit is bij elkaar gebracht, af en toe zelfs in één boek. Met droge ogen dit relativeren of ontkennen is niet alleen dom, maar zelfs onrealistisch. Je kunt de kennis die je hebt aangeleerd niet ontkennen, alsof het simpelweg mogelijk zou zijn om helemaal zonder kennis tot je vermeende of echte spirituele ondekkingen te kunnen komen. Ik stel dat je zonder geleerd te hebben hoe te definiëren en te argumenteren, te onderzoeken (aangemoedigd door religie of filosofie e.a.) nooit kunt komen tot het onderzoeken naar wat waar is of werkelijk. Bodhiboem heeft wel gelijk als hij zegt dat je op een gegeven moment de keuze kunt maken om bij jezelf te onderzoeken wat je nu eigenlijk werkelijk "bent", als we al over het "zo zijn" kunnen spreken. En niet meer zo veel uit te gaan van boeken als "autoriteit".

Er moet onderscheid gemaakt worden in zelf en Zelf, indachtig het principe dat God de mens heeft geschapen naar zijn beeld en gelijkenis. Er moet acceptatie zijn dat we in dat kader dus God of Zelf zullen zijn. Die acceptatie is er niet want we denken een zelf te zijn. De kleine variant van het grote zelf zeg maar. Zelf is wat we zijn terwijl zelf datgene is wat we denken te zijn. Dus gaat de kennis over het kleine zelf dan is het zelfkennis (eveneens met een kleine letter). Gaan we op zoek naar wat we zijn, het grote Zelf (om die reden met een hoofdletter) dan gaat het over Zelfkennis. Je kunt dus op zoek zijn naar je zelf, het kleine zelf oftewel naar degene die je bent, de wie je bent, of je bent op zoek naar wat je werkelijk bent, het grote Zelf.

Nou zegt de neo advaita je hoeft niet te zoeken, je bent het al en dat klopt, alleen dat 'weet' (het intrinsieke weten niet de kennis) je niet. Dat je dat niet weet en ook niet zult 'weten' is omdat je er iets bovenop hebt gezet, namelijk je kleine 'ikje' (dat moet ontdekken God te zijn) dat het zicht op wat het is (God) heeft afgeschermd met een zelf gecreëerde entiteit (dat 'ikje dus). Om nu jezelf te kunnen ervaren als datgene wat je bent, moet je je verlossen van dat 'ikje'. Dat is makkelijk gezegd maar dat lukt welhaast niemand. Iedereen blijft ononderbroken uitgaan van de doener 'ik'. Hele fora worden er mee volgeschreven, terwijl er overal staat te lezen dat het 'ik' een illusie is.