Het Thomas Evangelie

[Danique]

Oorspronkelijk geplaatst door glans

Ik merk dat het me niet goed lukt om te duiden wat ik bedoel met gevangenschap, terwijl ik het ahw gewoon voor me kan zien en in mij kan voelen.

Ik ook hoor.
En ik zou er de woorden in dit geval ook niet bij kunnen vinden.
In beelden zou het beter gaan, inderdaad.
Hoewel ik nooit geschilderd heb, voel ik bij dit dat ik het zou kunnen schilderen.

Diep mooi, je ontmoeting met je collega.

[Naadje]

@ Caroline,

Je schrijft ergens (kon het stukje zo gauw niet terug vinden) dat je de voorkeur geeft aan overgave aan het leven boven die van gevangenschap.

Maar is het niet zo dat (het) leven impliceert ook de ervaring/beleving van gevangenschap op te doen omdat je zonder niet geweten zou hebben, of op zoek zou gaan, naar wat de werkelijke betekenis van vrijheid, tot in het diepst van zijn ziel, behelst?

Gaat het er niet veel meer om, om juist je voorkeuren te gaan zien, als belemmerende factor, binnen het geheel? Is het niet zo dat ze allebei hun doel dienen? En daarmee evenveel waar(d) zijn? Of hoe zie jij dat?

Moet overgave niet juist totaal zijn? Aan alles wat zich dient?

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Ik heb het je al eens gevraagd, wat is jouw achtergrond dan om Zijn te zijn of voor te wenden te zijn. Ik vermoed dat jouw wonder in die geschiedenis te ontdekken valt. Maar ik dring niet aan en wil niet indiscreet zijn, zoals ik als eens een keertje mij voornam.

Looro ik heb de neiging niet om op je vragen te reageren.

Ik ervaar in de dialoog dat mijn spreken afbreuk doet aan je diepste verlangen dat het is zoals je meent dat het is. Ik leg mijn oor te luister want jij zingt een mooi lied, dus 'sing your song' dan neurie ik voorzichtig tegen de maat in.

Het wonder is niet in de geschiedenis te ontdekken.

[Danique]

@ Nada

Zonder het ander te kennen, zou ik niet kunnen aangeven wat mijn voorkeur heeft.
En ik geef mijn voorkeur aan.

[Naadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Caroline

@ Nada

Zonder het ander te kennen, zou ik niet kunnen aangeven wat mijn voorkeur heeft.
En ik geef mijn voorkeur aan.

Ja, en dat verbaasd mij.

[Danique]

Wat verbaast je?

Dat ik een voorkeur aangeef?

Daarmee geef ik niet aan dat het een meer waardevol zou zijn dan het andere hoor.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Wat ben je met weten als er straks Alzheimer op de loer ligt en je persoon letterlijk vervormd en uitgegomd wordt? Weten is belangrijk als container van wat je kent en herkent. Maar meer heeft weten ook niet te bieden. Geloof gaat verder en reikt over weten heen naar verbondenheid.

Dan is er nog steeds dat weten, want dat is van alle tijden en hoedanigheden. Nogmaals het is niet in de betekenis van een eigen te maken kennis.

'Wat' je (ik) bent is die blinde vlek achter je (mijn) perceptie en die een verzameling is van al de indrukken die je (ik) opdoet om waarneming te maken. Inhoud geven aan dat 'wat' is een zinvolle combinatie maken uit die indrukken, maar dat kan ook andere combinaties opleveren afhankelijk van de tijd en de plaats.

Nee dat is niet wat je bent.

Tijd en plaats zijn de bronnen waar je altijd naar terugkeert om 'wat' je (ik) bent te vergelijken en in stand te houden.

Dat kan niet anders in de dualiteit.

Ikzelf hecht dus grote waarde aan die bronnen omdat zij mijn band met de werkelijkheid zijn.

Dat is houvast. Ben je misschien bang om jezelf te verliezen, gek te worden, indien je dat zou loslaten ? De door je bedoelde werkelijkheid is jouw betekenisgeving aan je omstandigheid maar niet d? werkelijkheid.

Het is in die verbondenheid dat ik alles ga ontdekken en mij kan verwonderen over al die combinaties van indrukken die gemaakt worden.

Alles is feitelijk telkens nieuw en neigt daarom naar verwondering, daar gaan geen voorwaarden zoals door je bedoeld aan vooraf.

Door te geloven in de concreetheid van de werkelijkheid is er openheid en vrijheid om van die werkelijkheid te zijn.

Door het geloof los te laten is er dat wat er (in je onmiddelijke nabijheid zonder betekenisgeving gewoon) is. Je bent niet v?n de werkelijkheid, die doet zich alleen maar aan je voor.

Ik heb maar weet van één werkelijkheid, namelijk de werkelijkheid van het menselijk subject in deze wereld. In die werkelijkheid zijn tijd en plaats de concrete gegevens om te ZIJN.

Zoals het zich in de dualiteit, met je beperkte zintuigen en de vertaalslag er van in je hersenen, aan je voordoet inderdaad. Je beschouwd ze als waar, dus is het feitelijk maar een vermeende werkelijkheid.

Het Absolute Zijn of Bewustzijn, zijn ook maar combinaties van indrukken en zijn geen verklaring voor die ene werkelijkheid.

Nee dat zijn het niet, Bewustzijn gaat aan dat alles vooraf, het is de voorwaarde dat het er kan zijn. Het is de leegte, het niets dat gevuld kan worden met de indrukken die je vervolgens schept als jouw wereld.

Verbondenheid, gelijkheid, emancipatie, democratie, ... dat zijn eigenschappen die de werkelijkheid van het subject en zijn wereld levend en open maken, de werkelijkheid tot werkelijkheid maken.

Dat alles is jouw schepping, mooi, kleurrijk, maar je bent het niet.

Al die eigenschappen verzamelen zich in wat van oorsprong reeds genoemd wordt als 'de Naam'. En vanaf daar begint het zwijgen en is er een bereidheid om te leven, om werkelijkheid te zijn.
Looro

[Naadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Caroline

Wat verbaast je?

Dat ik een voorkeur aangeef?

Daarmee geef ik niet aan dat het een meer waardevol zou zijn dan het andere hoor.

Laat maar Caroline, we praten langs elkaar heen volgens mij. Sorry, ik heb me vermoedelijk onvoldoende ingelezen. En het ontbreekt me aan de puf dat wel te doen, nu.

[diane]

Oorspronkelijk geplaatst door Lyme

Dat is voor mij hetzelfde als onthechten.
Toch vind ik dat nogal dubbel allemaal.
Aan de ene kant zie ik die onthechting wel plaatsvinden in het onpersoonlijke.
Maar ik ervaar dagelijks een fel soort van gehechtheid t.o.v mijn geliefden.
Die 'tweedeling' voel ik nogal sterk.
Ik ben geneigd dit erg vervelend te vinden.

Nu vond ik over dit onderwerp een mooi stuk tekst, waar ik me wel in 'thuis' kan voelen.
De gehechtheid die ik ervaar t.o.v mijn geliefden zou door mij best wel eens verward kunnen zijn met iets heel anders.

Ik herken dit wel.
Proberen..te onthechten, proberen niet te denken, proberen dit of dat..
Want dat h??rt immers niet bij de verlichtingsvisie.
ALLES mag opkomen in dat Ene.
Woede, verdriet, hechting, blijheid, trouw etc. etc.
Zolang ik maar weet dat ik dat alles niet BEN.
Wat ik wel BEN kan de "ik" niet weten.

Zoals Jan van den Oever eens zei: wat ben ik blij dat ik getrouwd ben, kinderen heb.
Zodat ik die spirituele onzin m'n bek niet meer uitkrijg.

[Von]

Oorspronkelijk geplaatst door glans

Ik merk dat het me niet goed lukt om te duiden wat ik bedoel met gevangenschap, terwijl ik het ahw gewoon voor me kan zien en in mij kan voelen.
Ik snap heel goed dat overgave aan het leven dan ook positiever klinkt :-)


.

Misschien is het 'zien' van je eigen gevangenschap al het begin van bevrijding?