Wat raar eigenlijk?.

[Freerider]

Ik BEN verdrietig zegt men?
Ik HEB een gebroken been?.

Lichamelijke afwijkingen HEBBEN wij en emoties ZIJN wij.

Althans?in de spreektaal. Ik heb verdrietig hoor ik nooit. Of ik ben een gebroken been, dat hoor ik ook nooit. Terwijl beide zaken toch meestal een tijdelijk verschijnsel is.

Iemand een idee hoe dat kan?

[Rob]

Ik heb verdriet?

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Ik heb verdriet?

Ja, je kan het wel op een andere manier zeggen. Maar als het om emoties gaat zeggen mensen toch veelal "ik ben". Terwijl ik dat bij lichamelijke zaken niet zo erg hoor. Het komt wel voor hoor: "ik ben verkouden".

Ik vroeg me af of mensen zich gevoelsmatig meer indentificeren met geestelijk leed dan met lichamelijk leed. Of misschien is het een taalkundige kwestie?

[Virgo]

H? best bijzonder ja.

En je kunt dan wel zeggen "Ik heb verdriet", maar als ik zo een paar emoties onder de loep neem wordt het voor de meesten toch "ik BEN".

Ik BEN
blij
boos
teleurgesteld
gelukkig
jaloers
vrolijk etc.

En ook al ben je dan niet je emoties en dienen ze zich gewoon aan: op het moment dat je ze ervaart spreek je dus wel uit ik BEN...

Blijkbaar vereenzelvigen we ons dus wel op dat moment met de voorkomende emotie.

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door Virgo

H? best bijzonder ja.

En je kunt dan wel zeggen "Ik heb verdriet", maar als ik zo een paar emoties onder de loep neem wordt het voor de meesten toch "ik BEN".

Ik BEN
blij
boos
teleurgesteld
gelukkig
jaloers
vrolijk etc.

En ook al ben je dan niet je emoties en dienen ze zich gewoon aan: op het moment dat je ze ervaart spreek je dus wel uit ik BEN...

Blijkbaar vereenzelvigen we ons dus wel op dat moment met de voorkomende emotie.

En als je dan bedenkt dat je een gebroken been BENT voor een paar maanden?en al die door jou genoemde emoties ERVAAR je slechts luttele tijd.

En het geinige van emoties is dat ze aan de ene kant stuurbaar zijn en anderzijds komen ze soms zonder dat je het wilt. Alsof iemand anders ze stuurt.

[Virgo]

Oorspronkelijk geplaatst door Niets

En als je dan bedenkt dat je een gebroken been BENT voor een paar maanden?en al die door jou genoemde emoties ERVAAR je slechts luttele tijd.

En het geinige van emoties is dat ze aan de ene kant stuurbaar zijn en anderzijds komen ze soms zonder dat je het wilt. Alsof iemand anders ze stuurt.

Een gebroken been beheerst inderdaad langere tijd je leven dan een emotie, tenzij de emotie natuurlijk ontaard in een depressie, maar dan hebben we het ook weer over een aandoening. En dan HEB je ineens weer een depressie.

Mijn ervaring is dat emoties pas dan bestuurbaar worden als ze zich aandienen. Meestal overvallen ze mij en heb ik even tijd nodig voor accepteren, verwerken en loslaten (tijdsduur is wel afhankelijk van de oorzaak van de emotie).

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door Virgo

Een gebroken been beheerst inderdaad langere tijd je leven dan een emotie, tenzij de emotie natuurlijk ontaard in een depressie, maar dan hebben we het ook weer over een aandoening. En dan HEB je ineens weer een depressie.

Mijn ervaring is dat emoties pas dan bestuurbaar worden als ze zich aandienen. Meestal overvallen ze mij en heb ik even tijd nodig voor accepteren, verwerken en loslaten (tijdsduur is wel afhankelijk van de oorzaak van de emotie).

Als ik er de tijd voor krijg kan ik een vorm van blij-heid creeeren na bewust lijden. Door het bewuste lijden kan ik op de (met mijzelf) afgesproken tijd blij worden. Ik merkte na het overlijden van mn moeder dat ik uitgelaten vrolijk was. Aan haar lijdensweg had ik bewust meegeleefd. En toen ze stierf was ik de dag erna uitgelaten vrolijk. Dat vond ik toen heel opmerkelijk. Later gebeurde dat nog een keer na een van de zwartste uren in mijn leven. Zolang het maar bewust en vrijwillig gebeurd, onstaat dat geheel vanzelf.

Hier ben ik gebruik van gaan maken.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Niets

Ja, je kan het wel op een andere manier zeggen. Maar als het om emoties gaat zeggen mensen toch veelal "ik ben".

Ook al zeggen we 'ik ben boos' dan nog blijft er een ruimte ontstaan tussen ik en de boosheid. Die ruimte is de controle die we over onze emoties willen houden. Dat hebben we zo geleerd, om altijd in control te blijven. En mede daarom komt er zo moeilijk een eind aan. Omdat we iets achterhouden. We willen de boosheid wel kwijt, maar niet de controle. De boosheid is vaak alleen maar een bijproduct. Er is een reden voor boosheid, kan b.v. zijn dat we graag een grens hadden willen hanteren en het is ons niet gelukt. Er is over onze grens gegaan. Of er is iets gebeurt wat we niet willen en het is niet gelukt om dat bijtijds duidelijk te maken.

Als mij iets in de weg zit, dan ben ik dat. Het mooist verwoord vind ik dat terug in dat er maar twee problemen zijn: iets willen wat er niet is of iets niet willen wat er is.

[Ogenblik-sem]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Dat hebben we zo geleerd, om altijd in control te blijven. En mede daarom komt er zo moeilijk een eind aan.

Wat mij betreft hebben we in de loop van de tijd geleerd dat we dat geleerd hebben en we nemen het maar allemaal aan.

Volgens mijn onderzoek is het meer 'het instinct' dan dat we dat geleerd hebben en dat is de reden waarom er zo moeilijk een eind aan komt.
Als we dat (alleen maar) geleerd hadden zou er veel minder moeilijk een eind aan komen.
Het is volgens mij een menseneigenschap zoals 'geel' een paardenbloemeigenschap is.
ALS er al een mutatie kan gebeuren dan kan die enkel maar gebeuren door...ja...door alles en dus niets

Het is volgens mij dan ook krankjorum om zoiets als verlichting na te streven.
(jezelf in een 'verlichtingspsychose' duwen is uiteraard ook mogelijk..)

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Ogenblik-sem

Het is volgens mij dan ook krankjorum om zoiets als verlichting na te streven.
(jezelf in een 'verlichtingspsychose' duwen is uiteraard ook mogelijk..)

Weer zo'n normering die kennelijk voor iedereen moet gelden.

Ja dat is idioot want het is niet iets dat een 'ik' kan verkrijgen. Dus als je de verkeerde uitgangspunten hanteert begin er dan beter naar niet aan.

Het is in feite alleen maar weggelegd voor degenen die kost wat kost willen weten 'wat' ze zijn en daar zonder zich te laten afleiden ook kunnen komen.