Mihaela's arena

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Klopt wat je schrijft.
En nu?

Waar kun je anders dan vertoeven in waar je bent ?
Dus als die er als Leegte en uitzichtloze wanhoop uitziet vertoef je daar.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Waar kun je anders dan vertoeven in waar je bent ?
Dus als die er als Leegte en uitzichtloze wanhoop uitziet vertoef je daar.

Zit er, voor mij dan , niets anders op ..

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Zit er, voor mij dan , niets anders op ..

Er is geen mij, zoals je inmiddels weet of behoort te weten na dat onderzoek.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Pionne

Hee Mihaela, goedemorgen,

Wat fijn dat het voor jou zo werkt! Letterlijk en figuurlijk. Wat voor werk doe je? (Ikzelf heb juist géén rust op het materiële vlak, ik ga veel werk kwijtraken vanaf januari, en dat geeft me kopzorgen...) Gelukkig kun je het opdoen van zelfkennis (of dat nou in de strikte zin is die Renoir voorstaat, of in meer psychologische zin...) helemaal gratis houden! (Ik ben geïnteresseerd in de details van jouw fysieke en geestelijke pijn, maar dat is wellicht te privé voor hier...)

De vraag 'wat ben ik werkelijk' houdt jou bezig, zeg je. In wat voor opzicht precies? Kun je niet voluit leven zonder dit precies te weten? Ikzelf ben vooral heel erg bezig met 'wat ik werkelijk wil en nodig heb om voluit te leven'. Maar misschien raakt dit wel aan de vraag 'wat ben ik werkelijk'? Voor mijn gevoel mis ik nogal wat, iets heel essentieels. Ik mis aansluiting, het gevoel iets wezenlijks te delen met anderen. Herken jij er iets in, of is het bij jou toch heel anders, je zoektocht...?

Misschien gaat het forum mij later weer meer boeien. Het lijkt ook wat stiller momenteel. Sommige mensen lijken verdwenen (Aart, Lia?), of zijn stil (Nadje?)...

Praktisch gezien werk ik twee dagen in de week buiten de deur, bij een lichamelijk gehandicapte vrouw met pgb, dat is best zwaar werk, en niet waar ik voor ben opgeleid (het is ongeschoold werk). Maar ik heb een klik met deze slimme en dappere vrouw. Ik doe dit werk omdat ik als zelfstandige te weinig opdrachten had (na 15 jaar succesvol te hebben gewerkt binnen mijn vakgebied. Rottige crisis!, en ik word oud, dus voor een baan willen ze me doorgaans niet meer...)

Het mijmeren, denken, proberen te doorgronden, dat doe ik continu, tijdens alles wat ik doe. Ik doe inzichten op, maar misschien brengt het me uiteindelijk wel niet echt ergens. Het denken... Tja! Hoe werkt dat voor jou, Mihaela? Hoe richt jij je aandacht op die zaken die voor jou belangrijk zijn? En wat levert het je op?

De spin zit aan de binnenkant! Er zit er nu trouwens ook een hier aan de voorkant van het huis (ook binnen, bij het raam). Ook een grote kruisspin. En de kikker, nee, die was gelukkig helemaal heel. Een kat doet ook niet zoveel met een kikker. Ze lusten ze niet, dacht ik. Het is dat ze bewegen, springen, en dat daagt een kat uit.

Wist je trouwens dat kikkers heel hard kunnen gillen? Ik heb wel eens gedacht, wat hoor ik nou in de tuin? Heeft de kat een grote vogel te pakken? En dan was het een gillende kikker! Ik vind dat fascinerend, want wat heeft het voor zin voor een kikker om te gillen? In de natuur bedoel ik? Wie komt hem helpen als hij gilt? Misschien is het de bedoeling zijn aanvaller te laten schrikken? Ook houden ze zich soms voor dood. Om de belangstelling bij de aanvaller te laten verdwijnen... Interessant allemaal!

(Ik houd enorm veel van kikkers, heb ze ook als huisdier, Afrikaanse klauwkikkers in twee aquaria. En mijn buurjongen heeft heel veel leuke gifkikkertjes, die hij ook kweekt. Ik ga af en toe bij hem kijken.)

Nou, tot zover weer even! Een fijne dag voor jou en ik 'spreek' je!

Ik ga hier zeker later op reageren.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Pionne

Hee Mihaela, goedemorgen,

Wat fijn dat het voor jou zo werkt! Letterlijk en figuurlijk. Wat voor werk doe je?

Ik doe administratiefwerk.

Oorspronkelijk geplaatst door Pionne

(Ikzelf heb juist géén rust op het materiële vlak, ik ga veel werk kwijtraken vanaf januari, en dat geeft me kopzorgen...) Gelukkig kun je het opdoen van zelfkennis (of dat nou in de strikte zin is die Renoir voorstaat, of in meer psychologische zin...) helemaal gratis houden!

Ja klopt, het hoeft geen geld te kosten.

Oorspronkelijk geplaatst door Pionne

(Ik ben geïnteresseerd in de details van jouw fysieke en geestelijke pijn, maar dat is wellicht te privé voor hier...)

Ik heb een gevoelige rug. Ook ervaar ik regelmatig veel pijn in mijn lichaam, een soort van 'innerlijke pijn'. Ik heb bewust gekozen om geen pijnstillers te nemen. Vaak als ik heel bewust mezelf in de pijn laat zakken, verdwijnt de pijn, of ervaar ik een soort van verlichting in mijn lichaam en geest, en is de pijn niet meer aanwezig. Voor mij is pijn ook een soort van lijdraad naar mijn blinde vlekken, want ik zie een duidelijk verband.
Mijn zoektocht, naar de zin van het leven, heeft vaak een dubbele werking op me. Soms ontstaat er juist hevige pijn als ik bewust mezelf aanschouw, en soms verdwijnt mijn pijn, als ik ineens de keuze maak om al mijn gedachten en belevingen los te laten.
Het is iets wat ik niet op commando kan doen, maar is een soort van proces dat plaats vindt. De keuze maak ik niet met mijn gedachten, maar op een ander niveau.

Oorspronkelijk geplaatst door Pionne

De vraag 'wat ben ik werkelijk' houdt jou bezig, zeg je. In wat voor opzicht precies? Kun je niet voluit leven zonder dit precies te weten?

Er is bij mij geen belangstelling in voluit leven, of geluk, of welke andere beleving dan ook. Van binnenuit is er bij mij simpelweg iets wat naar de werkelijke zin van het leven op zoek is. Dus doe ik gewoon dat wat bij mij van binnenuit leeft, ook al brengt dat veel hevigheid mee.

Oorspronkelijk geplaatst door Pionne

Ikzelf ben vooral heel erg bezig met 'wat ik werkelijk wil en nodig heb om voluit te leven'. Maar misschien raakt dit wel aan de vraag 'wat ben ik werkelijk'?

Ik heb geen idee hoe bij een ander werkt Pionne. Er zijn er zo veel manieren en ingangen eigenlijk. Er is volgens mij ook niet echt iets als de enige weg.

Oorspronkelijk geplaatst door Pionne

Voor mijn gevoel mis ik nogal wat, iets heel essentieels. Ik mis aansluiting, het gevoel iets wezenlijks te delen met anderen. Herken jij er iets in, of is het bij jou toch heel anders, je zoektocht...?

Ik had dat in het verleden veel sterker dan dat ik dat nu heb. Ik weet dat ik graag gelijkgestemde wilde ontmoeten, om te delen, om elkaar steun en versterking te bieden, en ook om zelfs beter te kunnen begrijpen.
De laatste tijd heb ik dat een beetje los gelaten. Ook heb ik ondervonden dat geen proces hetzelfde is. Vaak 'begrijpen' mensen elkaar niet eens valt me op, ook al hebben ze min of meer dezelfde doel.
Alsnog, wat ik opmerk, is dat hoe meer ik de wens los laat om gelijkgestemde te spreken, hoe eerder ik juist meer kan delen, en mensen ontmoet met wie ik gesprekken heb die inspirerend zijn.
Er zijn ook momenten dat ik ''de weg'' eenzaam vind, maar dan maak ik de keuze om heel bewust de eenzaamheid te voelen en besef ik dat eenzaamheid ook een illusie is.

Oorspronkelijk geplaatst door Pionne

Misschien gaat het forum mij later weer meer boeien. Het lijkt ook wat stiller momenteel. Sommige mensen lijken verdwenen (Aart, Lia?), of zijn stil (Nadje?)...

Als eb en vloed.. Ze gaan en komen terug, de meesten dan..

Oorspronkelijk geplaatst door Pionne

Praktisch gezien werk ik twee dagen in de week buiten de deur, bij een lichamelijk gehandicapte vrouw met pgb, dat is best zwaar werk, en niet waar ik voor ben opgeleid (het is ongeschoold werk). Maar ik heb een klik met deze slimme en dappere vrouw. Ik doe dit werk omdat ik als zelfstandige te weinig opdrachten had (na 15 jaar succesvol te hebben gewerkt binnen mijn vakgebied. Rottige crisis!, en ik word oud, dus voor een baan willen ze me doorgaans niet meer...)

Wat voor opleiding heb jij Pionne?

Oorspronkelijk geplaatst door Pionne

Het mijmeren, denken, proberen te doorgronden, dat doe ik continu, tijdens alles wat ik doe. Ik doe inzichten op, maar misschien brengt het me uiteindelijk wel niet echt ergens. Het denken... Tja! Hoe werkt dat voor jou, Mihaela? Hoe richt jij je aandacht op die zaken die voor jou belangrijk zijn? En wat levert het je op?

Het is een heel proces geweest voor mij. De laatste jaren is er bij mij heel overzichtelijk. Ik richt me alleen op de grillen van mijn ego leren kennen, doorgronden. Als iets gebeurt, waarin ik mijn ego zie strijden,ga ik helemaal in op en onderzoek ter plekke of mijn overtuigingen waar zijn. Het is me de laatste tijd heel duidelijk geworden dat iedere spanning in mijn lichaam/geest voortkomt uit illusies die ik koester. Door ze aan te kijken, zie ik hoe ze verdwijnen. Ik ervaar de geest, en de hele werking van mijn ego zeer simpel maar hardnekkig. Bijna alles waarmee ik me in het verleden identificeerde, blijkt een illusie te zijn. Dat doet me vrij voelen, maar alsnog kan ik niet zeggen dat ik ''weet wat ik ben''.
Het levert mij een soort van transparantie, mijn onderzoek. Uiteindelijk brengt me keer op keer dichterbij iets wat ik al ken, maar wat ik lijk vergeten te zijn: Dat 'wat ik werkelijk ben'.. Zo ervaar ik het.

Het is zo zo veel veranderd voor mij de laatste jaren.. is echt niet in woorden te brengen.

Oorspronkelijk geplaatst door Pionne

Wist je trouwens dat kikkers heel hard kunnen gillen? Ik heb wel eens gedacht, wat hoor ik nou in de tuin? Heeft de kat een grote vogel te pakken? En dan was het een gillende kikker! Ik vind dat fascinerend, want wat heeft het voor zin voor een kikker om te gillen? In de natuur bedoel ik? Wie komt hem helpen als hij gilt? Misschien is het de bedoeling zijn aanvaller te laten schrikken? Ook houden ze zich soms voor dood. Om de belangstelling bij de aanvaller te laten verdwijnen... Interessant allemaal!

Wouw, zeker interessant, dat kikkers gillen. Ik vertelde tegen mijn vriend vandaag, toen wij aan het wandelen waren, en toen begon hij als een gek te gillen.. Het was even lachen

Oorspronkelijk geplaatst door Pionne

(Ik houd enorm veel van kikkers, heb ze ook als huisdier, Afrikaanse klauwkikkers in twee aquaria. En mijn buurjongen heeft heel veel leuke gifkikkertjes, die hij ook kweekt. Ik ga af en toe bij hem kijken.)

Ik vind zo leuk dat jij ook zo gek bent op dieren en insecten. Ben trouwens laatst bij Stichting Aap op bezoek geweest.

Oorspronkelijk geplaatst door Pionne

Nou, tot zover weer even! Een fijne dag voor jou en ik 'spreek' je!

Fijn je te spreken Pionne..

[Pionne]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Fijn je te spreken Pionne..

Insgelijks, Mihaela! Je tekst is voor mij inspirerend, en ik kom er zeker nog op terug waar en hoe... Dank voor je uitgebreide reactie!

Liefs, fijne dag, tot snel!

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Dat doet me vrij voelen, maar alsnog kan ik niet zeggen dat ik ''weet wat ik ben''.

Signaleer slechts dat alles betreffende 'het overkomt mij', ook al benader je emoties met een zekere afstandelijkheid alsof ze je niet zouden beroeren, eveneens de 'ik' beleving zijn, identificatie met wat je niet bent. Uiteraard moet je je in de 'ik' vorm uitdrukken dus zal er in de communicatie altijd enigszins sprake zijn van identificatie met een soort van inhoud, maar daarvan 'weet' je dan dat je die niet bent.

Wanneer je niet kunt zeggen 'ik weet wat ik ben' ligt er op datgene wat je werkelijk bent nog iets waar identificatie mee is, die of niet is onderzocht of die je meent wel te kunnen aanhouden. Doorgaans is dat ego, zonder welk je overtuigd bent niet te kunnen functioneren. Om die reden hamer ik er altijd op ego niet buiten het zelfonderzoek te houden. Wat ik je zie doen is doorkrijgen hoe de nukken van ego werken, dat is goed om de weerstand van ego te doorzien waardoor er niks tot je kan toetreden, maar de vraag is 'ben ik die nukken van ego ?', of 'ben ik wat ik denk ? of 'ben ik mijn verhaal ?'.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

de vraag is 'ben ik die nukken van ego ?', of 'ben ik wat ik denk ? of 'ben ik mijn verhaal ?'.

Geen van allen..
..maar wat dan wel?

Soms ervaar ik er een glimpje van dat wat ik ben, en zelfs kan dat langer duren dan heel even, maar het is nooit ononderbroken en blijvend.. Mijn ego,mijn denken,verhalen die ik mezelf vertel, komen er snel overnemen.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Signaleer slechts dat alles betreffende 'het overkomt mij', ook al benader je emoties met een zekere afstandelijkheid alsof ze je niet zouden beroeren, eveneens de 'ik' beleving zijn, identificatie met wat je niet bent.

Ik zou gebruik kunnen maken van een poppetje dat Ja knikt. Bestaan ze?
Soms lees ik iets en zie ik mezelf Ja knikken.. Bij het lezen hierboven heb dat ook.

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Uiteraard moet je je in de 'ik' vorm uitdrukken dus zal er in de communicatie altijd enigszins sprake zijn van identificatie met een soort van inhoud, maar daarvan 'weet' je dan dat je die niet bent.

Ja, dat klopt.

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Wanneer je niet kunt zeggen 'ik weet wat ik ben' ligt er op datgene wat je werkelijk bent nog iets waar identificatie mee is, die of niet is onderzocht of die je meent wel te kunnen aanhouden. Doorgaans is dat ego, zonder welk je overtuigd bent niet te kunnen functioneren.

Ja, ik heb regelmatig de ervaring dat er nog iets blijft kleven. Dan weet ik ook echt niet wat te doen verder. Dus ga ik gewoon maar verder met mijn onderzoek.
Soms vraag ik mezelf af: Stel dat ik mijn hele leven dan blijf onderzoeken?
Dan is het zo!
Ik wil hiermee zeggen dat er een stuk in mij is die onverschrokken door blijft gaan. Het verrast me namelijk ook, mijn bereidheid. Waar komt dat in Godsnaam vandaan?
Waar het vandaan komt doet het niet eens toe, wat ik wel weet is dat ik dat volg, hoe moeizaam het ook maar gaat...

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Om die reden hamer ik er altijd op ego niet buiten het zelfonderzoek te houden. Wat ik je zie doen is doorkrijgen hoe de nukken van ego werken, dat is goed om de weerstand van ego te doorzien waardoor er niks tot je kan toetreden, maar de vraag is 'ben ik die nukken van ego ?', of 'ben ik wat ik denk ? of 'ben ik mijn verhaal ?'.

Ik weet nu dat ik dit allemaal niet ben, maar dat 'wat ik ben' bestempel ik nog steeds als 'het onbekende'.
Mogelijk moet ik daarmee ophouden, met de overtuiging dat ik 'niet weet wat ik ben'.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Signaleer slechts dat alles betreffende 'het overkomt mij', ook al benader je emoties met een zekere afstandelijkheid alsof ze je niet zouden beroeren, eveneens de 'ik' beleving zijn, identificatie met wat je niet bent.

Dit vind ik wel heel erg treffend.
Weer een nuance, een laag wat weg gelaten kan worden.
Dank je.