Frog's lezerskring

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Tijden waren pedagogisch gezien toch harder. Ging vroeger soms met buikpijn naar het zwemmen en gymmen. Maar gelukkig was ik "bokkig" genoeg om nooit iets te doen, waar ik echt bang voor was. Terwijl ik toch echt wel een waterrat ben en pas later tot de ontdekkking kwam dat ik helemaal niet zo onsportief ben dan ik altijd dacht. Gewoon rustig aan geprobeerd en mezelf van de oude kinder traumas afgeholpen. Ik vind het jammer dat kinderen op die manier eerst een afkeer krijgen van sport terwijl ik het nu gewoon heerlijk vind om te doen. Vind alles wel leuk, maar water trekt mij toch het meest.

Toch zie ik tegenwoordig nog steeds terug, dat men weinig begrip heeft voor kinderen die even wat langer tijd nodig hebben om iets te durven. Uitgelachen worden. Of irritatie te verduren krijgen, omdat ze niet overal even goed in zijn. Zeker bij teamsporten komt dat voor, want daarmee schaden ze de prestaties. Pesten en uitlachen komt ook nog steeds voor.

Ik heb een paar jaar wand-klimmen gedaan.
Ik vond dat heerlijk, ik heb weleens ook heerlijk in de natuur geklommen.
Ik was een keer in de klim-hal, er was een open dag gaande, en ouders konden naar hun kinderen kijken hoe ze les kregen, of zelfs was de mogelijkheid om samen met het kind te klimmen.
Ik was op de boven verdieping, en keek naar beneden, een vrouw kwam naast me en ze begon gespannen tegen mij te praten.
Ze zei dat haar kind aan het klimmen was op dat moment, en dat hij heel erg bang was, zelfs liet ze me zien dat hij verstijfd tegen de muur aan het janken was, op het moment van ons gesprek.
Ze zei dat ze toch ergens zielig vond, en ze liever zou hem willen troosten, maar hij moet ook maar leren door te zetten zei ze. Als had ze allen begriep voor hem, want ze was ook altijd zo bang van alles, maar hield ze zich altijd groot.
Ik keek haar verbaasd aan en zei: Vrouw toch, ga je kind in je armen sluiten, en zeg tegen hem zoals je nu tegen mij zei dat jij ook bang bent, en dat het Ok is om bang te zijn. Doe het Nu! zei ik met een directe houding.
Ze vloog naar beneden, ik zag hoe ze degene aan sprak die haar kind begeleidde, en toen het kindje naar beneden was, zag ik haar zachtjes in zijn oor fluisteren, ze ging hem vast houden, en kuste ze hem zachtjes. Het kindje zag zo opgelucht uit.
Later op de dag zag ik ze samen klimmen, op een rustigere wand, speels en ontspannen. Ik denk dat ze ook echt plezier in hadden.
Ze kwam naar me toe na een tijd, en ze zei glimlachend en ontspannen: Dank je!

Soms ben ik wel blij dat ik mijn grote mond niet kan houden.