Tony Parsons - "Het open geheim"

Oorspronkelijk geplaatst door katerie

De moeilijkheid is dat we door het zoeken alles persoonlijk maken. We proberen te zeggen: ?Wat heb ik hier aan? Wat kan ik hiermee? Wat moet ik doen om dit te zijn?? Dat is de verwarring. Je hoeft helemaal niets te doen, want jij ? dit ? wordt al gedaan. Het wordt gedaan. In leven zijn is bezig te gebeuren. Zijn is gewoon zijn.
En als die zoeker, die altijd denkt dat hij iets moet vinden en iets nieuws of iets anders moet ontdekken, wegvalt, vindt er plotseling totale ontspanning plaats, en valt hij in de pure vreugde van dit zijn. Niet het kennen van het zijn, maar gewoon rechtstreeks zijn."

Hetgeen hier, op dit forum, aanbevolen wordt te doen is dan ook geen zoeken, maar wegstrepen van wat je denkt te zijn (ergo gedegen zelfonderzoek doen, hoe vaak is dat nou al niet gezegd?).
Waarschijnlijk spreekt deze tekst van Parsons je aan omdat het datgene is wat je juist doet, wat levert het me (het ego) op. En als dat niks blijkt te zijn frustreert dat ego uiteraard, dan heet het zelfonderzoek in de onderbroek te zijn. Vergeten wordt door Parsons gemakshalve maar dat hetgeen je zelf ter hand neemt (doet) ook wordt gedaan.

Ergo er zit een missing link in bovenstaande uitspraak namelijk 'als die zoeker wegvalt dan...' Maar dat is het hem juist, de manier waarop je er mee bezig bent zet die zoeker op de kaart en/of steviger in het zadel. De zoeker is ego en moet eerst zijn belang van dat onderzoeken onder ogen komen. Hij zit namelijk het vinden in de weg, is ontvankelijk voor stroop smeren en laat zich inpakken en om de tuin leiden. Kenmerken van het ego die als valkuilen zijn en eerst moeten worden doorzien.

Wat Tony Parsons schrijft is natuurlijk als vloeken in de kerk van de aanhangers van de traditionele advaita waarbij vooral in de paus ervan de aanname heerst dat er hard gewerkt moet worden, de uitspraken van de forumbaas daaromtrent zijn al jaren over het hele forum te vinden:

Als je er niets voor hoeft te doen zit je al snel in de neoadvaita en ben je uitgepraat, je hoeft immers niks te doen. De uitslag is bekend dus je draagt al kennis van hetgeen je had moeten onderzoeken en dus 'denkt' te weten. Dat niks hoeven doen is toch je adagium? Nou doe dan niks en verdwijn hier.

Dat is dan een voorbeeld van een schriftgeleerde die beweerd dat de ?chte advaita gepaard gaat met een bepaald gedrag of dat het ultieme inzicht een gevolg is van ijverige studie en jarenlange discipline.
Zo'n schriftgeleerde noemt zichzelf dan na een tijd een afgeronde gedegen zelfonderzoeker en ziet het als zijn missie het gedegen zelfonderzoek, wat hij afgerond heeft, aan te moedigen, aan te bevelen, aan te wijzen. Met forumlid Looro op kop de laatste tijd.

Dat veranderende gedrag zal zich openbaren en is geen gegeven waar je van kunt uitgaan. Echter wanneer je 'ik' sterkt vertegenwoordigd is in je 'zijn' moet je welhaast nog zoekende zijn want hetgeen je bent blijkt niet gevonden. Dat is jouw status quo en dat van Kweetniet en dat is op zich helemaal niet zo erg als je je bescheiden opstelt en je mening graag inruilt voor een betere. Maar wanneer het kijken naar de eigen perceptie de boventoon voert zit dat er met geen mogelijkheid in.