marie's 'ik'

[marie]

Ik denk dat de twistappel tussen mij en anderen over de plaats van 'ik' in het geheel ligt in de, door mij als fout geziene, stelling dat het 'ik' niet kan bestaan zonder dat het zichzelf voortdurend invult en heruitdenkt...
'Ik' zou niet kunnen leven zonder de illusie dat 'ik' besta. Zonder die illusie, lees tijdsdoder, komt er mij een verschrikkelijk leegte voor ogen die absoluut ingevuld moet worden om niet mijn verstand te verliezen...
Hewel ik ontken die toestand helemaal niet, en ik ontken zelfs dat die toestand zo afschrikwekkend kan zijn dat het 'ik' zichzelf vanalles en nog wat verbeeldt om maar niet in die leegte meegezogen te worden...
En die waarheid moet inderdaad doorzien worden alvorens men verder kan gaan in zijn onderzoek naar het eigen zijn...
Maar het is, zoals ik het trouwens stel, niet het 'ik' dat de oorzaak is van de problemen, maar wel degelijk de werking van het verstand die geen leegte aankan... Het 'ik' is dus niet de oorzaak maar zelfs het eerste slachtoffer van dat verstand...
Waarom denken jullie dat de mensheid zich zo vervreemd vindt van zichzelf als het juist niet op het niveau van het 'ik' is dat niet meer het 'ik' is...
Denken dat wij het 'Zijn' zonder het 'ik' kunnen leven is dwaasheid, denken dat 'ben' volstaat en het ik niet meer nodig en zelfs overbodig is...
Zo ver gaan in de verdwaling terwijl ieder kind kan zien dat het alleen met zijn eigen longen kan ademen, met zijn eigen mond kan spreken met zijn eigen lichaam en/of ziel pijn kan voelen...

En dat geldt voor alles; zonder 'ik' ben 'ik' niets... en besta 'ik' niet maar bestaat het geheel ook niet...
Ten minste zolang ik niet alle knopen die het 'ik' tot leven hebben gebracht terug ontknoopt heb en alzo één kan zijn geworden met het al...
Maar tot dat al zullen jullie nooit komen zonder jullie 'ik'.