Het zwatelen heeft weer een vervolg gekregen

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Gedachten onderzoeken is psychologie en heeft met zelfkennis eigenlijk niet zo veel van doen. Misschien dat je er psychisch wat stabieler van wordt, geen idee.

Wat jij hier aan het doen bent is sterker worden aan het idee. Je geraakt volledig thuis, beheerst de materie en bouwt het steeds verder uit, een web aan gedachten.

Zelfkennis onderzoekt kennis over het zelf. Niet de psyche, dat is een vak apart. Van psychologen lees ik op het gebied van zelfkennis soms gewoon onzin. Psychologie en zelfkennis dien je gescheiden te houden, mijn inziens.

De ouderwetse op een leer gestoelde psychologie is gericht op het inpasbaar maken van de mens in de maatschappij met het idee dat je daarin thuis voelen je weer gelukkig maakt. Vele mensen echter voelen zich daar juist helemaal niet thuis en hebben zelfmoordneigingen. Deze mensen zouden zich met bevindingen uit het gedegen zelfonderzoek wel geholpen zijn.
Maar de psychologie richt zich liever op het gros dat aan modernere kwalen leidt, het depressief worden van op zichzelf zijn, het niet langer meer bij elkaar kunnen hokken (of feesten), waar je van kinds af aan vertrouwd mee wordt gemaakt.

Je moet bij bewustzijn (het kennen) zijn. Bij de aanblik van een ander is er buiten de gedachten om al de vaststelling van een niet-ik. Alles wat je ziet (kent) dat ben je zelf niet. Dat is een ijzeren wet en die blijft in 'zijn' ook gehandhaafd.

In psychologische zin is er dan sprake van een niet volledig ik.
Daar begint de psychologie te dwalen.

Wat veroorzaakt dan de zelf-illusie? Dat is de onbewuste aanname dat je het lichaam wat waarneemt bent. Het waarnemen an sich wordt automatisch toegekend aan het lichaam. Het zijn toch jouw ogen die kijken? Het zijn toch jouw oren die horen? Je maakt je lichaam 'mijn' lichaam.

En dan ga je die zelf-illusie ook nog er eens versterken met een persoonlijk gemoed. Dan ben je jaloers of boos op niet-ik (de ander). Dan ben je gekwetst door niet-ik. Dan ben je teleurgesteld in niet-ik. Enz enz.

Wat er gebeurd waarom de zelf-illusie echt lijkt is dat het gemoed de illusie echt doet lijken. Je gemoed is jou de baas, dicteert jou een ego. In werkelijkheid doe je jezelf een ego aan.....

...

Ook hier weer zou de aandacht moeten liggen bij datgene wat versterkt (het ik).

Dat gezegd hebbende, dien je in het dagelijks leven toch in de rol van deze of gene ego te treden. Hoeveel weet ik van het egoloze 'zijn' ook heb, in de lichamelijke constitutie moet ik toch weer de wereld betreden. En als ik in die lichamelijke constitutie plezier maak met mijn vrienden (Om maar eens wat te bedenken) zeg ik dan dat dat vermeend is? Natuurlijk niet, in de illusie ervaar ik 'de ander' ook als een ander.

Het zou mooi worden als een stelletje tegen elkaar zegt: "Ik hou van jou"...en dan direct er achter aan zegt: "Maar het is wel vermeend hoor"! In deze wereld ervaart hetzelfde zichzelf als een ander. Ga gewoon op in de illusie anders maak je de ervaring kapot. Eenmaal het 'zijn' geweten is er niks op tegen om in de illusie op te gaan. In een film kun je ook 'helemaal zitten' en na afloop ga je verder alsof er niks aan de hand is geweest.

Je snap hopelijk toch wel dat gedegen zelfonderzoek uit komt op een arsenaal aan bevindingen. Niet alleen komt men op het vermeend zijn van de wereld. Dat 'vermeend' wordt hier, door mij in een bepaald context gebruikt voor het (tegen) spreken van wat gedegen zelfonderzoek (niet) is. Het is natuurlijk belachelijk dit te ventileren daar waar mensen (nog) in zichzelf geloven.