Het is mij overkomen.

Oorspronkelijk geplaatst door sagnaar

Hou het maar op Realisatie !.
Realisatie is iets wat je kan overkomen, je hoeft er niets voor te doen noch te laten. Je kunt het niet benaderen, niet naar toe werken, je kunt het niet oproepen, je kunt het niet absorberen of afgeven, je kunt er niet dichterbij komen noch er veraf van raken, en je kunt geen voorwaarden scheppen om het te laten gebeuren.

Realisatie kenmerk zich door afwezigheid van een ‘je’. Het kan ‘je’ dus niet overkomen. Dat gezegd hebbende, verkeerd schrijver dan in het absolute of maakt hij hier een denkfout? Dat hangt af van het geloof van de schrijver. Hij gelooft al dat je er niets voor hoeft te doen, dus is er ook geloof in het wél kunnen doen. Dat is verkeren in de dualiteit. Alleen vanuit het absolute bezien kan er niks gedaan worden, geloof is daarbij niet aan de orde. Maar wat heb je aan zulke kennis als je toehoorders in het betrekkelijke verkeren en geloven? In het betrekkelijke wordt er gewoon gedaan.

Feit is dat we mannetjes/vrouwtjes makers zijn. We hebben een entiteit geschapen en boven op 'wat we zijn' gezet. We hebben van zelf een klein (af)godje gemaakt en de god die we werkelijk zijn is in alle tumult geheel verloren geraakt. We moeten ons Zelf hervinden, dat is Zelfrealisatie.

Al het bovenstaande gedoe hoort bij het geneuzel en gerommel van de zogenaamde Zelfrealisatie. Zelfrealisatie is op z'n best een psychologische Mindfuck, en als je niet uitkijkt word het vanzelf een psychiatrische Mindfuck.

De mindfuck is juist dat we 'denken' dat wat we zijn waar is, waar dat helemaal niet het geval is. Waar de denker zijn werk doet moet het euvel ook binnen deze context worden aangepakt, de denker (doener) moet tot waarheid komen. Kortom er kan iets gedaan worden.

Zelfrealisatie of de westerse absolute waarheidsvinding zijn verwrongen begrippen die het puur ''onaangetast authentieke bestaans moment''...als gekaapt verwijzend begrip' geestelijk psychologisch trachten te duiden. Die zelfrealisatie heeft absoluut geen verband met de puur natuurlijke Realisatie, It happens to people, al the time, especially to those who are not familiar with it.

Niet uitgesloten kan worden dat 'het' zich spontaan kan voordoen. Voorwaarde is en blijft dat het zich niet aan 'iemand' kan voordoen. Waar ego zich manifesteert is iemand. Zelfrealisatie en waarheidvinding zijn werkwoorden, er moet iets gedaan worden en wel aan het voor waar houden van gedachten omtrent wat we zijn.

Zelfrealisatie is het summum van psychologische 'waan' en gekte.
Het geklooi met emoties, gevoelens, inzichten, ideeën en visies is feitelijk van nul waarde en frustreert je bestaan alleen maar.

Kennelijk behoeft het begrip 'zelfrealisatie' hier een definitie. Het is wat mij betreft de realisatie van het Zelf, maar dat is niet voor iedereen zo. Met zelf (het kleine zelf dat ik als zodanig met kleine letter schrijf) kan inderdaad ook zelfontplooiing worden bedoelt. Daarmee zijn de meeste doeners doorgaans bezig, vervolmaking van het kleine zelf en de bescherming ervan door ego.

Als je je NIET héél voelt, of één met alles, of als alles wat is, of vrij en onaangetast en onuitputtelijk vitaal.....als je dat allemaal niet onder-vind bij je bestaan ga dan niet proberen het wel zo te voelen of te ondervinden....

Waarom niet?
Als je last hebt van een mindset wat is er dan op tegen deze pijnlijke mindset in een positieve, minder pijnlijke, te veranderen. The work van Byron Katie kan je hierbij zeer behulpzaam zijn.

Wees gewoon met volle overtuiging je beperking, je benauwdheid, je lusteloosheid, je onvrijheid, je kwetsbaarheid, je egoisme, en je nietigheid.....dan kan het zomaar gebeuren (absoluut geen garantie !) dat je plotseling overvallen word door ''HELDERHEID', hèèlheid, onuitputtelijke vitaliteit e.n.z.
Just live your life outwards not inwards.....it will fuck you up sooner or later.

Haha ja, leuk uitgedacht maar zo werkt dat niet of althans alleen maar uiterst zelden.