Van het (vroegere) Byron Katie forum

[Renoir]

Hoi Bernhard,

Als ik zeg ja ik ben er van af wordt de weg het doel. Zeg ik nee dan zoek je een andere weg.
Er is geen weg, er vanaf zijn of komen is een denkfout. Het wordt gezien.
Quote van Katie "What is IS".

Je verhaal over dat je in een onveilige gezinssituatie bent opgegroeid. Dat je je gevoel niet kwijt kon, het idee had er alleen voor te staan enz... is nagenoeg identiek aan mijn verhaal. Dat maakt ons uniek. Gelukkig hebben we allemaal min of meer hetzelfde verhaal.

Als ik maar blijf tollen (overtreffende trap van wentelen) in de ellende van mijn gedachten, waarom zou ik ze dan niet onder de loupe nemen en zien dat IK degene ben die ze vasthoudt. Waarom houd ik ze vast ? Omdat IK er anders niet bent. De angst om niet IK te zijn is heel diep weggestopt en zo groot dat ik liever de andere kant uitkijkt. De kant waar ik wel een bestaan denk te hebben n.l. buiten (in het spanningsveld met anderen).
Je voelt een sensatie die soms heel subtiel in aktie komt. En die sensatie wordt herkend. De geest is getraind in herkennen, daar is hij een expert in. En in categoriseren ook. Het draaiboek wordt uit de kast gehaald. Maar als de geest, het wilsinstrument dat gewend is met doelgerichtheid tot actie over te gaan steeds niet verder komt dan wanhopige schijnbewegingen raakt het in paniek.

Ik moet, tot mijn schande hier, bekennen dat ik "the work" niet doe. Toen ik met Advaita in aanraking kwam was er geen weg voor de door mij ondervonden moeilijkheden. Alles is Maja en daar kun je het mee doen. Katie weet echt wel dat er geen weg is, maar heeft begrip voor dingen waar de mensen mee worstelen. Ze ziet de gehechtheid aan je verhaal. Ze gaat een eind met je mee in je hypohese.

De kracht zit er in dat je zelf tot het inzicht kan komen dat je gedachten veranderlijk zijn. En uiteindelijk gaat inzien dat jij je gedachten niet bent. De quote van Katie "Wie zou je zijn zonder je verhaal" is ijzersterk. Het onderzoek, dat aan jou is, kan je laten inzien. Het gevaar schuilt er in dat je alleen maar, of veel te lang, blijft zoeken naar comfort. Het comfort van een minder pijnlijke gedachte.

Realisatie, zij noemt het liever ontwaken (maar beiden zetten aan tot de gedachte dat het een handeling is) is direct. Je bent het al maar hebt er van alles tussen geschoven en nu denk je ook nog dat er iets is wat je kan doen. Er gaapt ogenschijnlijk een diepe kloof..... en in die ogenschijnlijkheid zoek je naar een brug. Zo genaamde gerealiseerden staan allemaal te roepen dat er geen weg is. Maar je verstand, dat niet die hoogte heeft waarop dat kan worden gezien, zegt dat er een brug moet zijn. Dus heeft Katie een brug voor je. Ik ben erg gecharmeerd van haar brug omdat het de handvaten geeft die ik heb gemist. Uiteindelijk is ook de brug fictie maar die geest van je moet kennelijk op weg worden geholpen.

Liefs.
Ranex