Zelfkennis

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Frederiki

Je hebt gelijk... er valt niet te oordelen. Niemand is tenslotte schuldig.

Het moeilijkste, vind ik persoonlijk, is: je gelijkmoedigheid te bewaren.

Dit is een universum waarin dingen kapotgaan, ongelukken en natuurrampen gebeuren,de ene soort de andere opvreet (ik eet ook, met veel plezier, vlees), mensen elkaar treiteren, misbruiken, uitbuiten, desnoods doden, en waarin de mensen, die je liefhebt, je totaal onverwacht kunnen ontvallen.

Het heeft geen zin om optimistisch of pessimistisch te zijn.
Het heeft er de schijn van dat het universum zich niet om ons bekommert.

Toch zijn liefde en goedheid mogelijk.

Er is echter niets blijvend in de wereld der verschijnselen.
Of het mogelijk is dit te kunnen aanvaarden zonder dat het tot neerslachtigheid, fatalisme en apathie leidt... Dat moet ieder voor zichzelf ondervinden.

Ik beweer niet dat ik dat kan... tot nu toe zeker niet.

Voor mijn gevoel komt ons toe wat wij "vragen". We maken wel deel uit van dat universum, dat zich dan wel of niet (be)kommert.

Gelijkmoedigheid kun je ook terug vinden in of ondanks minder gelijkmoedige momenten. Misschien vergis ik mij ,maar voor mijn gevoel straal jij dat juist uit.

Een schijnbaar heftige confrontatie zien omslaan in een gezamenlijk amusement en het besef: waar gaat het over? Je kunt dan niet eens meer anders dan hartelijk lachen en elkaar lief (blijven) hebben.

Ook dat is uitdrukking van Liefde en goedheid, al zou je dat op het eerste gezicht misschien niet zo willen zien.