Wat is liefde?

[Hein]

Ik hoef maar verliefd te zijn en ik zit al niet meer op de troon van mijn ego, maar alle aandacht, ook en vooral die van het hart, is gericht op de ander. En dat alleen is genoeg om de wereld te doen veranderen: het gras is groener, de hemel is blauwer en Schuberts bergbeek bruist onstuimiger dan ooit tevoren.

Denken en voelen worden als een kussen opgeschud en het lichaam reageert spontaan en enthousiast ? we vergeten onszelf. We zeggen in zo'n geval dat we buiten onszelf zijn van vreugde, waarmee we niet bedoelen dat we werkelijk buiten onszelf zijn ? dat is uiteraard onmogelijk ? maar we zijn mijlen groter dan dat wat we in vroeger dagen voor onszelf aanzagen en als 'ik' voelden.

De tragedie van de meeste liefdesrelaties is dat dit horizon-wijde ervaren geleidelijk aan, of zelfs met een klap, verdwijnt en geleidelijk aan ontstaat er op zijn best een relatie waarin we elkaar in huis tegenkomen en waarin we voor elkaar worden tot zoiets als delen van het meubilair dat er nu eenmaal bij hoort en dat we misschien zelfs wel graag zien, maar waaruit elk element van inspiratie is verdwenen.

In het ergste geval wordt de liefde verdrongen door het leven als hond en kat en ontstaat de hel van het ruzie-huwelijk: iets ergers kan een mens nauwelijks overkomen. Waar is het nu scheef gegaan? Hoe kon dit, zo hoort men menigeen vragen, nu juist mij overkomen? Alle grote en belangrijke waarheden zijn eenvoudige en voor de hand liggende waarheden, zo ook hier.

Als we goed gekeken hadden kon het niet anders dan duidelijk zijn dat toen de liefde ons doorstroomde, het ego en zijn zelfzuchtigheid verdwenen waren, terwijl later het slagveld door dit ego werd beheerst: we gingen onze eisen stellen, onze rechten verdedigen, beschuldigen, enzovoort.

Kortom: we gedroegen ons alsof ons ego, onze persoonlijkheid, recht had op de liefde van de ander.... we zochten liefde voor het ego, voor de persoonlijkheid. We wilden, om beter te kunnen drinken, de kurk wat vaster op de fles drukken. En toen er langere tijd geen wijn uitkwam en de kurk muurvast op de fles was gedrukt, gingen we er zelf maar bovenop zitten.Maar liefde is nooit aan de kassa staan: liefde is een soort zelfmoord.

Dit is niet iets nieuws ? dit is iets dat we zo duidelijk kunnen zien als de zon op een wolkenloze zomermiddag. Maar zo zeer zitten we vastgeroest in onze oude gewoonten, dat we weigeren goed te kijken en dat we al onze oude spelletjes weer uit de kast halen en ons weer opstellen als het kleine kind dat moeilijkheden had met zijn vader of moeder en dat nu de problematiek met vader of moeder gaat uitvechten met de arme huwelijkspartner. Is dat nodig?

Moet het beslist misgaan omdat we nu eenmaal mensen zijn en geen engelen? Voor wie een keer duidelijk begrepen heeft hoe het perspectief werkelijk ligt, zal er misschien vallen en opstaan zijn, maar mis hoeft het niet te gaan wanneer beide partners van goeden wille zijn. We hebben een partner gevonden en we hebben ons bij hem of haar gevoegd omdat we bij het samenzijn ons egoïsme verloren ? omdat de liefde alles wegvaagde wat ons enkele maanden eerder aan de ketting legde.

En onze ervaring is dan ook, dat de kettingen zijn weggevallen en dat ons hart de wereld omvat: zouden we niet elke boom in het bos willen omhelzen, zouden we ons niet naakt van de bergtoppen in de lucht willen verheffen om te vliegen als adelaars.... de wereldliteratuur staat er vol van.

Wil een liefdesrelatie niet alleen niet mislukken maar wil zij haar doel bereiken, zo er van een doel sprake kan zijn, dan moeten wij de omgekeerde weg bewandelen. Om te komen van de eerste liefde ? het stralende gevoel ? tot de tweede, waar we geheel in het licht zijn opgelost, dan moeten de partners voor elkaar kunnen dienen als altaar waarop men alles kan geven wat men heeft en wat men is..... en wanneer de liefde er is, vragen wij ook niet anders. Wie liefheeft wordt overspoeld door de drang om alles te geven wat hij heeft en is, nóg meer, nóg meer.

Het is deze drang die de natuur van de liefde zelf is, die het onderscheid bepaalt tussen echte en namaakliefde. Ook al gaat men met honderd mannen of vrouwen door de gebaren der liefde, dit alles blijft namaak zolang er niet die onvoorwaardelijke drang is om zich geheel te geven: geven is de ware aard van de liefde. Wie denkt aan een nachtje vol plezier blijft buiten de liefde staan, ook al gaat hij tien keer door de gebaren. Wie klaar staat om te incasseren blijft buiten de liefde staan.

Bron (? mogelijk Osho)