Nothing to do

[diane]

Oorspronkelijk geplaatst door tineke

Wat mezelf betreft, bleek de emotionele lading pas te verdwijnen NA volledige vereenzelviging met hetgeen zich voordeed (= het in zijn totaliteit als "van mij" te aanvaarden). Ik was tot enkele jaren geleden een kei in het wegnemen van de "persoonlijke" lading

Nu is het voorts de vraag of het wel zo wenselijk is of lijkt te zijn om geen emotionele lading meer te kunnen voelen. In de beschikbaarheid die we in feite zijn heeft alles wat opkomt niets met "mij" (in persoonlijke zin dus) te maken. Hoewel ik daar dus veel later pas achter kwam hoor! Het streven van sommigen om vooral niets meer te (willen..) voelen komt op mij soms over als een ultieme vorm van controle.

Als je kind doodziek is zullen er emoties opkomen in welke vorm dan ook. Zie dit als een volstrekt natuurlijk gegeven van mens-zijn. Zo kan ik natuurlijk talloze voorbeelden gaan opnoemen die heel verdrietig zijn.
Het verschil zit voor mij in het zien dat die emoties er wel degelijk mogen zijn maar dat er geen eis is "dat het niet had mogen gebeuren".
Nogmaals het is moeilijk hier in z'n algemeenheid over te praten, zoals gezegd, het is heel subtiel.

Het andere uiterste is het zwelgen in emoties, "ik moet en zal ze voelen" vanuit een soort opvatting dat dit een blijk van "gevoeligheid of zelfs "menselijkheid" zou zijn. De damesbladen staan er vol van. En ook op TV kan er regelmatig van genoten worden..

Maar ik zweer je: als ik wanhopig word van bijv. kiespijn ga ik gewoon naar de tandarts. Geen sprake van: het is zoals het is. En als mijn kind pijn heeft voel ik ongegeneerd volop mee. Zonder verzet..WiNk