Jaren geleden ben ik wakker gemaakt door een inbreker, aangerand en bedreigd. Van alles wat die situatie met me deed, vond ik het ergste dat het niet meer vanzelfsprekend was dat ik veilig ben als ik slaap. Ik heb ervoor gevochten om die veiligheid weer terug te vinden, maar die vanzelfsprekendheid lijkt in de basis nog steeds beschadigd.
Ik had een anti-inbraak-dingetje op mijn voordeur zitten, wat me gisteren voor de tweede keer buiten gesloten heeft. Ik moest iemand, die ik niet ken, vragen om bij me in te breken, zodat ik mijn huis weer in kon. Dat ding heb ik maar van de voordeur geschroefd, en dat confronteert me nu. Ik heb de neiging weer even boos op die inbreker te worden. Maar het confronteert me vooral, omdat ik mijn veiligheid gekoppeld had aan dat ding aan de deur. Nu die veiligheid niet meer vanzelfsprekend is, wordt steeds weer duidelijk dat ik die veiligheid zelf moet maken. En daar kan niemand anders dan ikzelf iets aan veranderen. Wat gebeurd is, is immers gebeurd.
|
16 July 2012, 08:45
Vertakte weergave