Geen oordelen

[Mihaela]

Terug na mijn werk loop ik eerst een klein stukje door de industrie terrein.
Er zijn vaak buitenlandse vracht-wagen-schauffeurs die ik tegen kom, die de weg aan het zoeken zijn.
Ik ben nu gewend om de mensen de weg uit te leggen, want ze kunnen daar tussen de straten niet altijd direct hun bestemming vinden, ook al zitten ze maar 50 meter vandaan.
Vandaag weer zo iemand. De man liep naar me toe, en ik ging gelijk op zijn papieren kijken. Het adres was me helaas niet bekend. Ik vroeg of hij Engels sprak, Roemeens, Frans? Russisch zei hij, maar ik spreek geen Russisch.
Hoe dan ook begreep hij dat ik de weg niet kende, ook al deed ik heel erg mijn best om iets te bedenken.
Hij zei: Tanks, glimlachte, en ging verder zoeken.

Slanke man, hij liep best sportief, geen lelijke man.
Hoeveel hij glimlachte toen hij me bedankte, in zijn ogen zag ik iets hard. Mijn gedachten gingen gelijk: Zo een man zou mogelijk met gemak iemand kunnen verkrachten.
Direct daarna dacht ik: Zelfs als iemand zoiets doet, het is het dierlijke in de mens die ik nu meen te zien.
Direct maakte ik contact met het dierlijke in mezelf, en ervoer ik dat voor heel even als mens eigen.
Het besef dat ik echt allen gevoelens en belevingen ken, die ieder mens op aarde ook beleeft, gaf me een gevoel van menselijkheid, en alsof allen oordelen ineens weg vielen.
Want als ik dit allemaal ken, dat wat in de menselijke aard schuilt, hoe kan ik ooit nog iemand oordelen, vroeg ik me af..

Mijmerend ging ik verder wandelen, en het besef dat ik niet de vorm ben, en mijn gedachten ook niet, en ook niet mijn gedrag , drong dieper tot me door.

Wat dan wel, gilde de vraag in mijn binnenste?

Het antwoord kan ik in woorden niet weergeven, maar het was weer rust wat in mij daalde..