Vaarwel...

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Haar vanuit het zien wat gezien wordt of ook niet. (al dan niet waar)
niet rustig weg kunnen laten is juist daarom niet haar ding.

Wat de vermoeienis voor mijzelf betreft, het werkt voor mij net even iets anders. Je kunt ook dusdanig veel energie hebben dat je alsmaar blijft doorgaan. Ik heb daar "last" van in die zin dat ik juist onvermoeibaar ben en daardoor op een gegeven moment elke dag weer of alleen maar mondjesmaat niet aan toe kom, wat ik ook nog wil.... prioriteiten verleg en mijn grenzen voorbijga. Wat lastig is als je dat niet eens echt merkt. Mihaela "denkt" zelf ook dat ik moe van haar wordt. Dat is dus niet zo.

Wat ik niet behulpzaam vind haar en niemands richting uit is dat ik de illusie mee in stand houd, door in haar denkbeelden mee te moeten gaan en te voeden. Terwijl ik zelf toch ook duidelijk meen te zien waar deze uit voortkomen. Mijn denkbeelden loslaten op een dergelijke manier is dan ook alleen maar weer een soort van ruil. Dat moet ook anders kunnen en kan ik mijn eigen zien maar beter eerst onderzoeken.

Het meekijken verder met Mihaela kan ook zonder woorden en wordt wat mij betreft daardoor juist niet verstoord.

Meestal is datgene wat je ziet datgene wat jou zelf beroerd en heeft het maar weinig met die ander te maken. Mihaela zegt, naar mijn idee, wel heel duidelijk wie ze zelf is, hoe zij zichzelf ziet en waar ze mee bezig is. Dat alles maakt dat je haar deel er uit kunt filteren en daarbij houdt je een deel over dat kennelijk wel aan jou toe te schrijven is.

Althans voor degene die bereid is om mee te kijken en bereid is die moeite te doen. Je kunt ook zoals Esradha dat deed je verwarring door al dat gespiegel aangeven of het als chaos betittelen, het typeren zodat het makkelijk als onzin kan worden weggezet. Je kan zoals Maria in het verweer gaan door juist de bekendheid met het inferieure van de aangever naar voren te halen. Allemaal mechanismen om niet te willen zien, je ogen dicht te kunnen houden, want de kern van ego is eigenlijk helemaal niet zo krachtig zodat het met alle middelen moet worden beschermd.

Om die reden is het ontzettend zinnig om op zoek te gaan naar de aard van dat kleine kwetsbare in je dat constant bescherming behoeft. Want als je ergens moe van wordt dan is het wel de continue aandacht, bescherming en instandhouding van je ego. Dus als ik met Mihaela naar jou meekijk, zie ik dat ze allereerst haar energie heeft opgeladen en daarbij strijdt ze voor een intrinsieke aandoende zaak die haar juist energie geeft. Daarbij ziet ze in zichzelf de vermoeidheid die jou parten moet spelen indien zij zelf aan jouw wereld vorm zou moeten geven.

En wat doe jij, je gaat verklaren, niet kijken hoe vermoeiend jou manier van omgaan met de dingen moet zijn, nee verklaren waarom je zo moe bent. Je krijgt een cadeautje en in plaats van het blij en verrast uit te pakken leg je het onaangeroerd op je zolder of geeft het als ongewenst terug.

Wat doet ego ? Nou wat ego doet dat laat je dus treffend zien en je staat daarin niet alleen hoor, iedereen hier doet dat bijten en krabben om toch vooral niet even mee te hoeven kijken. Jij geeft het cadeau gewoon met een aanmerking over het cadeaupapier, waarvan je zegt dat zij zelf zich daarin heeft verpakt terug. Jij hebt een zogenaamd retour cadeautje, je wilt haar denkbeelden niet voeden. Ook wil je er geen ordinaire wisseltruuk van maken.

No harm is done, ego is weer gered.