Je vraagt er om take 2,.....

[Guy]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Omdat ik weet dat het niet waar is, maar het wel geloof en zo voel. Het is zo irre?el als de pest, maar als die pijn wakker is, voelt het waar. Als ik hoop op bevestiging, maar hij komt niet, neem ik mezelf weer weg. Momenteel hik ik ook erg aan tegen de middag werken, die ik voor de boeg heb. Ik krijg het benauwd, maak mezelf klein en voel mijn verdriet groeien. Ik weet ook dat het idioot is, wat kan me helemaal gebeuren? Wat kunnen ze me maken? Welk mens ooit kan bepalen of ik mag zijn? Niemand toch? De ene keer brengt dat een gaatje in de pijn, de andere keer blijft het vast zitten. Dan ga ik maar zingen of dansen, om toch mezelf te prikkelen aanwezig te mogen zijn.

De vraag zou kunnen zijn of je jezelf moet pijnigen door (opnieuw vast te houden aan een valse overtuiging) toe te geven aan je gevoel van "verplicht" zijn, om de laatste 2 weken uit te dienen. Als er sprake is van verdriet en pijn, en er niet kunnen zijn voor jezelf, hoe kun je er dan zijn voor een ander(en)? Doe je die daar ook niet mee tekort? Plichtsbesef is een slechte graadmeter. Een andere optie zou kunnen zijn, de boel lekker op stelten zetten vanmiddag, zodanig dat ze je vanzelf naar huis sturen en je niet meer terug hoeft te komen. maar dat is vanzelfsprekend lekker makkelijk praten als je langs de zijlijn staat. Ik wens je wijsheid in deze, maar je kunt op ieder moment echt voor jezelf kiezen. Daarmee kom je in je kracht. Je zult je daarna herboren voelen. Good luck.