Shankara

[Rennie]

Toon beschrijft dit met behulp van de tien verzen van Shankara.

Oorspronkelijk geplaatst door Toon

Volgens mij moeten we met de puzzelstukken, met al wat we hebben, herbeginnen in vers twee en de volgende verzen van de Tien Verzen. ?

?Ik ben noch de kasten, noch de regels betreffende kaste, samenleving en gewoonte, voor mij bestaan er ook geen concentratie, meditatie, yoga- en andere oefeningen; want elke illusie van 'ik' en ?mij? is in het niet-zelf geworteld en wordt derhalve verdreven door de kennis van het ware Zelf. Ik ben het Ene zonder dat er iets anders bestaat, de onmiskenbare Essentie van alles, pure Gelukzaligheid.?

Ik versta dit vers als : ? Eenmaal de innerlijke waarheid als kennis in de ware natuur, het ware zelf geworteld is, is de kennis uit het niet-zelf (de drie voorkomens van het ik en de illusie van het denken en weten) verdreven.

?Wortelen?, langzaam maar bestendig uitbreiden in de waarheid. Na het oplossen van het ik volgt het wortelen in de waarheid.

Ik versta dat wortelen als ?zonder vooringenomenheid en onbevangen de ander en de wereld tegemoet treden. Dat heeft niets te maken met oefenen maar met een houding en mentaliteit.

Laten we nou maar gewoon uitgaan van de dualiteit, daar is een doel en zijn er wegen, waarvan allen in meer of mindere mate in Rome uitkomen.

Die 'innerlijke waarheid die als kennis in de ware natuur, het ware zelf geworteld is' en 'de kennis uit het niet-zelf', is niet een gebeurtenis die je in de dualiteit 'zomaar zonder enige inspanning' toevalt. De 'ik' is iets waar geducht rekening mee is te houden.

Natuurlijk zijn er die gekomen zijn middels een bypass van het denken, maar even zovele anderen hebben het denken kritisch moeten benaderen, het qua argumentatie volledig uitputten.

De rede is namelijk naast de vrijwel onneembare vesting van de zelfgenoegzaam- en ingenomenheid een volgende belemmerende factor om iets ongenuanceerds toe te laten.

Waarheid moet (nou eenmaal) ontdaan worden van de subjectieve bedekking.

Het is soms al moeilijk om een wens als 'goeiemorgen' in het weerwoord 'Goedemorgen' niet die verwachtte kritische noot op de schrijfstijl te zien, dus zonder subjectieve bedekking.