Advaita in de praktijk.

[Aart]

Oorspronkelijk geplaatst door Pionne
Als alles één is, non-dualiteit, zijn we het dan ook niet vanuit de aard van de zaak 'eens'? Of is dit zo'n typische vraag van een groentje?

Renoir, ik ben oprecht benieuwd hoe het is om je werkelijk de advaita-principes te hebben eigen gemaakt. Ik sta er als volgt in:
a) Ik ben er nog zodanig ver van verwijderd dat het voor mij niet te bevatten, te begrijpen, voor te stellen is.
b) Advaita bestaat niet, het is een luchtkasteel.

Om maar even aan te geven? Ik neem jouw intentie zeer serieus, dat staat buiten kijf.


Reactie Renoir;

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Als, dat zeg je goed. Het is niet één en duaal en dus niet non-duaal. De wereld is met het kennelijke doel triviaal opgezet oftewel in diversiteit met een doel dat ik niet in staat ben te bevatten. Maar waarvan ik vermoed dat iets zich heeft opgedeeld om zich in staat te stellen zichzelf te kunnen bevatten ervaren en ontmoeten. Iets dat zich dus noodgedwongen heeft moeten opsplitsen en zich bediend van dualiteit.

Dus nee, we zijn in de aard juist verschillend en het lijkt eerder de bedoeling in zich te herbergen een te worden. Wording betekend ontwikkeling en die mogelijkheid is ingebakken.

Je a) klopt niet helemaal, je bent onwetend gemaakt, maar alles wat je bent bevindt zich al in je, is daar latent aanwezig. Je intrinsieke opdracht is het om je ware aard, je onverdeelde zelf, te zoeken en daarvoor staat je de spiegeling van anderen, die net als jij dat ten doel hebben, ter beschikking.

Ad b) advaita is het directe inzicht dat je dat onverdeelde zelf bent, zoniet dan kan advaita je (al zijn de meningen daarover verdeeld) behulpzaam zijn, door eliminatie van dat wat je niet bent, je tot je ware aard terug te brengen.