PRI en de kunst van bewust leven.

Tine · 22 May 2013, 16:07

Je weet inderdaad nooit wat er zich juist afspeelt in iemand anders? leven en zijn. Maar ik weet wél hoe belangrijk het kán zijn iemand te ontmoeten die een doodsverlangen BEGRIJPT en geen verzet aantekent vanuit de eigen angst. Er wordt inderdaad vaak gedacht dat je hulp nodig hebt om dat verlangen OM TE KEREN, om er zo vlug mogelijk vanaf te geraken.

Ik heb enkele mensen in mijn leven ontmoet die een oprechte doodswens koesterden en zich daar eigenlijk geen raad mee wisten (= er tegelijk bang voor waren). Mijn begrip, mijn bereidheid om die doodswens als re?el en onoverkomenlijk te aanvaarden (al ging het om dierbaren die ik liever NIET ?kwijt? wilde), bleek uiteindelijk datgene te zijn wat zij nodig hadden, zonder dat ze dat zélf echt beseften. Geen advies om hulp te zoeken, geen pogingen om hen op andere gedachten te brengen, geen (ver)oordelen? Iemand van ganser harte het recht gunnen om zich zo te voelen, aanvaarden dat iemand effectief het liefst dood wil zijn, vraagt een bepaald soort moed maar kan duidelijk een bevrijdend effect hebben.

Toen ik recentelijk zélf maandenlang een innige doodswens koesterde (omdat ik echt geen enkele reden meer zag om in leven te blijven en alle levenskracht/-wil/-lust mij verlaten had), waren de ervaringen met die andere mensen mijn ?redding?. Ik was daardoor immers in staat om me niet te verzetten tegen mijn eigen doodsverlangen, waardoor ik mijn angst voor dat verlangen onder ogen kon komen (?n transformeren naar aanvaarding ervan). Ik gaf mezelf eenzelfde recht als ik anderen had gegeven, namelijk : het is oké om dood te willen zijn.
Ondertussen is mijn doodswens in rustiger vaarwater terecht gekomen. Het lijkt alsof het verlangen om te leven (eros) en het verlangen naar de dood (thanatos) met elkaar ?versmolten? zijn of dat ze alleszins in vrede naast elkaar leven in mezelf. Ik ben daardoor noch bang om te leven en pijn te lijden, noch ervaar ik angst om dood te gaan/zijn (of dat te willen) en in ?het grote niets? te belanden?

22 May 2013, 16:07	#11
Tine Asprirant lid Geregistreerd: 29 September 2011 Berichten: 0	Je weet inderdaad nooit wat er zich juist afspeelt in iemand anders? leven en zijn. Maar ik weet wél hoe belangrijk het kán zijn iemand te ontmoeten die een doodsverlangen BEGRIJPT en geen verzet aantekent vanuit de eigen angst. Er wordt inderdaad vaak gedacht dat je hulp nodig hebt om dat verlangen OM TE KEREN, om er zo vlug mogelijk vanaf te geraken. Ik heb enkele mensen in mijn leven ontmoet die een oprechte doodswens koesterden en zich daar eigenlijk geen raad mee wisten (= er tegelijk bang voor waren). Mijn begrip, mijn bereidheid om die doodswens als re?el en onoverkomenlijk te aanvaarden (al ging het om dierbaren die ik liever NIET ?kwijt? wilde), bleek uiteindelijk datgene te zijn wat zij nodig hadden, zonder dat ze dat zélf echt beseften. Geen advies om hulp te zoeken, geen pogingen om hen op andere gedachten te brengen, geen (ver)oordelen? Iemand van ganser harte het recht gunnen om zich zo te voelen, aanvaarden dat iemand effectief het liefst dood wil zijn, vraagt een bepaald soort moed maar kan duidelijk een bevrijdend effect hebben. Toen ik recentelijk zélf maandenlang een innige doodswens koesterde (omdat ik echt geen enkele reden meer zag om in leven te blijven en alle levenskracht/-wil/-lust mij verlaten had), waren de ervaringen met die andere mensen mijn ?redding?. Ik was daardoor immers in staat om me niet te verzetten tegen mijn eigen doodsverlangen, waardoor ik mijn angst voor dat verlangen onder ogen kon komen (?n transformeren naar aanvaarding ervan). Ik gaf mezelf eenzelfde recht als ik anderen had gegeven, namelijk : het is oké om dood te willen zijn. Ondertussen is mijn doodswens in rustiger vaarwater terecht gekomen. Het lijkt alsof het verlangen om te leven (eros) en het verlangen naar de dood (thanatos) met elkaar ?versmolten? zijn of dat ze alleszins in vrede naast elkaar leven in mezelf. Ik ben daardoor noch bang om te leven en pijn te lijden, noch ervaar ik angst om dood te gaan/zijn (of dat te willen) en in ?het grote niets? te belanden?