Mihaela's arena

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Welnee, het was een duidelijk verhaal wat je vertelde. Er was herkenning bij het lezen en het raakte me. En wat ik over kan zeggen is dat ik zou wensen dat een groter deel van de mensheid zo met de dat wat op zijn of haar pad komt zo om zou gaan, dan zou de wereld er al een stuk anders uit zien dan dat hij nu doet.

Was je nu teleurgesteld over mijn reactie? Ik had je ook een groot compliment kunnen maken over dat wat je schreef. Maar zowel dat wat teleurgesteld kan zijn als dat wat het compliment dankbaar in ontvangst had genomen is beide niet dat wat je bent.

Dat neemt niet weg dat er iets is wat (teleurstelling of complimenten) kan ervaren. Dat blijft bestaan, net zoals we een lichaam hebben wat pijn en genot kan ervaren. Maar net zoals je je lichaam niet bent, is dat wat kan ervaren niet dat wat je bent. Zo lang als er een functionerend lichaam en persoonlijkheid is zullen er voorkeuren zijn. Bijvoorbeeld om gezond te zijn, alles te kunnen doen wat je graag wilt, bevestiging te krijgen en (h)erkenning te ervaren.

Ik krijg nu bijna de neiging om je een Godin te noemen ...
Dat is omdat het leven een stuk aangenamer is (om te ervaren) als we die dingen tegen komen die ons bevestigen, die we als positief kunnen benoemen, waar we van opfleuren etc. Maar daar blijft altijd een keerzijde aan zitten omdat dit onderdeel uitmaakt van de wereld van de dualiteit. Een persoon kan zich nu eenmaal goed voelen omdat er ook de ervaring is van zich niet goed te voelen. En ondertussen kunnen we de wens uit spreken dat iedereen op de hele wereld zich vooral goed zal voelen, positieve ervaringen op zal doen, geluk en genot zal ervaren. Maar uiteindelijk zijn dat allemaal bevestigingen van dat wat je niet bent.

Zelfonderzoek gaat over de ontdekking dat dat wat bevestiging nodig heeft dat we dat niet zijn. Want die bevestiging die we zo dolgraag wensen heeft alles te maken met de identificatie met wie we niet zijn. En hoe fijn het ook is om bevestigd te worden in je bestaan, het houdt je in de identificatie en het houdt het idee in stand over wie je denkt zijn maar niet bent.

Verder zou ik (met Sem, waar is ze eigenlijk gebleven?) willen zeggen dat het finale inzicht zoiets is als 'er is niemand' (bij wijze van spreken, want het is niet meer dan een verwijzing). Die ervaring kun je hebben, zoals je ook omschrijft, op momenten dat er geen beleving van een lichaam of een persoonlijkheid is. Dat zijn inkijkjes in de Werkelijkheid achter (of liever: voor) de werkelijkheid. Maar in de ervaring beleven zit nog steeds het risico dat er iemand is die zich die ervaring toe-eigend. Er daarmee doet de persoon, en het geloof in het bestaan er van, weer zijn intrede.

Dat wat je bent (voor zover daar als iets over te zeggen valt) is die Waarnemendheid waarin alles verschijnt. En dat is niet iets wat je kunt worden of iets wat je kunt verwerven; dat is WAT je (altijd al) bent, het Enige wat altijd Is.

Het ik is een hardnekkig iets. Bedankt voor je mooie uitleg.