Ik heb een paar lieve vrienden om me heen, die me absoluut waarderen, alleen momenteel zelf opgeslorpt worden door hun eigen uitdagingen. En zoveel tijd voor zichzelf nemen, dat ze er bijna niet zijn. Af en toe even, om dan weer te verdwijnen. En ik, zit evenzeer in zwaar water, maar sta daarnaast gewoon klaar voor dierbaren. Maar dat lukt me steeds minder. Alleen maar geven en weinig terug krijgen. Dat heeft maanden geduurd en het breekt me op.
Maar dan valt ineens 'alles' weg, ben ik wel heel erg op mezelf aangewezen. Het voelt of het grootste deel van mijn netwerk is weggevallen en ik alleen sta. Niemand die zich om mij bekommert, voor mij komt zorgen en me laat voelen geliefd te zijn. Ik heb me verloren in de zorg om anderen en mezelf erin vergeten. Mijn verdriet daarin is zo groot. Aan mij dat kindje dat zich in de steek gelaten voelt, te troosten. Ik vind langzaam daarin ook mijn manieren en kom dan in een rust met een glimlach. Dan even is mijn wereld weer veilig, mag ik op deze wereld staan. Om vervolgens boem weer in dat verdriet te storten en liefde om me heen te missen. Blijven troosten, blijven troosten is de opdracht. Ga ik het in mezelf vinden dat gat aan gemis in te vullen...
|
5 July 2013, 07:12
Vertakte weergave