ik vroeg me af: Geloof ik in engelen? Die vraag was een paar dagen geleden. Ik merkte weer een soort van opstandigheid bij mezelf. Het leven is een ervaring die ervaren dient te worden, waar zijn dan de engelen voor nodig? Die bieden troost en hulp, maar dat is ook afhankelijkheid. Daarnaast, mag het leven in haar hevigheid, en de mens in zijn zoektocht gesteund worden, en getroost worden of niet, is dat niet vluchten voor de pijn?
Ik weet het niet hoor, ik snap er niets meer van..
De laatste paar dagen waren gevoelsmatig voor mij heel zwaar. Het gevoel van depressie, en zinloosheid was aanwezig. Zoals gewoonlijk besloot ik om voluit te voelen, verzuipen in het gevoel zoals gewoonlijk..
Ben ik te streng en hard voor mezelf? Het zou wel kunnen.. Eigenlijk, Ja!
Ik ben weer een paar dagen alleen, ik overwoog om bij vrienden te gaan, maar het ontbreekt me het impuls om dat te regelen.
Ik heb gekozen om thuis te blijven, ook al weet ik dat een bezoek bij vrienden mij goed zou doen, maar het ontbreekt me de kracht om moeite te doen.
Voelen, voelen, voelen.. is wat ik mezelf vertel. Moedig, en vastbesloten ga ik weer in dompelen, in het gevoel dat aanwezig is: eenzaamheid, depressie, pijn, en een gevoel van zinloosheid.
Wat nu aan de oppervlak is, en wat ik intens onderzoek, is het gevoel van hebzucht. Er zijn er zo veel kleine dingen waarin dat zich bij mij voordoet.
Een mengsel van gretigheid, pijn en genot gaan door elkaar.
Het is subtiel zoeken, voor mij dan, waar het ene is, en waar het andere eindigt begint een andere weer.
Ik zie ook hoe ik het ene oordeel, en wil onderdrukken, met het gevoel dat droogte, en leegte en eenzaamheid veroorzaak.
Vanmorgen overwoog ik om weer hulp te vragen, aan de voorzienigheid, wat dat moge zijn.
Ik keek naar de foto van mijn broertje, en vroeg me af of hij nu meer weet, en me daarin kon loodsen.. Ik vroeg me af of ik mezelf energie van troost en verzachting kon toelaten, en alsnog mijn weg blijven volgen.
Ja, ik ben streng en hard voor mezelf, niet dat het helpt, maar de gewoonte is er.
Ik kwam beneden vanmorgen, en wilde iets achter de computer doen. Voorin in mijn tuin heb ik enorme prachtige zonnebloemen. Het gordijntje was half open, dus kon ik ze maar een klein beetje zien. Het gevoel van rijkdom en karigheid tegelijk overweldigde me, en voelde me heel zielig en bezwaard.
Ik heb rijkdom voor mijn raam, en sta mezelf niet toe om volledig te aanschouwen, want er is een beetje een rommeltje op de aanrecht, en mensen die langs lopen zouden kunnen zien, al is dat alleen als iemand echt voor het raam zou komen staan en door het raam zou gaan kijken.
Het klopt niet eens dat mensen de rommel zouden kunnen zien, maar ik ben streng voor mezelf en schaam me voor, voor wat men zou kunnen denken, en dat is dat ik een beetje gemakkelijk ben.
Ik sluit me af, en begrens mezelf.
Ik stond op, en opende het gordijntje volledig.
Hoe heet zo een gordijn eigenlijk, het is zo een ding die je omhoog kan oprollen. Het is best mooi, met een stuk die doorzichtig is, en een andere die het zicht belemmerd. Ecru kleurig. Soms kan je ze half open doen, en andere keren volledig openen, zoals nu.
Ik besloot om het pannetje van gisteren dat nog in de zink lag, in de vaatwasser te doen. Een mooie grote spin plakte op mijn vinger toen ik het pan vastpakte.
Ik vind ze regelmatig in de ochtend in de zink, de spinnen. Ze komen blijkbaar voor een druppel water, en kunnen ze niet meer omhoog komen. Ze zijn heel groot, daar ligt het dus niet aan dat ze geen kracht hebben om te klimmen, maar ik denk dat ze door het materiaal door de wanden glijden, of het materiaal is zodanig dat ze een beetje verlamd raken. Meren kunnen door de wanden ook niet meer omhoog..
Spin op mijn hand, zijn poten waren nat, hij klom zo op mijn arm. Ik voelde geluk en vertedering, en zag hoe ik me weer voor het leven opende.
Omdat zijn poten nat waren, was de spin ook voelbaar, anders voel je bijna niets, ze wegen ook niet veel. Ik vind spinnen zo bijzonder mooi..
Toen klom hij bijna in mijn nek, maar dan kan ik hem niet meer zien.. gelukkig was ik net in de achtertuin, en kon hem zachtjes laten vallen, op de bladeren van een prachtige plant.
Ik dacht bij mezelf, ik heb mezelf alleen maar de vraag gesteld of ik me zou kunnen openen, voor steun en troost, en Sterre gaat tegen me mauwen, een spin loopt met zijn natte poten op mijn arm..
Je geloof het niet, toen ik de deur open deed, om de spin achter in de tuin te brengen stond ineens een mooie roze kat voor me. Ze keek me aan met haar mooie gele ogen. Ze is niet roze, ze is een beetje oranjeachtigroze, rood noemen ze ze, maar ze zijn eerder heel licht oranje.
Deze is echt een schat van een mannetje, hij heeft balletjes zag ik.
Tenger en statig is hij.
Het verhaal begon een paar uur geleden, hij ligt nu op het matjes bij de achterdeur, op het aanrecht liet ik hem toch niet springen, en toen hij op een stoel lag, probeerde ik een doekje onder te schuiven, maar meneertje wilt dat niet..
Alleen de vraag stelde ik me voor: Zal ik iets toe staan, iets van buitenaf?, en het leven komt direct naar me toe..
Ik typ nu hier, en kijk uit het raam, de prachtige zonnebloemen gaan zachtjes heen en weer door de wind, kat op het matje.. De tuin achter is onbeschrijfelijk mooi.. Kat is nu trouwens in de stoel, met doekje eronder..
Ik lach, en denk: Wat is het leven mooi... de pijn in mijn borst voel ik nog, en als ik ietsje dieper zoek, zal ik het gevoel van depressiviteit en zinloosheid zo kunnen opsporen.. maar ik doe dat niet, ik ga van de rijkdom om me heen genieten..
Ja, ik sta me dat toe..
12 September 2013, 09:19
Vertakte weergave