Nadjes stekkie

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Je kunt je nog wel de vraag stellen of je daarmee niet ook weer relativeert of nog (te) hoge verwachtingen aan jezelf stelt. Wat weer vraagt om teleurstellingen i.p.v. oplossingen van de gedachten en gevoelens waar je mee kampt. Waarom moet je dat alles? Waarom mag je gevoel er eigenlijk niet zijn? Van (nog) niet kunnen loslaten, niet overgeven en niet vertrouwen.

De oplossing komt als je eraan toe bent. Niet eerder en ook niet later.
dat duurt zolang het duurt. Niks mis mee door het een handje te helpen. En soms ook even wenselijk om een noodrem in te bouwen voor je destructiviteit. Je merkt immers van zelf als het niet voldoende is het op die manier te doen. Althans als je open en eerlijk naar binnen gaat bij jezelf. Dan worden alle maatregelen die je neemt ook geen afleiding van het werkelijk gedachte en gevoelde.

Ik zie inderdaad het mechanisme van vluchten voor onaangename gevoelens, het (her)oproepen van pijnlijke gebeurtenissen uit het verleden. Maar dat werkt niet. Vluchten is ontkennen of onderdrukken. Het moet eruit. Het wil (en mag) er zijn. Het wil gezien worden en (h)erkend worden. Met terugwerkende kracht. Alle excuses, redenaties, verklaringen, konden en kunnen niks af doen aan het feit dat er pijn gevoeld wordt (en/of werd). Al of niet plausibel, al of niet terecht, al of niet verklaarbaar bezien in het licht der gebeurtenissen. De pijn was er. En die was echt. Daar helpt geen lieve vader of moeder aan. En alleen als die pijn in het licht komt, gezien wordt, erkend wordt, zal ze oplossen, verdampen......zo voelt dat hier nu. Dank voor je reactie.