Marie's perikelen

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Het lijkt mij een onvervreemdbaar recht om jezelf te zien als een afgezonderd deel van het geheel. De vraag is alleen (gesteld door vele verlichtingswegen) of het waar(heid) is.

Er zijn veel momenten waarop ik mij graag terug zou trekken op een onbewoond eiland. Maar ik kan daar alleen 'leven' bij gratie van het bestaan van een dergelijk eiland en dat er iets is om mij 'in leven' te houden. Een deel, (als ik mij zelf daar al voor zou willen aanzien) kan onmogelijk 'bestaan' zonder het geheel.

Verder ben ik benieuwd naar wat dat 'zelf', door jou omschreven als 'mijn diepste innerlijk', dan precies is. Het kan zijn dat ik niet goed gezocht heb, maar ik heb het niet kunnen vinden ?.

Wat dat wonen op een onbewoond eiland betreft; denk ik dat het, zelfs als alles voorhanden is om in leven te blijven, heel moeilijk zal zijn om niet gek te worden van éénzaamheid en het dus met een gezond verstand uit te houden tot een natuurlijke dood.
Maar er is wel duidelijk een verschil tussen alleen op een onbewoond eiland en voortdurend opgeeist te worden door de beslomeringen en de belangen van derden zodat men zichzelf dreigt te verliezen. Het is in die laatste context dat ik snik naar een afscherming van mijn Eigen zijn.

Wat uw laatste zin betreft; wat heeft u niet goed gezocht? Een verdere beschrijving van 'mijn diepste innerlijk' of 'het diepste innerlijk' in het algemeen en duidt u zo aan dat er voor u geen onderscheid gemaakt kan worden tussen het ego van een persoon en zijn diepste innerlijke?