Vagebond

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Lees wel mee. En ik probeer beide te volgen. Ik weet niet of ik Vagebond altijd even goed begrijp. Maar ik denk in ieder geval ook niet dat dat wat je teveel aandacht geeft daarom per definitie afneemt. En dat soms het doel de middelen (zogenaamd) heiligt. De man met het mes wat ze noemde deed mij hieraan denken. Op het eerste gezicht een ego gebeurtenis. Toch staat ook deze in de dienst van de wens, de stuwing om het wat ik ben (God) te willen ervaren, dat kan alleen ook alleen maar gebeuren omdat er ego is geboren in de dualiteit.

Het lost er eigenlijk al meteen in op als je het herkent. Als dat iedereen dat doet is het zo klaar. Dat gebeurt dus (nog) niet voldoende want ego is hardnekkig. Daarom is het zo een verrekte moeilijke opgave. Die opgave hebben wij blijkbaar meegekregen vanuit ons God zijn. Zou de logische conclusie zijn. Zo moeilijk het misschien ook is om te accepteren, ook het ego komt voort uit wat in de desillusie alleen nog maar God is. En waarin dat ego oplost.

De gebeurtenis vanuit dat zogenaamde buiten raakt ons binnenste en komt samen in die wens gehoor te geven aan die innerlijke roep van God. Buiten en binnen komt samen/lost op in God.

We zijn natuurlijk nog steeds die God die zichzelf wil ervaren maar vanwege identificatie met ego kunnen we God niet meer in elkaar herkennen omdat we met ego te doen hebben. Omdat ego hebberig is en wij niks tekort willen komen zijn we wantrouwend naar elkaar. Het zal toch duidelijk zijn dat in dat wantrouwen en elkaar tekort doen een ego is te herkennen dat zichzelf wil ervaren. In ieder geval herken ik in ego geen God.

Het gouden kalf, als zou dat God zijn, aanbidden in de bijbel staat voor dat ego symbool.