Marie's perikelen

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Puppetji

Dus houden we het bij het simpele 'ik ben', ik besta', en de wetenschap dat niets kan gezegd worden en dat er daarom steeds maar meer te zeggen valt nietwaar? Vanuit eenheid redeneren betekend zwijgen en beseffen dat je zodra je mond opendoet al naast de kwestie zit.

Geen gek uitgangspunt alleen dat ik besta zou ik dan ook weglaten.
Ik voel mezelf als lichaam hier zitten en van daaruit voorzichtig ontleden en bij voorbaat geen geloof aan hechten wat dan nog opkomt als gedachten en gevoel. Maar onderzoeken en dat laten zijn wat opkomt zonder in te willen vullen. Op die manier begin ik tegenwoordig ook het duale dagelijkse zijn op het moment dat ik wakker wordt. Steeds meer ruimte en geen vluchten meer
in wat zogenaamd moet of trekt. Dat wat dan opkomt vanuit ego kan rustig worden bekeken. Een verademing ook als je kijkt als ik.