Aankomen

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Sommige dingen worden je gewoon met de paplepel ingegeven.
De een neemt het klakkeloos aan, de ander vind juist daardoor een hele andere insteek en doet het anders. Bij mij vroeger thuis was/is men gewoon tevreden met wat zich aandiende. En aanvaardde dat. Wat ook weer leidde tot dat je als kind niet werkelijk gestimuleerd werd, al je kansen te benutten. Vanuit angst en gemakzucht en gewoonte. Dat is dan weer de keerzijde als je daar als kind wel vatbaar voor bent. Gelukkig was ik dat niet. Daarom moest ik later alsnog leren onderscheiden wat van mij was en wat niet. Maar ja ik denk dan maar ook dat hoort bij je zoektocht. De tocht van het afpellen. Je moet het toch zelf doen en gelijktijdig zie je in welke wisselwerking er is tussen alles en iedereen.

Ik denk dat elke rechtlijnigheid (is rechtlijnigheid misschien per definitie steriel?) in het omgekeerde van het beoogde doel uitkomt:
vb.
Men wil de vrede met de wapens afdwingen';
De linkse kerk die eerder armoede kweekt dan armoede verzacht en/of tegenwerkt;
Vrijheid van het woord die ontaardt in eigencensuur in dienst van het zogenaamde politiek correcte denken;
Het verstand in het vaandel dragen en daardoor juist oerdom wezen;
liefde die een ander in een keurslijf gevangen houdt;
Verdraagzaamheid die een totaal onverdraagzame wereld tot gevolg heeft;
....
Bij mij thuis vroeger stond het verstand heel hoog aangeschreven; wat ons niet behoed heeft om vele dwaze beslissingen te nemen.
'Trek je plan', 'doe het zelf', 'neem zelf je verantwoordelijkheid' waren andere leuzen en het is misschien daarom dat ik het zo moeilijk heb om te vragen en nog meer om anderen op hun mindere punten te duiden wat bij mij elke keer overkomt als een zware blaam.
Alles wat ik goed deed was voor mij zelf; maar als ik kwaad deed moest ik ook zelf de gevolgen dragen en vooral moreel voelde dat heel zwaar door bij mij.
Wij waren nogal vrij gelaten thuis, maar de morele druk was er daarom niet minder om.