Zoek je zelf.

[Freerider]

http://www.youtube.com/watch?v=sHuPl_rk97M

Tsjah..ik hoorde dit liedje enkele tientallen jaren terug en als zulk een wijze mannen als Koot en Bie iets roepen, dan geef je er gehoor aan.
Dus ik op zoek naar "mijzelf".

Ik werkte volgens de "afstreepmethode". Als ik maar genoeg zou afstrepen, zou ik mijzelf wel vinden zo was mijn simplistische gedachtengang. Dus ik vroeg mijzelf af:
-ben ik mijn boosheid?
-ben ik mijn rancune?
-ben ik mijn verdriet?
-ben ik enzovoorts?

Nee, dit kon ik allemaal onmogelijk zijn. Boosheid zakte weg en als ik het onderwerp van mijn boosheid vergeving schonk verdween die zelfs helemaal.
En dan sta je natuurlijk met je rancune en verdriet helemaal voor paal.
Ja, dit kon ik wel afstrepen, dat was duidelijk.

Toen nam ik mijn mening onder de loep. Ik ging met Jan en alleman heftige polemieken aan. Als Jan links was, was ik rechts en als Jan rechts was, was ik links. "Kut" zei ik tegen mijzelf. Ik ben alleen maar wat Jan NIET is. Dat kan IK onmogelijk zijn. Dus mijn mening viel ook af?.

Nah?toen had ik het gevonden hoor! Ik wist wie ik was: een heteroseksuele man. En ik was er maar wat trots op ook. Totdat ik besefte dat ik alleen maar man was dankzij het feit dat er vrouwen zijn en dat ik hetero was omdat er homo's zijn. Ik was wederom alleen maar iets dankzij een ANDER.

Weer geen indentiteit, weer geen "zelf". De moed schonk me in de schoenen. Maar toen stierf mijn moeder en ik voelde een diepe rouw. Ja, nu had ik eindelijk iets wat ik daadwerkelijk was. Ik voelde het immers in mij? Maar na verloop van tijd verwerkte ik de rouw en zou ik dan verdwenen zijn? Nee, dat kon het dus ook niet zijn.

(even tussendoor: ik heb net een paar Jehova's weggestuurd, dus dat ben ik ook niet)

Toen ging ik mijn lichaam bekijken. Mijn benen? Zou ik dat dan zijn? Nee, ik zag dat er mensen waren die zonder benen konden en die bestonden nog. En zo liep ik nog veel onderdelen van mijn lichaam af en het meeste was uitwisselbaar. Dus dat was ik ook al niet. Nah ja?mijn hersens dan? Dat was niet uitwisselbaar. Dus ging ik kijken waar mn hersens uit bestonden. Het bleek niet veel meer te zijn dan wat moeilijke onderdelen die via wat neuronengedoe tot communicatie kwamen. Eigenlijk zoiets als mn computer en die beschouw ik ook niet als een persoonlijkheid.

Ondertussen is het liedje van Koot en Bie al tientallen jaren oud en ik had nog niks gevonden. Maar toen las en hoorde ik wat goeroes en die bevestigde precies wat ik ook al had ontdekt. Het is allemaal maar een illusie wat we waarnemen. Ik kon ze wel zoenen die gasten, eindelijk herkenning! Ik was een Nondualist en ik had het al die jaren niet eens geweten! Eindelijk was ik iets, ik was Niets?.

Of zou er toch nog ergens een los eindje liggen? Ik heb tenslotte al zo vaak gedacht dat ik iets was en ik was telkens Niets?.dus ik vertrouw het niet zo.
Wat denken jullie?

[Mars]

Ben je aanwezig ?

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Niets

Ik werkte volgens de "afstreepmethode". Als ik maar genoeg zou afstrepen, zou ik mijzelf wel vinden zo was mijn simplistische gedachtengang. Dus ik vroeg mijzelf af:
-ben ik mijn boosheid?
-ben ik mijn rancune?
-ben ik mijn verdriet?
-ben ik enzovoorts?

Nee, dit kon ik allemaal onmogelijk zijn. Boosheid zakte weg en als ik het onderwerp van mijn boosheid vergeving schonk verdween die zelfs helemaal.
En dan sta je natuurlijk met je rancune en verdriet helemaal voor paal.
Ja, dit kon ik wel afstrepen, dat was duidelijk.

Toen nam ik mijn mening onder de loep. Ik ging met Jan en alleman heftige polemieken aan. Als Jan links was, was ik rechts en als Jan rechts was, was ik links. "Kut" zei ik tegen mijzelf. Ik ben alleen maar wat Jan NIET is. Dat kan IK onmogelijk zijn. Dus mijn mening viel ook af?.

Nah?toen had ik het gevonden hoor! Ik wist wie ik was: een heteroseksuele man. En ik was er maar wat trots op ook. Totdat ik besefte dat ik alleen maar man was dankzij het feit dat er vrouwen zijn en dat ik hetero was omdat er homo's zijn. Ik was wederom alleen maar iets dankzij een ANDER.

Weer geen indentiteit, weer geen "zelf". De moed zonk (ipv schonk) me in de schoenen. Maar toen stierf mijn moeder en ik voelde een diepe rouw. Ja, nu had ik eindelijk iets wat ik daadwerkelijk was. Ik voelde het immers in mij? Maar na verloop van tijd verwerkte ik de rouw en zou ik dan verdwenen zijn? Nee, dat kon het dus ook niet zijn.

(even tussendoor: ik heb net een paar Jehova's weggestuurd, dus dat ben ik ook niet)

Toen ging ik mijn lichaam bekijken. Mijn benen? Zou ik dat dan zijn? Nee, ik zag dat er mensen waren die zonder benen konden en die bestonden nog. En zo liep ik nog veel onderdelen van mijn lichaam af en het meeste was uitwisselbaar. Dus dat was ik ook al niet. Nah ja?mijn hersens dan? Dat was niet uitwisselbaar. Dus ging ik kijken waar mn hersens uit bestonden. Het bleek niet veel meer te zijn dan wat moeilijke onderdelen die via wat neuronengedoe tot communicatie kwamen. Eigenlijk zoiets als mn computer en die beschouw ik ook niet als een persoonlijkheid.

Ondertussen is het liedje van Koot en Bie al tientallen jaren oud en ik had nog niks gevonden. Maar toen las en hoorde ik wat goeroes en die bevestigde precies wat ik ook al had ontdekt...

Eindelijk was ik iets, ik was Niets?.

Schitterende omschrijving van gedegen zelfonderzoek !!

Zoiets, afstrepen wat je niet bent, strekt ons allen hier op dit forum tot voorbeeld.

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Schitterende omschrijving van gedegen zelfonderzoek !!

Zoiets, afstrepen wat je niet bent, strekt ons allen hier op dit forum tot voorbeeld.

Ja, ik schrijf het op een lollige manier op. Maar zo lollig was het niet altijd. Op die andere draad had ik het over "fysiek maken". Wat bedoel ik daar mee? Als je je boosheid onderzoekt en dat dient vergeving, dan ben je er niet met in je zelf te mompelen: "ik vergeef je".

Ik zal dat met een anekdote ondersteunen. Ik ging laatst zomaar langs bij een man waar ik jaren terug ruzie mee had gehad en ook niet zo zuinig. Voor mijzelf had ik hem al lang al vergeven. Maar omdat ik toevallig in de buurt was belde ik gewoon eens aan om te kijken hoe het met hem was. Op dat moment maakte ik het "vergeven" fysiek. Dat heb ik ook uitgesproken. En we dronken nog een bak koffie en uiteraard kwam het gesprek al snel op "vroeger". En ik bemerkte dat hij niet zo heel erg veel verandert was. Ik voelde ook nog wat oude rancune.

Moet ik wat met die rancune? Nee. Ik stel het vast en ik weet dat ik die rancune niet ben. Het is wat het is. Maar door het fysiek maken en het bewust ondergaan leer je die rancune niet te uiten. Zou ik dat wel doen dan zou ik een oude vete gaan voeden. Nu is en blijft het iets wat in mij is en het wordt iig niet groter. En door mijn eigen rancune niet te voeden kan ik me ook wat richten op de prettigere kanten van de man, die hij ook heeft.

[Bigbear]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Schitterende omschrijving van gedegen zelfonderzoek !!

Zoiets, afstrepen wat je niet bent, strekt ons allen hier op dit forum tot voorbeeld.

Dan kun je het geld van de donateurs gaan terugstorten. Je doel is bereikt.

[Maria]

Oorspronkelijk geplaatst door Bigbear

Dan kun je het geld van de donateurs gaan terugstorten.

Jippieieieieieie

[Hans]

Oorspronkelijk geplaatst door Bigbear

Dan kun je het geld van de donateurs gaan terugstorten. Je doel is bereikt.

Het was maar net een "omschrijving" van gedegen zelfonderzoek,.....dat telt niet!

[Guy]

Oorspronkelijk geplaatst door Mars

Ben je aanwezig ?

Mooie vraag.

[Guy]

Oorspronkelijk geplaatst door Niets

Ja, ik schrijf het op een lollige manier op. Maar zo lollig was het niet altijd. Op die andere draad had ik het over "fysiek maken". Wat bedoel ik daar mee? Als je je boosheid onderzoekt en dat dient vergeving, dan ben je er niet met in je zelf te mompelen: "ik vergeef je".

Ik zal dat met een anekdote ondersteunen. Ik ging laatst zomaar langs bij een man waar ik jaren terug ruzie mee had gehad en ook niet zo zuinig. Voor mijzelf had ik hem al lang al vergeven. Maar omdat ik toevallig in de buurt was belde ik gewoon eens aan om te kijken hoe het met hem was. Op dat moment maakte ik het "vergeven" fysiek. Dat heb ik ook uitgesproken. En we dronken nog een bak koffie en uiteraard kwam het gesprek al snel op "vroeger". En ik bemerkte dat hij niet zo heel erg veel verandert was. Ik voelde ook nog wat oude rancune.

Moet ik wat met die rancune? Nee. Ik stel het vast en ik weet dat ik die rancune niet ben. Het is wat het is. Maar door het fysiek maken en het bewust ondergaan leer je die rancune niet te uiten. Zou ik dat wel doen dan zou ik een oude vete gaan voeden. Nu is en blijft het iets wat in mij is en het wordt iig niet groter. En door mijn eigen rancune niet te voeden kan ik me ook wat richten op de prettigere kanten van de man, die hij ook heeft.

Als je echt vergeven hebt, kan er toch geen sprake meer zijn van rancune? Rancune is niet wat er is. Er wordt nogal eens beweerd: het is wat het is, en daarmee worden dan de verschijnselen aangeduid, zoals hier nu ook weer. Het is een hele sluwe truc van het ego. Houden van wat er is. Verschijnselen zijn niet wat er is. Wat er is, is de waarheid en die verandert niet. Verschijnselen komen daaruit voort en keren ernaar terug, maar het is altijd zaak om geen aandacht aan de verschijnselen te besteden , maar aan dat waarin ze verschijnen, want dat is de waarheid.

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door Guy

Als je echt vergeven hebt, kan er toch geen sprake meer zijn van rancune? Rancune is niet wat er is. Er wordt nogal eens beweerd: het is wat het is, en daarmee worden dan de verschijnselen aangeduid, zoals hier nu ook weer. Het is een hele sluwe truc van het ego. Houden van wat er is. Verschijnselen zijn niet wat er is. Wat er is, is de waarheid en die verandert niet. Verschijnselen komen daaruit voort en keren ernaar terug, maar het is altijd zaak om geen aandacht aan de verschijnselen te besteden , maar aan dat waarin ze verschijnen, want dat is de waarheid.

Als je leert zien dat de rancune niet "je zelf" is, kan je rancune "in het wild" bestuderen. Natuurlijk is het het ego die de rancune produceert. Je kan iemand vergeven hebben, maar toch kunnen er onderhuids rudimentaire ressentimenten zitten. Door de zaak fysiek te maken heb ik geleerd dat de geconstateerde rancune een produkt is van mijn ego uit het verleden.

Wat ik in #1 heb beschreven is natuurlijk een mooi beginnetje. Maar het gaat verder dan dat. Ik ben de som van de ervaringen opgedaan in mijn leven. Die zitten opgeslagen als herinneringen. Ik vind mijzelf op 20 jarige leeftijd iemand die in ego leefde. Maar ik heb toen wel de ervaringen opgedaan met datzelfde ego wat ik als "mijzelf" beschouwde.

#1 is de hoofdweg waarvan ik aanneem dat velen hier die wel kennen. Vanaf die hoofdweg kan je zijweggetjes inslaan. Sommigen lopen dood en anderen leveren verdere inzichten in. En het kan natuurlijk ook zo zijn dat wat ik als hoofdweg zie nog veel verder gaat.