Marie's perikelen

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Maar ik denk dat we nu op een diepere tegenstelling zijn gekomen, een voorstelling die ik vroeger als te abstract niet echt begreep, maar waar ik nu met mijn neus op gedrukt lijkt te worden.

Ik verwijs opnieuw naar het boek 'Dialogues avec l'ange' de Gitta Mallasz waarin de engel zegt: julie zijn geen bloemen meer, julie zijn de lente geworden.
Indien we hier spreken over de verlichting, het bereiken van de diepe stilte, de waarheid.... dan blijven we op het niveau dat degene die dat berijkt een prachtige bloem in volle bloei is geworden, een edelsteen op de kroon van het hoger zijn, maar nog altijd alleen maar een product van het al; zoals een leeuw in zijn volle pracht en praal het summum van zijn soort is geworden, toch nog altijd niet meer dan een dierlijke leeuw is gebleven.

Lente worden is iets dat zich op een hoger niveau afspeelt; want de lente geeft door de warmte die het uitstraalt leven aan al de bloemen die dan zullen bloeien.
Wanneer men lente wordt slaat men in zichzelf een brug tussen het scheppende, cratieve deel van zichzelf met het geschapen deel dat wij als mensen nog altijd zijn; we zijn dan een beetje meer Mens (met een hoofdletter geworden).

Op mijn beurt ben je mij hier vervolgens kwijt, ik kan niks met engelen en metaforen waar je alle kanten mee uit kan. Ik heb geen geloof en geen verwachtingen dat het aanzien van de wereld met romantische verhalen en verzachtende gevoelens beter zal worden.

Dat van bloem naar lente worden is, voor mij niets anders dan een metafoor voor de rationele mens met moraal en empathie, romantiek, verbondenheid en nog meer van dat moois naar de lente van het simpelweg ZIJN omdat de gehechtheid aan al dat verhevene is verdwenen. Hoe zegt jouw verhaal dat de lente te realiseren is?

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Akkoord over het geheel behalve misschien de laatste zin waarin het vergaren voor de stilte wordt gezet, terwijl ik het eerder, eens die weg op gegaan, als een verdere wisselwerking zie.

Wat bedoel je precies met wisselwerking? Ik had je zo begrepen dat er eerst inzichten moeten zijn voordat je stilte kunt bereiken. Dat kan m.i. ook wel, (ergens begin je tenslotte) maar hoeft geen absolute voorwaarde te zijn. Stilte kan je juist openbaren dat stilte ook loslaten is van dat wat je nu nog niet kunt inzien. Stilte zonder voorwaarden die je genadig opneemt en je inzichten schenkt.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Mag ik jou alle succes wensen marie, om een vrije mens te worden.
Het is niet mijn bedoeling minachtend te spreken, noch voortdurend te verdwalen in vooroordelen.
Looro

Hetzelfde geldt voor mij. We spreken hier inderdaad steeds in de directe wijzen omdat het veel te omstandig zou worden er steeds bij te voegen; op dit ogenblik, gezien mijn huidige ontwikkelingsniveau, denk ik....., maar bij verder inzicht kan mijn opinie veranderen....

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Op mijn beurt ben je mij hier vervolgens kwijt, ik kan niks met engelen en metaforen waar je alle kanten mee uit kan. Ik heb geen geloof en geen verwachtingen dat het aanzien van de wereld met romantische verhalen en verzachtende gevoelens beter zal worden.

Dat van bloem naar lente worden is, voor mij niets anders dan een metafoor voor de rationele mens met moraal en empathie, romantiek, verbondenheid en nog meer van dat moois naar de lente van het simpelweg ZIJN omdat de gehechtheid aan al dat verhevene is verdwenen. Hoe zegt jouw verhaal dat de lente te realiseren is?

Mijn leiddraad is altijd geweest; neem niets aan voordat je weet dat het de waarheid is en die waarheid, ondanks dat je ze misschien geleerd hebt van derden zal dan jouw waarheid worden en zal je 'zijn' verdiepen.

Geloven in de betekenis van de verhaaltjes van derden voor waar aannemen is aan mij niet besteedt, maar geloven in de zin van weten, inzien maar met de huidige stand van onze kennis nog niet kunnen bewijzen, een geloven dat ons zijn versterkt, daar kan ik mij in terugvinden.

Ik vind de titel van het boek 'dialogues avec l'ange' ook enorm slecht gekozen omdat de meeste mensen al afgeschrikt worden door het woord 'engel' daarin. Het is omdat het boek langs verschillende zijden werd aangeraden dat ik het gekocht heb en er inderdaad nooit spijt van gehad heb. Nooit heb ik betere analyses, uitleg gekregen van heel wat fenomenen die de godsdienst en het echte leven met elkaar verbinden.
Maar ik moet toegeven dat de meeste mensen die ik het boek aangeraden had het al na een paar hoofdstukken hebben teruggegeven, want voor hen te ver of te diepgaand gezocht.

Printemps heeft hier niets te zien met empathie... en/of andere dikwijls zo aangeprezen maar even dikwijls zo verdraaide menselijke eigenschappen.
De hele filosofie zit er in dat tot de mens de hele schepping de natuur, zijn omgeving gebruikt en aanwend voor de bevrediging van zijn Eigen behoeften en die van de soort (dit heeft niets met een waardeoordeel te maken, enkel met fysieke werkelijkheid); de mens nu moet de link tussen schepping en schepper overbruggen, ipv van een absorberd object te worden van alle krachten in de natuur moet hij op zijn buurt een uitzendbron worden.

Indien iemand werkelijk opgaat in de stilte, denk u dat zijn naaste omgeving daar geen benul van heeft? Is zo'n persoon op zijn beurt geen uitzendbron van positieve energie geworden? Is het niet gelukzalig om in de buurt van zo'n persoon te kunnen zijn, zelfs indien de meeste mensen niet weten wat er gaande is of waarom? Die persoon bevindt zich dan inderdaad op een hoger niveau en is 'lente' geworden; of niet en heb ik het verkeerd voor volgens u (Belgicisme) of jouw?

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Wat bedoel je precies met wisselwerking? Ik had je zo begrepen dat er eerst inzichten moeten zijn voordat je stilte kunt bereiken. Dat kan m.i. ook wel, (ergens begin je tenslotte) maar hoeft geen absolute voorwaarde te zijn. Stilte kan je juist openbaren dat stilte ook loslaten is van dat wat je nu nog niet kunt inzien. Stilte zonder voorwaarden die je genadig opneemt en je inzichten schenkt.

Slaag je erin om constant in die toestand te zijn? Heb je geen aardse verplichtingen meer of ben je al in staat om zelfs die aardse verplichtingen vanuit die toestand te behartigen?
Volgens mij ken ik die toestand maar ben ik nog niet volgroeit om er altijd in te verblijven, zelfs niet om ze enkel op mijn bevel terug te vinden.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Mijn leiddraad is altijd geweest; neem niets aan voordat je weet dat het de waarheid is en die waarheid, ondanks dat je ze misschien geleerd hebt van derden zal dan jouw waarheid worden en zal je 'zijn' verdiepen.

Dat wordt hier waarheidvinding genoemd. Maar dat wat hier waarheidvinding genoemd wordt gaat veel verder dan de subjectief beleefde waarheid. Dat wat niet waar is elimineert zich vanzelf en er blijft een steeds compactere waarheid over. Uiteindelijk uitmondende in een onveranderlijke waarheid, ook wel Waarheid genoemd. Zo verdicht dat het 'weten' mag heten. Weten is dan geen kennis meer maar waarbij alle puzzelstukjes in elkaar vallen en je weet 'wat' je bent. Daar wil ik het in dit onderdeel 'Ware zoekers' graag over hebben.

Voor de goede orde, ik heb hier wat quotes met gemeenplaatsen weggehaald want verwarring stichtende prietpraat is er op dit forum al genoeg. In dit draadje 'Advaita voor ware zoekers' moet serieus gewerkt kunnen worden. Iedereen die gezellig vrijblijvend wilt babbelen kan zijn eigen forum maken waar naar hartenslust gezwamd en georeerd kan worden zonder daarbij serieuze zoekers te storen.

Geloven in de betekenis van de verhaaltjes van derden voor waar aannemen is aan mij niet besteedt, maar geloven in de zin van weten, inzien maar met de huidige stand van onze kennis nog niet kunnen bewijzen, een geloven dat ons zijn versterkt, daar kan ik mij in terugvinden.

Geloven past niet bij een serieuze zoeker, die onderzoekt al zijn aannames.

Ik vind de titel van het boek 'dialogues avec l'ange' ook enorm slecht gekozen omdat de meeste mensen al afgeschrikt worden door het woord 'engel' daarin. Het is omdat het boek langs verschillende zijden werd aangeraden dat ik het gekocht heb en er inderdaad nooit spijt van gehad heb. Nooit heb ik betere analyses, uitleg gekregen van heel wat fenomenen die de godsdienst en het echte leven met elkaar verbinden.
Maar ik moet toegeven dat de meeste mensen die ik het boek aangeraden had het al na een paar hoofdstukken hebben teruggegeven, want voor hen te ver of te diepgaand gezocht.

Het is geen kwestie van afschrikken het is een kwestie van er op bestaan dat je slechts te maken hebt met onmiskenbare feiten. En zelfs daar waar de wetenschap met keiharde bewijzen komt zitten ze er niet zelden na enige tijd weer naast. Het is wellicht wel een leuk inzicht te krijgen in de relatie godsdienst en het echte (wat daar ook onder verstaan mag worden) leven, het is een zijspoor, een afleiding, voor dat wat je eerst zou moeten doen, namelijk te weten komen wat je bent. Als je weet wat je bent vallen de puzzelstukjes meteen op zijn plaats en krijg je ook zicht op wat godsdienst doet. Daar hoef je dus feitelijk helemaal geen onderzoek naar te doen. Als je wilt maak je elders een nieuw draadje met dit boek als onderwerp (we hebben boekbespreking hier) en hebben we het er over en kan iedereen er zijn visie op geven.

Printemps heeft hier niets te zien met empathie... en/of andere dikwijls zo aangeprezen maar even dikwijls zo verdraaide menselijke eigenschappen.
De hele filosofie zit er in dat tot de mens de hele schepping de natuur, zijn omgeving gebruikt en aanwend voor de bevrediging van zijn Eigen behoeften en die van de soort (dit heeft niets met een waardeoordeel te maken, enkel met fysieke werkelijkheid); de mens nu moet de link tussen schepping en schepper overbruggen, ipv van een absorberd object te worden van alle krachten in de natuur moet hij op zijn buurt een uitzendbron worden.

Ook kom je na gedegen zelfonderzoek te weten hoe het ego werkt en op een wijze aan de wereld trekt dat het zwaar lijdende is. Ik probeer hier op dit forum alvast die egotrekjes aan te tonen maar men heeft er geen oren naar. Het ego is ook de grootst denkbare tegenwerker van gedegen zelfonderzoek en waarheidvinding, het kan en wil zichzelf niet opheffen. Dus de mens moet gewoon gedegen zelfonderzoek doen en alles valt op z'n plaats. Ieder andere weg geeft kansen aan de weigerachtigheid van ego om onderzoek te doen, want het verliest daardoor terrein. Als je dat boek als leidraad wilt blijven gebruiken dan is het enige wat je kunt doen 'moraliseren'. Dat is wat de kerk al eeuwen doet en niet werkt.

Indien iemand werkelijk opgaat in de stilte, denk u dat zijn naaste omgeving daar geen benul van heeft? Is zo'n persoon op zijn beurt geen uitzendbron van positieve energie geworden? Is het niet gelukzalig om in de buurt van zo'n persoon te kunnen zijn, zelfs indien de meeste mensen niet weten wat er gaande is of waarom? Die persoon bevindt zich dan inderdaad op een hoger niveau en is 'lente' geworden; of niet en heb ik het verkeerd voor volgens u (Belgicisme) of jouw?

Ik hou en verlang naar stilte maar de wereld is veel te rumoerig, we overschreeuwen ons allemaal. De rust van iemand zal wellicht afstralen maar loopt na vertoeft te hebben in jouw stilte meteen weer in de chaos van het leven. Daarom werken ook satsangs niet. Binnen de context van satsang is er geen probleem en daar buiten heeft men geen weet hoe er mee om te gaan. Dan verwordt satsang tot cultuur van een beperkte groep.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Ik hou en verlang naar stilte maar de wereld is veel te rumoerig, we overschreeuwen ons allemaal. De rust van iemand zal wellicht afstralen maar loopt na vertoeft te hebben in jouw stilte meteen weer in de chaos van het leven. Daarom werken ook satsangs niet. Binnen de context van satsang is er geen probleem en daar buiten heeft men geen weet hoe er mee om te gaan. Dan verwordt satsang tot cultuur van een beperkte groep.

Satsang is al eeuwenlang een onderdeel van zelfonderzoek binnen de traditie van Advaita Vedanta. Als het 'niet werkt' ligt dat niet aan satsang.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Satsang is al eeuwenlang een onderdeel van zelfonderzoek binnen de traditie van Advaita Vedanta. Als het 'niet werkt' ligt dat niet aan satsang.

Wellicht beter te zeggen dat het mijn ervaring is dat binnen de context van satsang er geen probleem is maar daar buiten men geen weet heeft hoe er mee om te gaan. Het accent lag in feite op een soortgelijke werking bij meditatie, het opzoeken van de stilte e.d. Uiteindelijk moet je toch weer je weg vinden in de chaos, het turbulente leven waar het dan geen blijvend effect blijkt te hebben en je ernaar verlangd weer binnen deze context, deze setting van gelijkgestemden, terug te komen. We kunnen over satsang een topic starten indien je daar graag over van gedachten wilt wisselen?

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Slaag je erin om constant in die toestand te zijn? Heb je geen aardse verplichtingen meer of ben je al in staat om zelfs die aardse verplichtingen vanuit die toestand te behartigen?
Volgens mij ken ik die toestand maar ben ik nog niet volgroeit om er altijd in te verblijven, zelfs niet om ze enkel op mijn bevel terug te vinden.

In stilte zijn betekent niet per definitie dat je geen ingrijpende gevoelens meer hebt. In de aanzet was die stilte al maar dit gaat veel verder de diepte in.

En alle verder onbelangrijke drukte en lawaai en dingen die mij vroeger nog wel eens konden storen verzanden nu in die stilte en worden een randverschijnsel. Als mijn betrokkenheid gevraagd is dan ben ik er.

En juist vanuit die stilte kan ik nu veel beter zien wat nog wel mijn interesse en belangstelling heeft en of het ook echt nodig is mij ergens in te mengen. Of mee te doen. Ik zit nergens meer bovenop vanuit een of ander macht spelletje. Ik zie de verleiding nu ook veel beter en dat helpt enorm. En verdriet is verdriet en vreugde is vreugde. Het stroomt even en ik ga weer verder. En dat integreert ook in mijn dagelijks leven. Juist vanuit stil zijn ben ik qua aardse bezigheden nu veel beter in staat om onderscheid te maken wat nog werkelijk mijn belangstelling heeft en wat ik nodig vind om te (blijven) doen. Ik moet er wel bij zeggen, ik kan altijd kiezen of ik mij wel of niet onder de mensen meng. Maar het maakt voor mij geen verschil. Een tijdje verdroeg ik weinig mensen om me heen, nu is dat over. Al ben ik het liefst alleen of met dierbaren om mee heen. En de stilte is gebleven als was ze nooit weggeweest.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

We kunnen over satsang een topic starten indien je daar graag over van gedachten wilt wisselen?

Is goed als je het hier weg wilt hebben.
Ik weet niet of ik er zo veel over te melden heb, maar het kan interessant zijn.