Perfect 'onbewogen.

[Sam]

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Perfect onbewogen kan alleen een bevinding zijn van wat alreeds 'bewogen is..
'Ik ben, is een positioneren van wat nog bewegelijk is, de bevinding van een 'innerlijke' houding/verhouding t.o.v.. subjectieve mogelijkheden, 'ik ben, is eigenlijk een ''pas op de plaats'', vanwaar 'ik van alles kan aangaan..
Dat wat ik dan aan kan gaan is niets anders dan herinnering, geheugen en verbeelding, kortom het 'maken' van verhaal en belangen die 'mij' actualiseren, en 'mij een werkelijkheid geven in doen en laten. Dat werkt allemaal naar behoren in een sociale wereld van communicatie, handelingen en gedrag.

Die subjectief gecentreerde beleving 'ik, heeft op zich geen enkele werkelijkheid, want wat is er nog werkelijk aan geheugen, herinnering en verbeelding?.. niets.
Waar we dan op uit komen is dat 'ik als 'mijzelf zo werkelijk voelt, en wat ik voel daar 'krijg' ik gedachten en voorstellingen over, wat op hun beurt weer de gevoelens bij 'mij ondersteund. De gevoelens (Het gevoel) zijn voor mij werkelijker dan de gedachten die ik er aan ondervind, althans dat lijkt zo, want als ik mij positioneer in 'ik ben' dan beginnen 'mijn' gevoelens pas wanneer ik gedachten en voorstellingen actualiseer uit.. geheugen, herinnering en verbeelding. M.a.w., niets geeft continu een werkelijkheid aan alle 'iets waar ik op reageer, terwijl dus alle 'iets waarvan ik meen dat het bestaat, ook alleen maar verzinsels zijn uit.. niets.

Dus, mijn gevoelens en gedachten vertekenen en camoufleren feitelijk datgeen wat ik kan 'zien, en dat is ''NIKS. Waar ik niet kan 'zien, daar is heel mijn hebben en houden overgeleverd aan.. 'kijken'.
Zintuigelijk kan ik ook alleen maar 'kijken' en niets 'zien, die ervaring is vervlochten met mijn 'ik beleving, wat maakt dat alles wat ik subjectief in 'mijzelf' kan bekijken wil behoeden, beschermen, veilig wil stellen, krachtig wil laten zijn, bepalend, winnend, aanpassend, heersend, overlevend etc etc wil laten zijn..

Dat 'ik is een schijn werkelijkheid, wat de natuurlijke efficiëntie van gewaarzijn ondermijnt.
Als duidelijk en helder is dat 'ik geen werkelijkheid heeft, dan valt alle roermoer weg, niet voor een 'ik, (Centrerende subjectiviteit, want actualisatie blijft) maar voor de beleving (Het gevoel) een 'ik of 'ik te zijn.
Waar niemand is, kun je spreken van perfect 'onbewogen.

Ergo: er is altijd iemand, die wenst te reageren. Of het nu een forumbaas of een forumlid is.

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

In het zintuigelijke waarnemen acteer ik als een 'ik' omdat ik daar 'de wereld' verneem. Daar 'wordt' ik en in dat worden betreedt ik de zelf-illusie van het worden.

Vergeet dan gewoon niet de Waarheid van dat 'ik' te onderzoeken dat de zelf-illusie zou moeten betreden.

Wat vastgesteld kan worden is dat het zintuiglijk waarnemen vanzelf gaat, dat het geen 'ik' nodig heeft om zintuiglijk waar te nemen, laat staan een 'ik' die moet worden en in dat worden een zelf-illusie moet betreden. Heel dat in en uitgaan spelletje kan gewoon blijken geen Werkelijkheid te zijn, een subjectieve beleving te zijn.

Maar zolang dat niet vastgesteld is, kan het alleen maar als een geloof over genomen worden of gepercipieerd worden als een geloof. En daar zit niemand hier op te wachten.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Dat is geen verzonnen werkelijkheid omdat er in de wereld niemand is die 'het verhaal' waarin ik meespeel verzint. Ik kan nooit aan mijn rol in 'het verhaal' ontkomen. Het verhaal is steeds maar 'wordende' onder diverse wetmatigheden zoals oorzaak en gevolg, polariteiten e.d.

Zolang er geloof blijft dat je die "ik" bent die in het verhaal meespeelt, blijf je als die "ik" "gebonden aan die rol in het verhaal". Het komt er hier op aan dat geloof dieper en radicaler op Werkelijkheid te onderzoeken, in plaats van er kennis over te blijven opdoen en verspreiden.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Het vernemen van de wereld blijft gewoon doorgaan zoals altijd. Dat wat 'wordend' is stopt nu eenmaal niet omdat het wordende het kenmerk is van 'de tijd'.

Als het daar bij bleef, was er geen reden tot verder onderzoek.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Zodra 'ik' uit het verhaal stap (uit de wereld vertrek terwijl ik gewoon in de wereld blijf) deelt Waarheid zich mede.

Alleen in heel dat gedoe van "ik die uit het verhaal stapt, 'ik' die uit de wereld vertrek terwijl ik gewoon in de wereld blijf", blijft het altijd maar hangen. De die wat in en uit de wereld denkt te moeten stappen wordt maar niet op zijn Werkelijkheid onderzocht en blijft dus maar in stand.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Speel ik mijn rol weer in het verhaal, dan speel ik weer een ego. Omdat:
-In het verhaal er locatie is. (Nederland in mijn geval)
-Buiten het verhaal er geen locatie is.

Onderzoek gewoon eens of wat die rol speelt wel is wat je bent.
De rol speelt zich vanzelf, er hoeft echt niet iemand of iets dat te spelen. Wat je bent is noch de rol, noch de speler van de rol. Dat is allemaal subjectieve beleving. In plaats van te blijven geloven dat jij ergens een rol moet in spelen en dus ergens in moet kruipen, kan toch beter die "jij" nog wat radicaler onderzocht worden op zijn Werkelijkheid?

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Anders gezegd in het kader van het topic zoals jij het hebt aangemaakt: buiten de wereld ben ik onbewogen, binnen de wereld ben ik bewogen. Met 'bewogen' bedoel ik dan dat ik meespeel in 'het verhaal'.

Iets genuanceerder verwoord: er is nooit een ik onbewogen, laat staan een ik binnen de wereld. Onbewogen is wat overblijft als ik en zijn beleefde wereld Onwerkelijk zijn gebleken. Maar dat moet eerst wel blijken, niet geloofd worden, noch als geloof weggezet worden, vandaar het voorgestelde onderzoek.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

In het zintuigelijke waarnemen acteer ik als een 'ik' omdat ik daar 'de wereld' verneem. Daar 'wordt' ik en in dat worden betreedt ik de zelf-illusie van het worden. Dat is geen verzonnen werkelijkheid omdat er in de wereld niemand is die 'het verhaal' waarin ik meespeel verzint. Ik kan nooit aan mijn rol in 'het verhaal' ontkomen. Het verhaal is steeds maar 'wordende' onder diverse wetmatigheden zoals oorzaak en gevolg, polariteiten e.d.

..

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Het gebruik van het woord 'verzonnen' suggereert iemand die verzint, dat is niet het geval. Onderdeel van het 'uit het verhaal stappen' is dan ook dat men deze wetmatigheden ziet, onderkent en begrijpt. Dat begrijpen brengt met zich mee dat de eigen rol in het verhaal ook begrepen wordt.

De 'eigen' rol in het verhaal is dus zo'n verzinsel. Het begrijpen accentueert het 'eigen', niet het verhaal. Haal het 'eigen' eruit, en het verhaal hoeft niet meer begrepen te worden, dan is er gewoon verhaal.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Zolang men nog 'in het verhaal' zit is men slaaf aan 'het verhaal' waarin men speelt. In dat slaaf-zijn zelf , daar zitten de verzinsels. Het verhaal 'gebeurd' zonder dat iemand regisseert , de eigen rol er in, daar zitten de verzinsels. Misschien bedoel je dat ook zo, maar ik wil het graag scherp stellen.

..

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Met het 'uit het verhaal stappen' gebeurd er nog iets. Het vernemen van de wereld blijft gewoon doorgaan zoals altijd. Dat wat 'wordend' is stopt nu eenmaal niet omdat het wordende het kenmerk is van 'de tijd'. Zodra 'ik' uit het verhaal stap (uit de wereld vertrek terwijl ik gewoon in de wereld blijf) deelt Waarheid zich mede. Dat bevat een logica: Waarheid kan zich niet mededelen aan iemand die nog op gaat in 'het verhaal'. Dan zou immers het ene (Waarheid) zich mededelen aan het andere (ik).

Waarheid.. kan zich nooit mededelen aan 'iemand. Iemand ('ik) kan zich wel geroepen 'voelen van Waarheid te spreken of in Waarheid te handelen, maar zowel het spreken als handelen kan alleen maar waarheid zijn.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Het 'ik' is op dit punt van belang, het is immers 'ik' die op zeker moment uit 'het verhaal' vertrekt. De rest van de mensheid (op wat uitzonderingen na) blijft in het verhaal opgaan. Ik ben degene die er ooit uit vertrokken is. Waarheid is een individuele aangelegenheid. In dat ik-zijn ben ik identiek aan iedereen die er in geslaagd is uit 'het verhaal' te vertrekken. Het is een egoloos ik-zijn wat zich alleen kan voltrekken buiten het verhaal.

Waar het 'ik uit 'mijn' verhaal vertrekt vertrekt het 'ik uit ieders verhaal.. Want 'ik maakte alleen deel uit van 'mijn' verhaal, er zijn geen andere verhalen dan alleen de zogenaamd 'mijne'. Waar de beleving een 'ik te zijn het onderspit delft, daar gaat dat 'ik onderuit bij iedereen in 'mijn verhaal, wat uiteraard niet eens meer 'mijn' verhaal is, maar slechts verhaal.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Speel ik mijn rol weer in het verhaal, dan speel ik weer een ego. Omdat:
-In het verhaal er locatie is. (Nederland in mijn geval)
-Buiten het verhaal er geen locatie is.

De locatie is dan 'ego. (Het gemoed) De belangen van dat gemoed kunnen dan invullingen zijn uit geheugen en herinnering.. bv, Nederland, je huisnummer, de straat waar je woont etc.
Zonder verhaal = 'niets.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Alleen in het niet-lokale 'zijn' is er egoloosheid. Waarvan 'ik' dan weer weet heb omdat ik weet hoe ik alle impulsen van de wereld (zoals die aan mij verschijnt) kan terugnemen.

Alle impulsen van de wereld zoals die aan 'mij' verschijnen zijn feitelijk 'niets. Alle impulsen die zich gewoon zintuigelijk laten merken, zijn eenvoudig conditioneringen.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Anders gezegd in het kader van het topic zoals jij het hebt aangemaakt: buiten de wereld ben ik onbewogen, binnen de wereld ben ik bewogen. Met 'bewogen' bedoel ik dan dat ik meespeel in 'het verhaal'.

..

Er is noch in noch buiten 'de wereld' 'Zijn.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Sam

Ergo: er is altijd iemand, die wenst te reageren. Of het nu een forumbaas of een forumlid is.

Is dat waar?

[Sam]

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Is dat waar?

Ziet Guido of doet Guido iets anders?

[Sam]

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

..

De 'eigen' rol in het verhaal is dus zo'n verzinsel. Het begrijpen accentueert het 'eigen', niet het verhaal. Haal het 'eigen' eruit, en het verhaal hoeft niet meer begrepen te worden, dan is er gewoon verhaal.

..

Waarheid.. kan zich nooit mededelen aan 'iemand. Iemand ('ik) kan zich wel geroepen 'voelen van Waarheid te spreken of in Waarheid te handelen, maar zowel het spreken als handelen kan alleen maar waarheid zijn.

Waar het 'ik uit 'mijn' verhaal vertrekt vertrekt het 'ik uit ieders verhaal.. Want 'ik maakte alleen deel uit van 'mijn' verhaal, er zijn geen andere verhalen dan alleen de zogenaamd 'mijne'. Waar de beleving een 'ik te zijn het onderspit delft, daar gaat dat 'ik onderuit bij iedereen in 'mijn verhaal, wat uiteraard niet eens meer 'mijn' verhaal is, maar slechts verhaal.

De locatie is dan 'ego. (Het gemoed) De belangen van dat gemoed kunnen dan invullingen zijn uit geheugen en herinnering.. bv, Nederland, je huisnummer, de straat waar je woont etc.
Zonder verhaal = 'niets.

Alle impulsen van de wereld zoals die aan 'mij' verschijnen zijn feitelijk 'niets. Alle impulsen die zich gewoon zintuigelijk laten merken, zijn eenvoudig conditioneringen.

..

Er is noch in noch buiten 'de wereld' 'Zijn.

Wie heeft dit bedacht en geschreven?

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Sam

Wie heeft dit bedacht en geschreven?

Wie heeft dit bedacht en geschreven..

Het antwoord zit direct in de vraag, Sam.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Sam

Ziet Guido of doet Guido iets anders?

Nu je dit leest actualiseer verhaal zich bij jou, waar zit de beleving van 'iemand', zit die in het verhaal dat 'jij' dit leest, of zit die iemand in het verhaal wat jij leest, en wat is die iemand dan?

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Perfect onbewogen kan alleen een bevinding zijn van wat alreeds 'bewogen is..
'Ik ben, is een positioneren van wat nog bewegelijk is, de bevinding van een 'innerlijke' houding/verhouding t.o.v.. subjectieve mogelijkheden, 'ik ben, is eigenlijk een ''pas op de plaats'', vanwaar 'ik van alles kan aangaan..
Dat wat ik dan aan kan gaan is niets anders dan herinnering, geheugen en verbeelding, kortom het 'maken' van verhaal en belangen die 'mij' actualiseren, en 'mij een werkelijkheid geven in doen en laten. Dat werkt allemaal naar behoren in een sociale wereld van communicatie, handelingen en gedrag.

Die subjectief gecentreerde beleving 'ik, heeft op zich geen enkele werkelijkheid, want wat is er nog werkelijk aan geheugen, herinnering en verbeelding?.. niets.
Waar we dan op uit komen is dat 'ik als 'mijzelf zo werkelijk voelt, en wat ik voel daar 'krijg' ik gedachten en voorstellingen over, wat op hun beurt weer de gevoelens bij 'mij ondersteund. De gevoelens (Het gevoel) zijn voor mij werkelijker dan de gedachten die ik er aan ondervind, althans dat lijkt zo, want als ik mij positioneer in 'ik ben' dan beginnen 'mijn' gevoelens pas wanneer ik gedachten en voorstellingen actualiseer uit.. geheugen, herinnering en verbeelding. M.a.w., niets geeft continu een werkelijkheid aan alle 'iets waar ik op reageer, terwijl dus alle 'iets waarvan ik meen dat het bestaat, ook alleen maar verzinsels zijn uit.. niets.

Vandaar dat de wereld 'vermeend' wordt genoemd.
Dan hebben we daar definitief mee afgerekend, dan zijn we daarmee klaar.

Maar gezien de reactie dus niet.
We kunnen weer een flinke tijd vooruit met eindeloos ouwehoeren.

Dus, mijn gevoelens en gedachten vertekenen en camoufleren feitelijk datgeen wat ik kan 'zien, en dat is ''NIKS. Waar ik niet kan 'zien, daar is heel mijn hebben en houden overgeleverd aan.. 'kijken'.
Zintuigelijk kan ik ook alleen maar 'kijken' en niets 'zien, die ervaring is vervlochten met mijn 'ik beleving, wat maakt dat alles wat ik subjectief in 'mijzelf' kan bekijken wil behoeden, beschermen, veilig wil stellen, krachtig wil laten zijn, bepalend, winnend, aanpassend, heersend, overlevend etc etc wil laten zijn..

Voor het gemak en de eenvoud noemen we dat wat wil beschermen 'ego'.
Dat scheelt weer een hoop verklaren en zoeken naar de juiste definiëringen.

Dat 'ik is een schijn werkelijkheid, wat de natuurlijke efficiëntie van gewaarzijn ondermijnt.
Als duidelijk en helder is dat 'ik geen werkelijkheid heeft, dan valt alle roermoer weg, niet voor een 'ik, (Centrerende subjectiviteit, want actualisatie blijft) maar voor de beleving (Het gevoel) een 'ik of 'ik te zijn.
Waar niemand is, kun je spreken van perfect 'onbewogen.

Het was al wel duidelijk dat er een 'ik' of 'ego' in de weg zit.
Het lijkt me ook wel duidelijk dat de situatie anders wordt wanneer dat 'ik' of 'ego' is verdwenen.

Daar is al die ommehaal helemaal niet voor nodig.

De omschrijving en werking van gedegen zelfonderzoek is juist volledig uitgekleed met de bedoeling om het simpel te houden. Er zit niks meer in dat niet strikt noodzakelijk geweten moet worden. Er is aan de uitleg en in de uitvoering niets gecompliceerd meer. Je kunt er meteen mee aan de slag. Dus vanwaar dan toch die behoefte om wat eenvoudig is weer moeilijk te maken?

Dat is ook wel weer te verklaren maar dan ga ik, beter gezegd moet ik, zoals bij iedere rectificatie of uitleg helaas ook deelnemen aan het oeverloze gezwam. Welnu de reden is dat 'ik' of 'ego' niet aan zichzelf wil verliezen en alsmaar vluchtpogingen onderneemt daar niet aan te hoeven. Feitelijk is al dat geredeneer, gefilosofeer en geleuter bedoelt om te voorkomen dat er effectief aan de eliminatie van een 'ik' of 'ego' gewerkt gaat worden. Eindeloos blijven lullen voorkomt dat je klaar komt.

Komt dit je bekend voor? Dat kan kloppen het is hier namelijk al *tig keer gezegd.

Oorspronkelijk geplaatst door bassie

alsjeblieft, dorje....op dit soort geklets (geloof) zit ik niet te wachten. Sorry. Niet rot bedoeld, maar ik ben dat oeverloze gezwam een beetje zat. Guido maakt een mooie opening naar diepere inzichten. Daar heb ik het liever over.

Dit IS dat oeverloze gezwam.