Nothing to do

[diane]

Sem,

Nothing to do,
nothing to force,
nothing to want

Hoewel dit gezien wordt zit er misschien ook hier weer een addertje onder het gras.
Nu kan misschien het "doelgerichte" stoppen to do, to force, to want etc. juist wel eens datgene veroorzaken wat men tracht te vermijden.

Als het nog steeds vanuit een persoonlijk belang plaatsvindt (als een methode o.i.d.) werkt het toch averechts?

Bij de "overgave"lijkt me dat er sprake is van een absoluut opgeven om wat dan ook nog in bezit te willen krijgen.
En dat kan het egodeel toch niet doen als een soort "besluit"?

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door diane

Bij de "overgave"lijkt me dat er sprake is van een absoluut opgeven om wat dan ook nog in bezit te willen krijgen.
En dat kan het egodeel toch niet doen als een soort "besluit"?

Wat mij betreft inderdaad niet als een soort "besluit" (voornemen) maar vanuit pure, totale WANHOOP. De overgave volgde op een langdurige en intense doodswens (vanuit mijn ego en blijkbaar ni?t vanuit mijn totale zijn), het sproot voort uit een allesdoordringend BESEF van niets anders meer kunnen dan op-geven. Omdat niets meer werkte, niets meer geprobeerd kon worden, niets meer écht geloofd kon worden, er geen enkel houvast meer was en er dus niets meer "gedaan" kon worden... De wens tot overgave leefde als het ware in een deel van mezelf dat ik niet als "ik" ervaarde en waarmee ik mij dus evenmin kon identificeren; mijn "ik" wilde alleen maar dood (verlost worden)...
Mijn ego, dat er nadien nog steeds bleek te zijn en dus niet doodgegaan is, leeft nu vanuit die overgave, vanuit de continue wens tot overgave aan dat wat het als groter (ruimer) dan zichzelf ervaart... Het heeft de teugels uit handen gegeven...

[Ogenblik-sem]

Oorspronkelijk geplaatst door diane

Sem,

Nothing to do,
nothing to force,
nothing to want

Hoewel dit gezien wordt zit er misschien ook hier weer een addertje onder het gras.
Nu kan misschien het "doelgerichte" stoppen to do, to force, to want etc. juist wel eens datgene veroorzaken wat men tracht te vermijden.

Als het nog steeds vanuit een persoonlijk belang plaatsvindt (als een methode o.i.d.) werkt het toch averechts?

Bij de "overgave"lijkt me dat er sprake is van een absoluut opgeven om wat dan ook nog in bezit te willen krijgen.
En dat kan het egodeel toch niet doen als een soort "besluit"?

ja, als je geforceerd gaat zitten 'niets doen' terwijl je popelt om iets te doen dat is dat idd zo.
Doe waartoe je getrokken wordt.
Dat is iets anders dan iets doen om iets te bereiken.
Dat moet jij ook voelen, dat kan niet anders!

Toch?

Het gehele universum trekt je naar waar je moet zijn.
Elk moment.
Het beweegt je en leeft je.
Het ademt elke ademhaling van "jou."

Jij ademt toch ook niet?
Jij wordt geademd.

[Esradha]

Dan moet je nog wel in staat zijn die 'stem' van het universum te herkennen.
Iemand met een verslaving wordt ook getrokken, maar wel door iets anders.

[Ogenblik-sem]

Dat kunnen jij en ik niet weten.
Misschien is dat wel zo.
Er vind z?veel plaats waarvan wij denken dat het niet zo moet (zijn)

In elk geval zijn verslavingen voor mij het bewijs dat er geen zelfstandig handelende, willende en denkende levende wezens bestaan.
Elke handeling wordt veroorzaakt door (hangt vast aan) ontelbare oorzaken.

[diane]

Oorspronkelijk geplaatst door tineke

Wat mij betreft inderdaad niet als een soort "besluit" (voornemen) maar vanuit pure, totale WANHOOP. De overgave volgde op een langdurige en intense doodswens (vanuit mijn ego en blijkbaar ni?t vanuit mijn totale zijn), het sproot voort uit een allesdoordringend BESEF van niets anders meer kunnen dan op-geven. Omdat niets meer werkte, niets meer geprobeerd kon worden, niets meer écht geloofd kon worden, er geen enkel houvast meer was en er dus niets meer "gedaan" kon worden... De wens tot overgave leefde als het ware in een deel van mezelf dat ik niet als "ik" ervaarde en waarmee ik mij dus evenmin kon identificeren; mijn "ik" wilde alleen maar dood (verlost worden)...
Mijn ego, dat er nadien nog steeds bleek te zijn en dus niet doodgegaan is, leeft nu vanuit die overgave, vanuit de continue wens tot overgave aan dat wat het als groter (ruimer) dan zichzelf ervaart... Het heeft de teugels uit handen gegeven...

Vanuit een dergelijke wanhoop kan zeker overgave ontstaan.
Hoewel sommigen vanuit hetzelfde verlangen om te vluchten van de ellende van een leven juist kunnen besluiten..om er definitief uit te stappen. En dit ook doen.
Waarmee ik wil zeggen dat wanhoop diverse richtingen kan opgaan.
Mooi dat je innerlijke stem je naar die overgave heeft geleid!

[diane]

Oorspronkelijk geplaatst door Ogenblik-sem

ja, als je geforceerd gaat zitten 'niets doen' terwijl je popelt om iets te doen dat is dat idd zo.
Doe waartoe je getrokken wordt.
Dat is iets anders dan iets doen om iets te bereiken.
Dat moet jij ook voelen, dat kan niet anders!

Toch?

Het gehele universum trekt je naar waar je moet zijn.
Elk moment.
Het beweegt je en leeft je.
Het ademt elke ademhaling van "jou."

Jij ademt toch ook niet?
Jij wordt geademd.

"Doen waartoe je getrokken wordt", zeg je.
Dit betekent al een opening, een innerlijke bereidheid om dat spoor blindelings te volgen, niet wetende wat je te wachten staat, geen glorieuze verwachtingen meer van een happy end.
Dat vraagt ook moed.

Het ging mij meer om de vaak gehoorde oproep om niets meer te doen qua onderzoek. Dan zou alles vanzelf in orde komen. Dit kan toch slechts "gedaan" worden (in feite niet-doen) als de illusie van het afgescheiden zelf grondig doorzien is?
Intussen wordt dit "stoppen" e.d. vaak aangegrepen door vele satsang gangers om met behoud van een persoonlijk zelf..lekker verlicht te zitten wezen.
Dit "stoppen" moet dan volgens mij eerst tot op de bodem begrepen worden, anders houdt men zichzelf voor de gek.
Pas dan volgt moeiteloos en op geheel natuurlijke wijze het "stoppen".
Zodat dit - alweer - niet "gedaan" kan worden.

[diane]

Oorspronkelijk geplaatst door Ogenblik-sem

Dat kunnen jij en ik niet weten.
Misschien is dat wel zo.
Er vind z?veel plaats waarvan wij denken dat het niet zo moet (zijn)

In elk geval zijn verslavingen voor mij het bewijs dat er geen zelfstandig handelende, willende en denkende levende wezens bestaan.
Elke handeling wordt veroorzaakt door (hangt vast aan) ontelbare oorzaken.

In het geval van verslaving vind ik dit niet zozeer iets van "hogerhand"..
Dit heeft een absoluut chemische-neurologische basis waardoor bepaalde delen van het brein constant om meer, meer staan te gillen.

Ik herinner me bijv. uit een boek van Joan Tollifson dat ze er wel in slaagde om van het roken af te komen maar ondanks alle realisatie absoluut niet in staat bleek van het knauwen op haar te korte armpje kon afkomen.
Dit laatste heeft natuurlijk geen chemische reaktie in de hersenen tot gevolg.
Veel handelingen hangen m.i. dan ook simpelweg af van een programmering op de harde schijf (het brein). Wat tot de vreemdste toestanden kan leiden.

[Esradha]

Een verslaving is inderdaad veel meer een neurochemische verstoring. Geen roep van 'het leven'. Ook ademhalen is een kwestie van je onwillekeurig zenuwstelsel waardoor dit plaatsvindt zonder erover na te denken. Je kan wel tijdelijk dat proces bewust overrulen en je ademhaling beïnvloeden. Je hersenen kunnen heel rare dingen met een mens doen op het moment dat de chemie verstoord is. Persoonlijkheid en karakter vervormen dan. Uiteraard maken zij dus niet wie je bent. Het zijn mijns inziens wel processen die je lichaam nodig hebben om goed te kunnen functioneren. Ik lees anderen dat ook wel vertellen, je 'ik' is er nog wel, maar het bepaalt niet meer.

Voordat je kan stoppen met 'doen' en dit ook effect heeft, moet dit inderdaad voortvloeien uit inzicht. Iemand die enkel op wilskracht afkickt van een verslaving zal er zo weer in terugvallen. Inzicht is niet iets wat je kan doen of forceren, maar je kan wel die dingen ondernemen die het inzicht tot stand kunnen brengen, zoals het veel genoemde onderzoek.

De mens is niet alleenheerser en heeft geen volledige invloed op de dingen die gebeuren. Het hele universum komt inderdaad samen om gebeurtenissen tot stand te brengen. Maar als mens ben je daarin naar mijn idee wel een schakel. Je toekomst ligt niet bij voorbaat vast. Het universum kan signalen je pad op sturen om je te sturen waar je zijn moet, maar je kan ook die signalen negeren en een andere kant op lopen. Je zal weliswaar net zo lang vergelijkbare signalen krijgen totdat je je les wel opgepikt hebt. En daar ligt naar mijn idee wel de invloed van ons mensen.

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door diane

Vanuit een dergelijke wanhoop kan zeker overgave ontstaan.
Hoewel sommigen vanuit hetzelfde verlangen om te vluchten van de ellende van een leven juist kunnen besluiten..om er definitief uit te stappen. En dit ook doen.

Dit kan ik heel erg goed begrijpen, en ook als hun (door henzelf gezien als enig mogelijke) "keuze" aanvaarden.

Oorspronkelijk geplaatst door diane

Waarmee ik wil zeggen dat wanhoop diverse richtingen kan opgaan.

Dat kan inderdaad. Mijn weg is alleen maar een "mogelijke" weg...